Óðinn - 01.07.1922, Qupperneq 43

ÓÐINN
91
kl. 7 næsta morgun. Þá nótt sá jeg sólarlagið og
sólaruppkomuna. Er hvorttveggja mjög fallegt. Sólar-
lagið var þó ekki eins fallegt og jeg hef sjeð það feg-
urst hjer á Eyjafirði, og líka nokkuð öðruvísi hvað
liti snerti. Það hafði meira af einkennilega fallegum
bláum tónum, en ekki eins mikið af þeim lifrauðu og
hjer. Sólar-upprásin, sem var rúmum klukkutíma síðar,
var aftur einhver sú fallegasta, sem jeg hef sjeð.
Nú var kominn 6. ágúst. Veðrið var hið allra besta:
blíðalogn, þokulaust og sólskin, en ofurlítil austan alda.
Þegar við vorum búnir að fullferma skipið, fórum við
yfir í vík þar rjett hjá, austan við Maríuvíkina, geng-
um á land og skoðuðum nokkra húskofa, sem standa
þar. I fjörunni lágu 2 bátar: doría og prammi, sem
vetrarsetumenn hafa notað. Var annar þeirra nýlegur
að sjá. Svo komu kofarnir, 5 í alt. — 3 af þeim
bygðir á norska vísu, úr heilum trjám, eins og krakkar
mundu hlaða úr eldspýtum, þannig, að endarnir standa
út af; hafa vetrarsetumenn haft kofa þessa fyrir íshús
og geymsluhús.
Hinir kofarnir 2, sem voru með kúftu risi, voru
bygðir úr borðviði, og áfastir hver við annan með
gangi, sem hægt var að ganga í gengnum fyrir 2
menn samsíða. Er þannig hægt að komast í milli
kofanna, án þess að fara út. Var annað þeirra íbúðar-
hús, en hinn geymsluhús.
I þessum kofum hafa austurrísku heimskautafararnir
búið veturinn 1882—’83, þegar þeir voru á Jan Mayen,
við að rannsaka hana. Þó er ekki víst, að þeir hafi
bygt kofana, því á flaggstöng útifyrir hjekk drusla af
svenska fánanum. Að vísu er það ekki nein bein
sönnun fyrir því, að Svíar hafi bygt þá. Þeir geta að
eins hafa dvalið þar einhvern tíma, einn vetur eða svo.
En Svenskir menn hafa að minsta kosti komið í
þessa kofa.
I íbúðarhúsinu er rúmgott, og engin neyð að búa
þar, einn vetur eða svo. Að vísu er þar ekki fínt
inni, en því gleymir maður nú alveg, þegar maður er
korninn til Jan Mayen.
I kofum þessum hafa ýmsir búið, bæði Austurríkis-
menn, Svíar, Norðmenn o. fl., auk þeirra, sem að
eins hafa komið þar. Þarna inni voru alskonar blaða-
sneplar, með áskriftum, sem skýrðu frá, hverjir hefðu
komið þar og dvalið þar.
Á einu blaðinu stóð, að veturinn 1917—'18 hefðu
4 Normenn búið þar, og farið heim til Noregs í júní
í sumar á norskum selveiðabát, með afbragðs góða
veiði eftir veturian. Óskuðu þeir öllum, er síðar kæmu
þar, alls hins besta.
Utan á kápu á einni skáldsögu, sem við fundum,
stóð skrifað eftir þá sömu menn, að »þangað til í dag
(22. nóvember — þeir komu til eyjarinnar um miðjan
seftember), höfum við skotið 180 blárefi, 14 hvítrefi
og einn klapmyds (ein tegund af blöðruselum). 5 gr.
frost í dag og suðaustan stormur með fannkomu«.
Þarna inni var borð, stólar, eldavjel, rúmstæði,
ýmiskonar eldunaráhöld og kornmatarleifar. Þar var
töluvert mikið af bókum, bæði leikritum, skáldsögum
og fræðibókum á Þýsku, Dönsku, Norsku og Svensku.
Þar voru einar 3 munnhörpur og hljóðpípur, sem þeir
hafa haft sjer til dægrastyttingar, Normennirnir 4, sem
síðast bjuggu þar. Fatag.armar hjengu þar, og hitt og
annað, sem ekki þýðir að telja hjer upp.
Uti þarna við kofana voru 3 leiði. Á þeim stóð:
PEDER OLSEN HUK0
T0TE 1911.
AKSEL JAKOBSEN
T0TE 1911.
FNAT NOMNOMSO
, Vormeister
Thomas Viscovich Matrose
des Osterreichischen schiffes
POLA
geboren 1860 in Albena
gestorben ,6-/;. 1882 in
jan Mayen
Skamt þarna frá húsunum, yfir í næsta mel, höfðu
þeir grafið brunn, því enginn lækur var þar nærri.
Þegar rannsókninni á þessu öllu saman var lokið,
fórum við fram í skip og hjeldum heim til íslands.
Nöfn okkar skildum við eftir á miða í kofanum.
Frá suðvesturenda eyjarinnar fórum við kl. 10 árdv
og var Jan Mayen horfin kl. 3 síðd.
Heimferðin gekk mjög vel. Við fengum ofurlítinn
norðaustan storm og höfðum því segl uppi. Að vísu
var ekki hvast; enda hefði skipið ekki þolað mikil
segl, eins hlaðið og það var. Því færði maður eitt
trje úr annari hliðinni yfir í hina, þá hallaðist skipið
sýnilega. Þó bar Snorri karl sig prýðilega á heim-
leiðinni.
Þann 6., 7. og 8. ágúst sigldum við, án þess að
sjá land. En Snorri æðraðist ekki. Hann hjelt áfram
sinn jafna, rólega gang, og hugsaði ekkert um land.
Oldurnar komu í óendanlegri halarófu, ýttu undir
hann og sögðu: »Komstu áfram, flýttu þjer, og vertu
ekki að þvælast fyrir okkur*. Stundum reiddust þær
og komu fossandi beint á skipið og gáfu því utan
undir og rass-skeltu það, með ónotalegum, blautum
og köldum hramminum. — Kári kom og þaut fram-