Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 79

79
f>eir, sem skrifa þau, halili, að við Tslendingar séum
almáttugir, og liver bóndi í Papeyarbuxum (verði
aldrei févana). Gestur er heldur ekki upp á marga
fiska, og ekki fyrir sauðsvarta ahnúgann töfluverkið
i honuin, þegar prestarnir okkar sumir hverjir fara
jafnnærir frá að skilja f>að. Ritin f>au arna eru ekki
til annnars en draga vit penínga.
P. Nú hefir f>ú látið dæluna gánga. Taktu f>ér
málhvíld litla stund og lofaðu mér að tala. Nú eru
f>eir tímar komnir, að oss Islendírigtim hlýðir ekki
annað, en vakna og liugsa um hagi vora sjálfir.
Rödd timans hrópar hástöfum til vor. Vér bænda-
mennirnir hljótum að fara að hafa veður af f>ví, sem
fram fer, kynna okkur álit manna, háttu og siðu
annara þjóða, sem mentaðastar eru kallaðar; sjá
skoðunarhátt liinna hyggnustu og greindustu á ýms-
um hlutum; vér verðum að kynnast efnum og ásig-
komulagi lands vors; sjá málin skoðuð á ýrnsa vegu,
og fá sjálfir færi á að láta hugsanir vorar í ljósi.
Eingu af þessu verður til vegar komið, nema |>ví að
eins; að rit f>au sé til, sem skýri frá j>ví, sem eg
hefi nú talið, og flytji manna á milli hugsanir fieirra,
álit, háttu, fyrirkomulag á ýmsu og annað fleira;
en f>ví að eins geta ritin orðið til, að f>au sé samin
og kostuð, en einginn gjörir f>að til lángframa, nema
hann sjái, að inenn verði til að kaupa f>au og lesa.
Ef að við Islendíngar viljum fara að manna okkur
upp, og verða ekki undirlægja allra og eptirbátur,
verðum við að fara að lesa og kaupa nýu ritin, svo
að þeim vaxi hugur og dugur, sem gefa f>au út, f>eg-
ar f>eir sjá, að f>eir vinna ekki fyrir gýg. Eg segi
þér það satt, eg hefi heyrt svo á mál manna, eingin
af ritum þeim, er eg liefi hér meöferðis, eru gefin
út í ábataskyni, heldur af því, að ást og nauðsyn
ættjarðar vorrar knýr menn til þess.