Norðurljósið - 01.01.1983, Side 110

110
NORÐURLJÓSIÐ
verksmiðjuna, er að ég hef haft þarna fjarska góðan forstjóra,
sem er Richard Þórólfsson, því að án hans tillitssemi og
hjálpsemi, hefði ég ekki getað fengið svona löng frí. Eg hef
verið þrem vikum lengur en mitt sumarfrí hefur verið. Allt
þetta hefur sína kosti og ókosti. Ég fer þreyttur til Ástjarnar, er
ég hefi staðið í miklum undirbúningi. Svo segir það sig sjálft, að
það er ekki sumarfrí: að annast allt að 100 manna heimili í 2
mánuði og hafa jafnvel lítinn svefn sumar nætur og engan
frídag. Ég held ég þori að segja, að það, sem hefur haldið mér
uppi í sambandi við Ástjörn, er Guðs náð, bæði að vera þarna
og vinna þar.
Er ekki eitthvað sérstakt, sem þér er minnisstætt í sambandi
við þær framkvæmdir, sem hafa átt sér stað þarna fyrir austan?
Jú, einmitt, þangað hafa komið margar hjálpfúsar hendur,sem
hafa unnið geysimikið verk. Sérstaklega er mér minnisstætt,
þegar söfnuðurinn tekur við þessu starfi. Þá er hafist handa, og
þá eru það konurnar fyrst og fremst. Þær fara að hafa
munasölu og safna þannig fé. Nú, þetta hús, sem við köllum
gamla hús, var ekki lokið við að byggja fyrr en eftir 17 ár. (Að
sjálfsögðu tekið í notkun fyrr.) Síðan líða nokkur ár. Þákom nú
Krafla til sögunnar. Þar voru byggð mörg hús og falleg. Það
lagðist í mig, að ég ætti að reyna að fá eitt af þeim húsum, þegar
farið yrði að selja þau. Með góðri aðstoð fórum við út á það
djúpa vatn: að gera tilboð í eitt húsið, þó að við ættum enga
peninga. Segja má, að þetta hafi verið dálítil bjartsýni. En þess
er sjálfsagt að geta, að bræður okkar í Færeyjum höfðu sagt, að
þyrftum við á einhverri hjálp að halda, skyldum við láta þá vita.
Þegar þeir vissu, hvað til stóð, báðu þeir mig að koma og ræða
við sig. Við Jógvan fórum og útskýrðum málið fyrir þeim-
Sannarlega hafa þeir staðið fyrir sínu. Þeir hafa bæði sent fólk
til að vinna og fé. Þetta 210 ferm. hús bætti gamla húsið upp>
sem var verið að byggja í 17 ár. Frá því að fyrsta skóflustungan
var tekin, og þar til flutt var inn í það voru 49 dagar. Ég held, að
þetta sé nú með stærri áhlaupum í byggingarmálum Ástjarnar,
sem ég man eftir. Það, sem verður auðvitað minnisstæðast, er-
hvernig í ósköpunum svo fáir menn, sem unnu að þessu, garu
afrekað svo miklu á svo stuttum tíma. En þar voru hraustir
menn eins og Stefán bróðir minn og Arthur sonur minn, tveir