Norðurljósið - 01.01.1983, Síða 152

152
NOÐRURLJÓSIÐ
brottför drengsins. Ég hef ekki gert rétt og verð að neita honum
um það.
Já, það er skömm fyrir okkur, sem eldri erum, sögðu
mennirnir, stöðvið hann, og þeir hlupu á eftir honum, en voru
of seinir. Þeir fundu aðeins manninn, sem hafði hjálpað
honum og lét nú varlega taugina renna út. Allir urðu niðurlútir
og fleiri en einn þerraði á brott tárin.
I fyrstunni sáu þeir aðeins brotsjóina, sem náðu upp að
siglutrénu og brotnuðu með drynjandi hljóði.
Einn þeirra kom skjótt auga á svartan depil, sem lyftist yfir
öldurnar og hvarf svo skjótt aftur. Þeir litu síðan á taugina, sem
rann stundum hratt og stundum hægt út. Reyndu þeir með
þessu að sjá, hvert drengurinn var kominn.
Framúrskarandi drengur, sjáið þið, hvernig hann syndir.
Fljótlega stóð taugin kyrr.
Aumingja Jakob, hann er kannski sundurmolaður á
klettunum.
I heila stund varaði þessi spenna og hræðsla. Línan rann út
ákaflega ójafnt. Loksins var sem hún stansaði. Kannski var það
líkami hans, er slengdist hingað og þangað. Skipshöfnin hugsaði
miklu meira um drenginn en þá hættu, sem hún var i sjálf.
Allt í einu var kippt í taugina, einu sinni, í annað sinn og hið
þriðja. Þetta var merki þess, að taugin væri föst hinum megin,
að Jakob hafði fasta jörð undir fótum.
Gildari endinn var gjörður fastur og dreginn fljótt í land.
Fiskimaður stóð við hlið Jakobs og hjálpaði honum til að festa
hann. Hver á fætur öðrum festi sig við taugina og var dreginn í
land og skipstjórinn seinast. Stuttu eftir, að þeir höfðu
bjargast, sökk skipið.
Jakob lá lengi veikur, því að hann hafði meitt sig á klöppinni.
En hann hugsaði lítið um það, sem hafði gerst, því að móðir
hans hafði fengið árlegan styrk, sem nægði henni, svo að hún
þurfti ekki að reyna á sig eins og hún hafði þurft áður. Mörg
voru mannslífín, sem bjargast höfðu frá dauða með því, sem
hann gerði. Laun hans fundust honum allt of mikil, enda þótt
hann hefði lagt líf sitt í hættu.
Kristur lét lífið fyrir heiminn. Hirðirinn góði lagði líf sitt 1
sölurnar fyrir sauðina. Ekki af því, að sauðirnir elskuðu hann,