Óðinn - 01.07.1922, Síða 37

8S
ÓÐINN
og einn geysistóran kampsel, síðan við fórum frá
Grímsey, og nú voru fýlarnir einu dýrin, sem sáust.
En þeir voru þögulir eins og steinarnir; rendu sjer
ofur hægt með sjávarfletinum kringum skipið, alveg
eins og þeir væru að furða sig á því, hvaða skrímsli
þetta væri, sem Ieyfði sjer að trufla náttúrufriðinn á
þessum stað og asnast svona áfram með skrölti og
gauragangi. En þeir gáfu ekki frá sjer eitt einasta
hljóð, frekar en þeir væru búnir að gleyma því fyrir
löngu.
Eitt var það þó, sem hreyfði sig enn þá. Það voru
dæturnar hans Ægis gamla: öldurnar, sem komu al-
veg óteljandi hver á eftir annari og ljeku sjer að
skipinu og okkur. Alveg eins og þegar við leikum
okkur að litlum bolta, og köstum honum úr öðrum
lófanum yfir í hinn. Þær reistu Snorra upp að fram-
an og hölluðu honum um leið yfir á aðra hliðina,
skeltu honum svo niður aftur og yfir á hina hliðina.
Svona gekk það koll af kolli.
Næsta morgun, þann 27., var sama veður, nema
hvað þá var kominn ofurlítill vestan-andvari. Þokan
var sú sama. Dagurinn leið með sama veðri tilbreyt-
ingarlaus, nema hvað sá til sólar eitthvað 5 mínútur
seinni partinn, og sjóndeildarhringurinn víkkaði ofur-
lítið um kvöldið.
Nú voru fýlarnir horfnir.
Klukkan rúmt 8 um kvöldið, þegar jeg og þeir, sem
jeg var á vakt með, erum nýkomnir niður og í fletin,
heyrum við kokkinn kalla uppi á þilfari, að það sje
gufuskip úti við hafsbrún! »Hananú!« segjum við
niðri. »Það er líklega þýskt herskip, sem ætlar að
ráðast á okkur!!« En þeir sem glenslausir voru, álitu,
að þetta mundi vera norskur selveiðabátur. Við stukk-
um upp á þilfar, til þess að sjá skipið, (að vísu hafði
kokkurinn ekki sjeð nema reykinn). Fyrst sáum við
engan reyk, en svo eftir nokkra stund kom hann aft-
ur; og hvað sáum við? í norð-vestri skamt frá skip-
inu eru 3 steypireyðar að velta sjer í vatnsskorpunni,
og standa gufustrókarnir úr þeim langt upp í loftið.
Þetta var þá herskipið.
Næsta dag: sunnudaginn þann 28. var allra besta
veður; að eins nokkur þoka við sjóinn, og því ekki
hægt að sjá nema stutt til. Þó var hægt að sjá til
sólar um hádegið. Ofurlítið vestankul og alveg báru-
laust.
Nú voru fýlarnir aftur farnir að láta sjá sig. Til-
heprða þeir auðsjáanlega ]an Mayen; og eftir hádeg-
ið fórum við einnig að sjá svartfugl, sem fljótt fór
vaxandi.
Með kvöldinu óx þokan og varð svo dimm með
Frú Björg Þ. Blöndal,
kona Sigf. Blöndals
bókavarðar og orða-
bókarhöfundar, er dóttir
Þorláks heitins Þorláks-
sonar hreppstj. í Vestur-
hópshólum í Húnavatns-
syslu, systir Jóns Þor-
lákssonar verkfr. í Rvík
og þeirra systkina. Hún
hefur tekið stúdentspróf
og heimspekispróf, við
Khafnarháskóla, og hef-
ur nú styrk af sjóði
Hannesar Arnasonar,
sem þeir hafa áður haft
prófessorarnir Ág. H.
Bjarnason, Guðm. Finn-
bogason og Sig. Nor-
dal, til frekara náms
við erlenda háskóla.
Hjer heima er hún þekt
af þýðingum, sem út hafa komið eftir hana á ýmsum erlendum
skáldritum, svo sem Jerúsalem, eftir Selmu Lagerlöf, Insta
þráin og Ástaraugun, eftir ]. Bojer, Ný kynslóð, eftir ]oh.
Skjoldborg o. fl.
Frú Björg Þ. Blöndal.
hviðum, að ekki sást nema nokkra faðma framundan.
Klukkan eitthvað 8 s. d. vorum við komnir á 71°
norðurbreiddar, eða þá gráðu, sem liggur um miðja
]an Mayen. Vissum við þá, að við vorum komnir
jafnnorðarlega og eyjan. Og þar sem allur svartfugl-
inn var á flugi til austurs og suðausturs, þá rjeðum
við þar af að eyjan mundi vera fyrir austan okkur,
og að fuglinn væri að fljúga að eynni. Þar að auki
vorum við ekki búnir að sigla nógu langa leið, til
þess að geta verið staddir austan við eyna. Við
breyttum því um stefnu og hjeldum beint í austur,
eftir gráðunni.
Enn var þokan sú sama. Bráðlega tókum við eftir
því, að fuglinn fór að fljúga hærra og hærra í loft-
inu, jafnframt því sem hann óx að tölunni til. Benti
það á, að við værum að nálgast eyna.
Klukkan 98A um kvöldið sá jeg í þokunni grilla í
eitthvað dökkt framundan eins og hulið daufum loga.
(]eg stóð sem sje á verði fram á). Um leið sá stýri-
maður það, sem líka var uppi og stóð við stýrið. Og
þetta var land. »]an Mayen!« hrópaði jeg, og allir,
sem niðri voru, þustu upp á þilfar.
Við vorum þá komnir til ]an Mayen, þessa fyrir-
heitna lands. ]eg hrópaði Húrra! af öllum mætti;
sumir hinna tóku undir og allir voru hinjr glöðustu.