Öldin - 01.07.1893, Blaðsíða 29

ÖLDIN.
77
Um sama leyti nætrinnar söfnuðust
saman Austrbotnsmenn og annað lið, er
storma skyldi kastalann. Yínkerin gengu
milli þeirra, og þ<5 hófsamlegar en endra-
nær, því að árvekni konungsins leyfði enga
óforsjálni. Fjöldi manna kom úr ýinsum
deildum hersins og beiddi leyfls að mega
taka þátt í inu djarfa fyrirtæki. Allir voru
öruggir og væntu bæði fjár og frægðar.
Síðastr þessara sjálfboða var ungr
maðr, hár og bjartr, djarflegr og glaðlegr á
svip.
„Skruggur og skoteldar ! en þú það,
Bertila ?“ kallaði inn lági og gildi Larson,
fyrirliði Austrbotnunganna, þegar hinn
kom inn. „Eins og þú sérð,“ svaraði ung-
lingrinn og greip hönd iians og skcik í
fylsta trúnaði.
„Nei, nú gengr yflr inig ! Piltrinn
ætlar ekki að hlífa nýja lautenants-bréflnu
sínu. Er það liugr! En ekki get, ég að
því gert, lagsmaðr minn sæll, svei þeim
dropanum sem ég á eftir í flöskunni. En
hvað gengr á fyrir þér, hefirðu breytt- nafni
þínu, Bertel ? Hvaða hrærigrautr er það,
hvorki sænska né flnska ?“
„Það skeði við Breitenfeld, “ svaraði
Bertel og lá við að roðna, „iagsmenn mínir
liafa lengi kallað mig svo, og — það er
styttra.
„Það er rugl og hégómi; þú ert ekki
of góðr að bera bóndana.fn, þó þú sért orð-
inn fyrirliði.“
„Er iiúið að varpa hlutunum?“ spurði
inn ungi maðr, en svaraði ekki liinu.
„Nei, þú kemr mátulega til að freista
hamingju þinnar.“
Það átti að varpa lilutum um yngri
fyrirliðana, seni allir liöf'ðu beiðst, þeirrar
sæmdar, að fá að gera ina fyrstu háskalegu
njósnarfor. Hjá því varð ekki komist. -
Hlutimir voru hristir í stálhúfu; fjórtán
liendr voru á lofti til að grípa þá, og inn
eini öfundsverði, sem hlaut, var Bertel.
„Gáðu nú vel að þér, drengr minn,“
sagði Larson. „Skruggur og skothlunkar!
Mundu eftir því, að kastalinn er f'ullr af
kristsmunkum. Yið hvert fótmál þitt er
fallhlemmr, í hverjum róðukrossi er fólginn
daggarðr, og í sama bili og æft er sigróp,
heyrist hvellr, sem sprengir sigrvegarann í
lof't upp.“
Klukkan var yflr fjögr um morguninn
og enn var hálf stund til dags. Bertel fékk
sjö menn til forráða, og skipun um að rann-
saka kastalann, svo nærri sem hægt væri að
komast. A meðan biðu hersveitirnar inni
í girðingunni, búnar tlí taks við fyrstu
'bendingu.
Nóttin var niðdimm. Bertel og hans
menn læddust að vindubrúnni og fóru svo
varlega, að varðmenn keisarans urðu þoirra
ekki varir. En hver vill iýsa undrun hans,
er hann fann að brúin lá kyr yflr dýkið ?*
Hann nam staðar í fyrstu sem ráðviltr,
því hann mintist orða Larsons. Skyldi
þetta vera veiðisnara ? Alt var hljótt.
Bertel gekk örugt en þó hægt og hægt yflr
brúna.
„Wer da?“ (hver þar?) æfti varðmaðr
í keisarans liði með þrumurödd.
„Sænskir menn !“ svaraði Bertel og
klauf þann sem kallaði í lieila niðr. „Kom-
ið, félagar, kastalinn er unninn!“ Inir
sjö þustu yflr á hæla honum. Fyrir innan
vindubrúna stóðu 200 hermenn keisaraliðs-
ins á verði. Þeir urðu hremdir og ráðvilt-
ir og liugðu víst að allr sænski herinn va;ri
að koma yflr brúna. Þeir freistuðu í skyndi
að ná aftr borghliðinu, en inn hugprúði
fyrirliði og menn hans hopuðu hvergi.
Það var Bertel til liðs, að svo var dimt í
liliðhvelfingunni, að enginn þekti vin frá
óvini, og hittu keisarans menn eins hverjir
aðra, sein óvini sína, livar sem þeir hjuggu
og stungu. Þröngin varð slcjótt svo mikil
við hliðið, að engu sverði varð við komið
til höggs, og munaði litlu, að inir ofrhug-
uðu aðkomumenn yrðu nístir til bana við
veggiiin af' þunga inna jámklæddu her-
*) Sumir sagnan^enn hafa ritað, að brúnni
liefði ekki orðið lyft sökum mannabúka, sem
lágu á henni eftir bardagann,