Öldin - 01.11.1894, Síða 22

182
ÖLDIN.
Sögur herlæknisins
EFTIR
Zaeharias Topelius.
GUSTAF AÐÓLF OG ÞRJÁTÍU-
ÁRA-STRÍÐIÐ
íslenzk þýöing eftir
Matthías Jochumsson.
Framb.
“það er engin kápa, pað er messuliök-
uH”, livíslaði Katrín, sem varla var búin að
ná sér ef'tir ofboðið og óttann.
“Ilver skrattinn, messuhökull! Jæja,
taktu kápuna, ég fer í hökulinn. Ég skal
tóna Dies irœ* í eyi'un á peirn, svo þeim
skal heldur flnnast til”.
I Jpcssu heyiðist margra mauna mál
frá vopnasainum, og vakti það Larsen af
lians prestlegu bngleiðingum.
“Menn salina Jesúmunksins, og jþað
er verið að leita hans ; J;að er nú úti fyrir
okkur, oglilýzt jþað afþínu heimsku-masi”,
bvíslaði Bertel óður og uppvægur. “Nú
síður lifið á að segja ekki til sín. Af stað
öll fjögur”.
“Og latínan á undan”, sagði Larson.
Þau gengu út öll. í vopnasalnum
voru eitthvað þrjátíu sængur mcð sjúkum
í, en einar tvær systur yflr þeim. Þetta
var stór liuggun, en því ófriðvænlegra var
það, að þeim mættu tveir munkar, sem
skiftust ákaft orðum á í dyrunum þegar
hinir ætluðu út. Þegar þcir sáu Larson
með hölculinn og þrjá menrí mcð kufla á
eftir honum, brá liinum góðu guðsmönnum
í brún. Kafteinninn hóf upp hönd sína
til að blessa þá og mælti hátíðlega : Pax
vobiscum** og vildi ganga liægt og stilli-
*) Dagur reiði, dagur voða, etc., frægur
Kaþ. söngur.
*'*') Friður sé með yður.
lega fram hjáþeim, en í því stöðvaði hann
annar munkurinn, leit á hann hátt og
lágt og mælti: Æruverði faðir, hver er sá,
sem heiðrar höllu vora á svo óvenjulegum
tíma....?”
“Pax vobiscum ’, svaraði hann aft-
ur með gurhræddum málrómi.
“Guðsmaðurinn Hierónymus skipar
ykkur að syngja af öllum kröftiun—hans
háæruverðugheit eru veikur— heflr tann-
píuu”.
“Við skulum íinna hans háæruverðug-
heit”, sagði hinn munkurinn og gekk inn
í innra herbergið. En hinn þreif í hökul
Larsons og leit framan í hann, svo hinum
leist ekki lengur á blikuna. “Quis es et
quid vulLis ?"* spui'ði munkurinn og
hvesti á liann augun.
“Quis es og quid vultis!” svaiaðí
lcafteinninn í fullkomnu fáti. ‘Qui, quas,
quod, mcus, tuus, suus. Farðu til fjand-
ans, þinn sköllóttr hræfugl!” grenjaði
bann og gleymdi öllu gáti. Hann hratt
nauðugum munkinum inn í herbergið og
lokaði dyrunum. Síðan hlupuþau öll nið-
ur í garðinn. Þar var háreysti mikil,
æftu munkarnir með óhljóðum, en nunn-
urnar tóku undir og fólksfjöldinn, scm
fylti garðinn, tókaðhlusta.
“Við erum farin” hvíslaði Katrín, “ef
við komumst ekki á bak við að brúnni!”
Þau runnu þangað — hávaðinn óx, þau
fóru fram hjá vörðunum við stóra hliðið.
“Halt, werda ?” “Pétur og Páll”, svaraði
Bertel skjótt. Þau sluppu út. Til allrar
liamingju lá gamla brúin niður. En allur
kastalinn var í uppnámi. “Við steypum
okkur í fljótið, nóttin er myrk og þeir
finna okkur ekki”, sagði Bertcl.
“Nei”, mælti Larson hátt “ekki skil ég
við stúlkuna mína, J)ó hálsinn só í veði”.
“Hér standa söðlaðir hestar, af stað!”
“Á bak, þú hin indælasta allra nunna
í Frankahéraði, í söðulinn !
1) “Hver ertu og hvað viltu”. Larsons
er svar vitleysa, eins og latína hans.