Óðinn - 01.01.1932, Side 3

ÓÐINN
3
Úfinn og ofsafenginn
æsir þinn framtaksmátt.
Lokkar i ljóða strenginn
lifandi hörpuslátt.
Þorfinnur þroska-styrkur,
þrautgóður alla tíð,
hræddist ei Hel nje myrkur,
hafrót nje vopna stríð.
Hugkvæmur hverju starfi,
harðger í allri raun,
vonglaður heilsar Hvarfi,
hetjunnar fremdar laun.
Auðna með ástarhóti
athugul greiddi för.
Einhuga úr öldu-róti
allkátir sigldu í vör. —
Hjá Leifi farmenn fengu
fúslega dýra vist.
Mannraun varð öll að engu,
og ekkert höfðu mist.
Konan hin kostum búna
karlmenni eykur þrótt.
Heggur á snöru snúna,
sneiðir hjá vondri drólt.
Mýkir öll mein og sárin,
mótlætið hrekur brolt,
fögur þótt fjölgi árin,
fullhuginn ber þess vott.
Guðríður, góðrar ættar,
göfgaði Þorfinns lund.
Ást-taugar ótalþættar
afl veita hverja stund. —
Frá Grænlands grýttu ströndum
þau greiddu ferð í haf.
Háreist, en heft í böndum,
ið hvita siglu traf.
III.
Vínland!
Vinland!
Von og draumur vaskra sveina,
varstu strax, og sagnir greina:
Engu siður marga meyna
myndi Ianga í fagra steina. —
Verða þeir, sem vilja reyna,
voga sjer til dýpstu leyna. —
Þeir, sem hafa þangað sótt,
þurftu að eiga manndómsþrótt,
svo ekki ríkti eilíf nótt
yfir þínum frjóvu grundum,
vogum, fjörðum, vikum, sundum,
vafurlogum, menning, lundum,
fiskivötnum, fögrum sljettum,
fjöllum prúðum, skógum þjettum.
Gull-land heims og gnægða-búr. —
Árin hverfa. Aldir líða,
elfar þungur straumur tíða.
Ævi manns, sem augnablik,
áform djörf og störf og hik.
Pýramýdar — pennastryk.
Perla lífs er æskuvorið.
Lengi hefur Ijómann borið,
lengst i vestri fyrsta sporið. —
Heimur nýi höfuð-veldi
hefur náð á jarðarfeldi.
Arfinn þann með óskum seldi,
og eflaust kysi að jafnan hjeldi,
landneminn, sem leitar-eldi
löngum slýrði. Að ævi-kveldi
afreks hugsjón ávalt trúr.
IV.
Með furðuströndum, farna leið,
og fram hjá Hellulandi
í hægum vindi hjeldu skeið
að hvitum fjörusandi.
Og mörkin þjett sem móða lá
i miklum lita blóma.
Við augum blasti auðlegð há,
með alskyns hefð og sóma.
Og ekki sýndist örðugt verk,
að eiga þarna heima.
En áhrif eru stundum sterk,
er staðhættirnir geyma. —
En eiga vit, og hafa hug,
að halda frá í tíma,
ber fagurt vitni um formanns dug,
sem fyrir lið má glíma.
Og allra fyrst var ætlan sú,
að yrkja land og ryðja.