Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 84

84
talsverðir ókostir. Tel eg það fyrst, að verkunar-
aðferft sú, sem verzlunarmenn á jjessum stöðum
hafa híngað til viö haft, hefir ekki reynzt sem af-
farabezt, |>ar þeir opt og tíðum verða að taka blauta
fiskinn eptir nokkra daga ósaltaðan, eptir því sem
hann er til, fluttur af seljendunum, eða öllu heldur
af þvi, að þeir á vorin veröa að sæta vissum tím-
um, og fá menn og mörg skip undir fisk þann, er
þeir hafa tekið í salt á veturna og vorin, útí veiði-
stöðunum, og herst þá að þeim opt og tíðum í einu
mikill fiskur, og þó íni sá saltaði fiskur sætti ekki
misjafnri meðferð á leiðinni, og væri heldur aldrei
liálfúklinn tekinn í saltið á sjálfum verzlunarstöð-
unum, þá getur samt vart hjá því farið, að verkun-
in verði ekki sem bezt og nákvæinust, þegar svo
miklum fiski skal sinna í einu, og einkum í rign-
íngatið. Af þessu leiðir aptur, að fiskurinn getur
ekki orðið eins góður sölueyrir í útlöndum, eins og
verða mætti, og er þá t.ízkan að kenna það sóða-
skap Islendinga, þegar hann reynist miður vandað-
ur. Sá er annar ókosturinn, að það er svo óvíöa,
er þessari blautfiskssölu verður við komið. Og
hinn þriðji er, að reynzlan hefir sýnt það, að ekki
er þá ætíð hyggilega breytt, þegar menn ætla sér
jafnan að eiga undir sanngirni enna sömu verzlun-
armanna, því þar að getur komið, að brýn nauðsyn
þyki að bera, að leggja blauta fiskinn í salt, t. a.
m. i mikilli rigníngatíð, eða þá menn eru lángt að
komnir, og svo framvegis. En alt er stopult í ver-
öldinni, og verzlunarinennirnir líka, t. a. m. er því
nú fleygt, að þeir, sem vilja láta fisk í salt í Ólafs-
vík í vetur, verði nú að gánga að harðari kostum,
en híngað til.
Eg vil því ráöa fjórðúngsmönnum minum til að
fara framvegis að dæmi Arnfirðínga og Tálknfirð-