Norðurljósið - 01.01.1983, Síða 149

NORÐURLJÓSIÐ
149
tárin og örvæntingargrát. Samkoman var enduð. Um leið og
sendiboði Guðs kom út, sá hann grátandi konuna. Hann
hjálpaði henni inn, og ljós Guðs náðar náði til hennar. Henni
gafst trú til að treysta því, að hún væri hólpin, og syndabyrði
hennar hvarf.
Hún var eina unga frelsaða menneskjan þar í sveit. Maður
hennar var ekki frelsaður. Hún átti engan, sem hún gat leitað
til. Ovinur sálnanna kom þá í heimsókn eftir nokkurn tíma.
Komu þá erfiðir dagar. Arásir harðar og myrkur. Við engan gat
hún talað og með engum beðið. Astandið var þannig árla
þennan dag, er engillinn kom.
Fyrsta barnið var fætt. Amma fór út í hús úti við til að ná í
barnaföt. Annríkið við dagsstörfin var enn ekki byrjað svo árla
morguns. Friður var í náttúrunni, en ekki í huga hennar. Hún
nam staðar andartak við tröppur útihússins, og á ný sendi hún
neyðarbæn - eina af mörgum - til Guðs um hjálp. Ofurlítið var
það betra: að vera alein en þurfa að vera með öðrum.
Þá var það, sem hún sá að einhver kom gangandi norðan að
eftir sveitarveginum, sem lá á milli íbúðarhússins og útihússins
- hvítklæddur, hávaxinn karlmaður. Hvert smáatriði gróf sig
fast í huga hennar. Hann var i hvítum, skósíðum kyrtli. Gull-
belti hafði hann um sig miðjan og skínandi skó á fótum. Fögur
yar ásjóna hans, og var sem um hana væri rammi af gullnu hári.
I annarri hendinni hélt hann á pálmagrein, og lét hana liggja á
ská yfir brjóstið og aðra öxlina, og það skrjáfaði í henni, er hann
gekk; og um leið og hann gekk framhjá ömmu, leit hann á hana.
Rétt þarna hjá rann lækur. Brúin yfir hann var mjög léleg.
Engillinn var kominn framhjá, er sú hugsun þaut um huga
ömmu: Bara, að hann fari ekki niður um brúna. Hún vildi kalla.
Engillinn sneri sér þá ofurlítið við, brosti til ömmu og gekk yfir
brúna. Vegurinn tók á sig beygju við hús nágrannans, og þar
hvarf hann sjónum hennar.
Arásirnar, myrkrið og þjáningarnar var sem þurrkað út. Það
var sem ný kona, er skömmu síðar kom inn með barnsfötin.
Litlu seinna frelsaðist maður hennar, er hann var í Lofoten.
Hví heimsótti hana engill? Það virðist sem Guð hafi ekki haft
nokkurn annan að senda til þessarar sálar, sem var svo full
orvæntingar. Var því einn af himneskum sendiboðum sendur