Norðurljósið - 01.01.1983, Síða 71

norðurljósið
71
stigann á óhreinum, þungum stígvélum sínum. En það var
hræðilegt, hvað stiginn var veikur. En skiljanlegt var, að
maðurinn, sem kveikti í þræðinum, varð að vera kominn upp úr
gryfjunni áður en sprengingin yrði. En hann komst ekki langt
áður en stiginn brotnaði, og hann hrapaði niður. Hér lá nú
Jónas, meiddur og óttasleginn, niðri á botni í brunninum, á
milli brotanna úr stiganum, sem átti að verða leiðin hans upp
aftur í dagsljósið.
Hið versta var þó ekki stiginn, heldur hitt, að kveikt hafði
verið í tundurþræðinum. Sprengingin gat orðið hvenær sem
var. Hana varð að forðast, afstýra henni, hvað sem þaðkostaði,
°g það undir eins, ef honum væri annt um líf sitt. Engan tíma
mátti missa. A svipstundu losaði Jónas sig úr spýtnabrotum
stigans og gekk að kveikjuþræðinum. Hann hafði meitt sig mikið
hér og þar, er hann datt niður. En hann hugsaði ekki um það
núna. Með skjálfandi hendi greip hann um þráðinn. En
eldurinn var kominn of langt til þess, að hann yrði slökktur.
Kaldur sviti spratt fram á enni Jónasar, sem annars var
hugrakkur maður. Það hlaut að fara svo, að hann, sem nú var
lifandi maður, yrði orðinn að kjöthrúgu eftir nokkur augnablik.
Hugsanirnar æddu áfram. En hér var ekki unnt að forða sér
áður en sprengingin ætti sér stað.
Jónas og félagi hans höfðu verið að sprengja brunn. Holan
var orðin margir metrar á dýpt. Nú var stiginn brotinn. Það,
sem eftir var af honum, náði aðeins hálfa leið upp í opið. Félagi
hans var kominn upp fyrir nokkru. Gagnslaust var að hrópa, -
°g hver skyldi geta hjálpað honum og bjargað honum á þessum
fáu sekúndum, sem eftir voru? Hann, sem ávallt hafði litið á sig
Sem sjálfum sér nægan, varð nú að kveða upp dauðadóminn
yfir sér. Til að lifa af slíkt grjótkast, og það í svo þröngri holu og
vera fast upp við bergvegginn, fannst honum ómögulegt.
Björgun gat ekki átt sér stað, nema kraftaverk gerðist. -
Mundi ekki Guð geta það? ... - Já, Guð. -? En hví skyldi Guð
gera nokkuð fyrir hann? Hann, sem aldrei hafði spurt um hinn
A-lmáttuga eða vilja hans. Víst hafði hann trúað öðru hvoru, að
Guð var til. En annars hafði hann afarsjaldan hugsað nokkuð
Urn hann. Ekki var unnt að efast um, að Guð hafði rekið hann
frá sér, og að þetta var dómurinn.