Lögberg - 30.07.1953, Page 23

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN, 30. JÚLÍ, 1953
23
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
DA LALÍF
í>óra gat ekki stillt reiði sína, hún hló ertnislega, og sagði:
„Ég skal víst ekki reyna til þess að binda á hana skóna. Það eru víst
nógu margir, sem krjúpa fyrir henni, þó ég sé undanskilin. Enda
þarf hún víst ekki að ganga á þvengjuðum skóm milli baðstofunnar
og hlaðvarpans, lengra fer hún ekki, þá yrði hún of þreytt.“
„Sammastu og slepptu mér,“ sagði Jón og hratt henni svo
harkalega, að hún var nærri dottin.
Erlendur var nú staðinn upp og slangraði í áttina til þeirra.
Það var engu líkara en hann hefði heyrt, hvað þeim fór á milli.
„Hún var langt of góð handa þér,“ kallaði hann svo hátt sem
hann gat. „Það var hún sem átti að fá moturinn, þú stalst honum
frá henni, eins og Kjartan og settir hann á gulkollóttu brúðuna,
sem þú hélzt, að væri dóttir heiðarlegs manns.“ — „Ekki.“— Sig-
urður tók hann og dró hann með sér heim undir vegginn aftur.
,^Þú hefðir átt að fá hana sjálfur, þið voruð passleg hvort handa
öðru,“ kallaði Jón á eftir þeim. „Þær hefðu ekki orðið lengi að
rífa augun hvor úr annari, móðir þín og hún, — þessir höfuðvargar."
„Skiptið ykkur ekkert af þeim,“ sagði Þóra. „Lofið þeim að
drepa hvor annan, ef þeim sýnist svo.“
„Ekki kann ég við að láta þá skaða hvor annan, þó ég væri ekki
með í samdrykkjunni og söngnum,“ svaraði Sigurður. „Reyndu
að hjálpa Tomma, þangað til Jakob hreppstjóri kemur. Hann mun
geta jafnað sakirnar, annar eins friðsemdaramður,“ bætti hann við.
„Ég kalla þú sért sterkur, lagsmaður,“ tautaði Erlendur. „Ég
hélt það væri þó ekki fyrir alla að- fara í hendurnar á mér.“
Þá kvað við grimmdarlegt öskur í Sigurði gamla. Hann staul-
aðist af baki og óð að Erlendi með uppreidda járnsvipuna. „Hvað
ert þú að troða illsakir við Jón Jakobsson, ómennið þitt, ekki
nema það þó. Skammastu á bak og hafðu þig heim, segi ég,“
öskraði hann, „eða ég skal láta svipuna vaða á hausinn á þér. Þú
ættir að þekkja hnefana á mér, þeir eru jafnharðir og þeir hafa
verið.“ Hann baðaði höndunum út í loftið, eins og hann væri að
reka inn fé, og öskraði af ákafanum.
„Hvað ert þú að arga eins og villidýr, gamli skröggur," sagði
Erlendur, en hopaði þó undan karlinum. Jói flýtti sér að ná í
Dreyra og teyma hann til Erlendar.
Með innilegum kveðjum
í tilefni af
íslendingadeginum
3. ágúst 1953.
THORVALDSON
SUPPLY CO. LIMITED
KAUPMENN
RIVERTON MANITOBA
CONGRATU LATIONS
to the lcelandic People on the
Occasion of the 64th Anniversary
of their Annual Celebration Day
at Gimli, August 3rd, 1953.
RIVERTON HOTEL
JOHN LUPYRYPA, Prop.
Phone 203
RIVERTON MANITOBA
Verðskulduð þökk
Ég vil grípa þetta tækifæri til að flytja tslendingum í
Fairford kjördæmi innilegar heillaóskir í tilefni af
ísWdingadeginum 3. ágúst og þakka þeim stuðning
við mig í síðustu fylkiskosningum.
' \
J. F. ANDERSON
M.L.A., FAIRFORD
„Svona, þetta var rétt af þér, hvolpur,“ hrópaði sá gamli.
„Svona hafðu þig á bak, strákbjáni Erlendur eða,“ hann ógnaði
honum enn með svipunni. Erlendur hafði sig í hnakkinn og bjóst
til að fara, tók þó fyrst ofan og veifaði hattinum. „Verið þið öll
blessuð og sæl og þakka ykkur kærlega fyrir skemmtuna, einkan-
lega þér, mín eina góða vina, Þóra Björnsdóttir.“ „Svona áfram,
asni,“ öskraði faðir hans, sem nú var kominn á hestbak og sló í
Dreyra. En Jón hrópaði til Erlendar: „Andstyggðar ræfillinn,
lafhræddur við áttræðan karlinn."
„Ég vildi ég hefði aldrei séð þig í þetta sinn,“ kallaði Þóra til
Erlendar. Það var ekki laust við, að það væri farið að hlæja að
þeim feðgum. Sigurður gamli las skammirnar yfir syni sínum
alla leið yfir ána, og rómur hans yfirgnæfði nið hennar. Þóra ein
var alvarleg og lét sem hún hvorki heyrði né sæi, hvað fram fór.
Þá bættist Jakob hreppstjóri í hópinn á eyrinni. Við komu hans
þögnuðu allir. Hann var á milliskyrtunni og berfættur í skónum.
Hann var náfölur og rómur hans skalf, þegar hann talaði til
sonar síns: „Gerir þú þér sjálfum og okkur foreldrum þínum þá
skömm að vera í áflogum og berja á lagsbræðrum þínum? Hve-
nær skyldi' slíkt hafa heyrzt um Nautaflatafeðga?“
Þá rann berserksgangurinn algerlega af Jóni. Hann faðmaði
föður sinn með barnslegri blíðu. „Elsku pabbi, vertu ekki hryggur.
Ég gat ekki þolað að heyra allt það, sem hann er búinn að tala
um föður Önnu.“
„Hvaða, hvaða? Er þá ekki gröfin lengur griðastaður mæðu-
mannsins? Komdu heim, góði minn. Ég tala við þig seinna. Þú
hefur drukkið of mikið. Það hefur verið hægt að reka lömbin
undanfarin ár, án þess að vín væri með í ferðinni. Hvenær skyld-
irðu verða svo vaxinn, að óhætt sé að sleppa þér frá sér, án þess
maður iðrist eftir því að hafa ekki fylgt þér eftir eins og smá-
barni.“
„Hann kallaði hann sjálfsmorðingja og —“ stamaði Jón.
„Svona, svona ekki eitt orð meira,“ greip faðir hans fram í
fyrir honum. „Hvaðan úr skollanum kom Erlendur til að gera illt
af sér?“ bætti hann við. Svo gengu þeir heim hlið við hlið, án
þess að kveðja nokkurn af þeim, sem eftir stóðu. Jón lagði hand-
legginn yfir herðar föður síns og lofaði að láta þetta ekki henda
sig aftur.
Það var fátt um kveðjur á eyrunum. Vigga var sú eina, sem
kvaddi, fyrst Jóa litla bróður sinn og svo litlu bræðurna frá Hjalla.
Svo veifaði hún keyrinu til Þóru, sem var komin á bak. Þóra
skipaði Jóa að fylgja litlu drengjunum heim að Hjalla, sló svo
duglega í Mósa og reið í einum spretti heim í hlaðið í Hvammi.
Hesturinn stóð lafmóður á hlaðinu, þegar Sigurður kom heim,
Þóru sá hann hvergi. Hann spretti af söðlinum og flutti hestana
fram á grundirnar.
Magga steinsvaf alein í baðstofunni, þegar hann kom inn A
borðinu stóð mjólkurkanna og skyrhræringur í skálum. Hann
borðaði, klæddi sig svo úr jakkanum og tók af sér skóna. Nú
dugði ekki að sofa lengi, í dag átti að byrja sláttinn. En hvar
skyldi húsmóðirin halda sig. Líklega voru skapsmunirnir ekki í
sem beztu lagi eftir allan þennan déskotans gauragang. Það voru
viðburðaríkir lambarekstrar hjá Hrútdælingum, hugsaði hann,
þegar hann var búinn að toga sængina ofan á brjóstið, það var
notalegra.
Þóra klæddi sig úr reiðfötunum fram í stofu, og hafði fata-
skipti. Hún ætlaði að mjólka ærnar, áður en hún legði sig, þó
það væri nokkuð snemmt. Þær voru inni í fjárhúsunum. Hún
hafði nóg umhugsunarefni, á meðan hún mjólkaði. Þessi lamba-
rekstur hafði orðið hálf endabrenndur; söngur og gleðskapur
fram á Fagradal, skammir og slagsmál út hjá Nautaflatastekk.
Aldrei hafði hún vitað annað eins. Anna hafði líka alltaf verið
með hin vorin, stundum Jakob hreppstjóri sjálfur. Þá var lítið um
drykkjuséap. Nú höfðu þau bæði sofið heima, en Elli þurft að
koma eins og sendur af illum anda til að koma öllum þessum
gauragangi af stað. Allt var þetta víninu að kenna. Og svo hafði
Sigurður, bráðókunnugur maðurinn, heyrt þetta allt og séð. Hún
sá ennþá hæðnisglott hans. Það var gott, að hún hafði ekki verið
búin að semja við hann, það yrði víst aldrei minnzt á það framar.
En samt hafði hann hækkað talsvert í áliti hjá henni við túrinn.
Heppilegast hefði þó verið, að hann hefði verið heima og ekkert
vtað um þetta.
HVAÐ LÆKURINN SAGÐI
Magga gamla vakti Sigurð með kaffi, klukkan níu. Sólin skein
inn um gluggann og minnti á, að nú væri kominn góður hey-
þurrkur. Jói vaknaði líka. Magga bauð Sigurði góðan daginn.
,JÞað er víst þurrkur,“ sagði hann syfjulega.
„Já, glaða sólskin og sunnanblástur.“
„Það er ekki óefnilegt að sofa inni í rúmi í svoddan veðri, í
stað þess að vera farinn að slá,“ sagði hann.
„Þið komuð svo ákaflega seint heim, ekki fyrr en rétt fyrir
fótaferðatíma. Þóra hefur mjólkað áður en hún fór að sofa.“
„Já, það var komið seint heim,“ svaraði hann dræmt.
„Það voru nú alltaf skemmtilegir túrar í mínu ungdæmi að
reka lömbin. Þú hefur nú séð margt nýstárlegt," sagði hún
kátbrosleg.
„Já, ég kynnist nýju umhverfi og nýju fólki.“
„Hittuð þið einhverja?" spurði hún.
„J, ekki vantaði samfylgdina og gleðskapinn.“
„Nú jæja, hverja funduð þið?“ spurði hún forvitin.
„Nágrannanna frá Nautaflötum og Hólsfeðga,“ svaraði hann
og glotti.
„Það vantar nú svo sem ekki glaðværðina hérna í dalniun,“
sagði hún og sötraði kaffið ánægjulega.
„Ekki vantar frjálslyndið. Kvenfólkið drekkur eins og karl-
mennirnir.“
„Hvaða óttaleg fjarstæða, það drekkur engin kona hér í
dalnum, nema hún Ragnheiður mín á Hóli, henni þótti góður
sopinn hér áður meir. Nú er hún lítið farin að fara út af heimilinu."
„Er það móðir Erlendar?“ Hún játaði því. „Flest er það, sem
prýðir það fjandans hyski,“ sagði Sigurður. Hann reis upp og
fór að láta upp skóna.
„Hvernig þótti þér rómurinn í Sigga gamla, þegar hann kom
framan eyrarnar?“ spurði Jói og hló dátt.
„Það var eins og blóðmannýgur tarfur væri á ferðinni. Það
er varla von, að strákurinn sé betri en hann er, út af þessari
skepnu korninn."
„Út af hverju voru þeir að rífast?“ spurði Jói.
„Spurðu Þóru eftir því, hún var þeim samferða, en ég ekki,“
sagði hann og fór út, en Magga fór að spyrja Jóa eftir, hvað
hefði gengið á. Þóra heyrði samtalið gegn um svefninn.
Svo hann hugsaði þá, að hún hefði drukkið með þeim félög-
unum, og það var ekki nema eðlilegt. Hann hafði séð hana súpa á
flösku fram á Fagradal, og ekki gat hann vitað það, að hún neitaði
víni, þegar Erlendur bauð honum upp á tóma flöskuna. Hún fann
til hálfgerðrar blygðunar, þegar hún hugsaði til þess, að hann
hafði séð hana sitja á milli þeirra. En hvað skyldi honum svo sem
koma það við, hvar hún var, þó hefði hún viljað mikið til gefa,
að hann hefði hvorki séð eða heyrt það, sem fram fór síðastliðna
nótt. Hún hafði lítilsvirt sveitunga hans, án þess að þekkja þá
nokkuð; nú gat hann launað henni í sömu mynt. Út frá þessu
sofnaði hún, og hana fór að dreyma einhverja endaleysu um
lambareksturinn viðburðaríka.
CONGRATU LATIONS
to the lcelandic People on the
Occasion of the 64th Anniversary
of their Annual Celebration Day
at Gimli, August 3rd, 1953.
RIVERTON CO-OPERATIVE
CREAMERY ASSOCIATION LTD.
AL.ICE EYÓLPSON, forstjóri
RIVERTON MANITOBA
Minnumst
sameiginlegra erfða
á íslendingadeginum
á Gimli, 3. ágúst 1953
COGHILL'S FOOD MARKET
GROCERIES and MEATS
MARINÓ COGHILL, eigandi
Sími 381 RIVERTON. MAN.
Hveitið, sem lagði grundvöll að miljónum ..
Árið 1903 blandaði Dr. Charles Saunders hörðu Red
Calcutta við Red Fife, er leiddi til fyrstu
framleiðslu Marquis hveitis á Sléttunum.
Sífeldar tilraunir við kynjablöndun og
margs konar rannsóknir aðrar, hafa framleitt
jiýjar hveititegundir, er leitt hafa til þess
að Canada er nú forustuþjóð á heimsmarkaðninum.
Með það fyrir augum, að veita sem allra
ábyggilegasta þjónustu, vinna rannsóknarstofur
þessa félags að margháttuðum umbótum á
vettvangi canadiskrar jarðyrkju.
Úr þessum hausum
sprakk út Marquis, hveitið,
sem skapað hefir
Sléttufylkjunum farsœld og
frægð.
Or National Grain’s
Iitkvikmyndinni nýju
“Prairie Conquest’’
National Grain
\/ COMPANY LIMITED
WINNIPEG REGINA' SASKATOON CALGARY EDMONTON