Óðinn - 01.01.1932, Síða 47

ÓÐI N N
47
morgun.* Hún stóð upp og mágur hennar fylgdi
henni inn í svefnklefann og svo svaf hún í einum
dúr til morguns. Mágur hennar sagði mjer, að hún
hefði aldrei grátið fyr og aldrei reglulega sofnað,
síðan hún varð svona. ]eg fjekk að vita seinna að
þetta var bráðgáfuð kona og merkiskona að öllu leyti.
Þegar hún var sofnuð, var eins og fargi væri Ijett
af öllum.
Næsta morgun var hún komin á fætur, er jeg kom
fram. — Jeg fjekk hana til að borða með okkur, og
svo spurði jeg, hvort hún hefði ekki eitthvað að sauma.
Hún stundi og sagði: »Það er nú helst að jeg geti
saumað, annar eins ræfill og jeg er orðin*. »Jú, þjer
getið það«, sagði jeg og fór inn á fvrsta pláss og
bað frú Gottfredsen, konu skipstjórans, um einhverja
handavinnu og útbjó hún það góðfúslega. Svo ljet
jeg sjúku konuna setjast að saumaskap. Það var
svona fitlvinna. Og hún varð rólegri og rólegri alt
þangað til komið var til Hafnar. Svo fór hún á hæli
og var þar eitt ár og kom svo heilbrigð heim. Jeg
held að hún lifi ennþá. Mágur hennar varð síðar
prestur.
í Leith reyndi jeg til að fá skipsferð til Kristjaniu
eða Bergen, en þangað voru engin skip á ferðinni og
hjelt jeg því áfram til Kaupmannahafnar. Þangað var
komið kl. 7 um kvöldið og fór jeg strax upp í K. F.
U. M. og fjekk að vita að allir fulltrúar þeirra væru
farnir. Þetta var þriðjudagskvöld, en morguninn eftir
átti fundurinn að byrja í Kristjaníu. Kl. 9 um kvöldið
lagði jeg svo af stað með járnbrautinni. Það var ekki
hraðlest; kl. 8 um morguninn var komið til Gauta-
borgar og þar 20 mínútna dvöl, og var matur til taks
á stöðinni, bæði mikill og góður, og kostaði aðeins
kr. 1,25, máltíðin eins og maður gat í sig látið. Kl.
7 um kvöldið kom jeg svo til Kristjaníu og hitti menn
á stöðinni úr K. F. U. M., sem leiðbeindu mjer.
Hafði fundurinn verið settur þá um daginn; voru á
honum um 2000 fulltrúar og gestir. — Mjer var ætl-
aður staður á missíónshóteli og fjekk jeg þar ágætt
herbergi. Næsta morgun fór jeg þangað sem fundirnir
voru haldnir, og var mjer tekið tveim höndum af
Ricard og öðrum vinum frá Danmörku, og Fermaud.
Það kvöld voru guðsþjónustur haldnar í öllum kirkj-
um og samkomuhúsum borgarinnar. Á hverjum stað
var talað á tveim tungum, skandinaviskri og einhverri
af aðal-tungum Európu, ensku, þýsku eða frönsku.
Jeg hafði verið settur til að prjedika í einhverri
kirkjunni með Hollendingi, en jeg slapp við þaðaf því
að jeg var ekki kominn, er þingið var opnað, og
höfðu þeir þá sett sænskan prest til þess að vera
Markús Auðunsson frá Dalseli.
Jeg vildi mælast til þess, aö mynd Markúsar Auð-
unssonar frá Dalseli kæmist inn í myndasafn Óðins, því
pótt dauðinn kallaði
hann burt á ungum
aldri, aðeins 28 ára,
pá er mynd hans í
hugum okkar, sem
pektum hann, aðeins
pvi hugljúfari. Hann
fæddist að Seljalandi
16. nóv. 1898, sonur
Auðuns Jóhannsson-
ar kaupmanns i Dal-
seli og Guðrúnar Sig-
urðardóttur frá Selja-
landi, Sigurðsson-
ar ísleifssonar bónda
á Barkarstöðum í
Fljótshlíð og fngi-
bjargar Sæmunds-
dóttur, systur sjera
Tómasar sál. Sæ-
mundssonar á Breiðabólstað. Árið 1899 misti Markús
móður sína og fluttist frá Seljalandi með föður sínum
árið eftir að Neðradal í Biskupstungum, og paðan aftur
1901 að Dalseli undir Eyjafjöllum. Ingibjörg Jónsdóttir,
föðursystur hans, gekk honum í móður stað, unni honum
og sá um hann eins og besta móðir. Mesta ástúð var og
með feðgunum, og var Markús, eftir pví sem honum gafst
proski, slöðugt raeir og meir hægri hönd föður síns í öll-
um störfum. Það var sem alt ljeki í höndum hans. Gáfur
hans voru svo óvenjulega fjölhæfar, að honum virtust
allir vegir jafnfærir. Hann stundaði dráttlist, hljómlist og
myndagerð og hafði aflað sjer töluverðrar pekkingar í
tungumálum og fleiri fræðigreinum. Og samtara pessari
fjölhæfni var yndisleg prúðmenska, Ijúf og Ijett gleði i
allri framkomu, og var sem birta ykist, hvar sem hann
kom. Öllum, sem kyntust honum, hlaut að verða vel
til hans. Erl. Þórðarson.
þar. Ricard átti að tala í Kalmejgudens Missíónshúsi,
og þangað fór jeg. Þar var yfirfult. Jeg ætlaði að ná
í Ricard eftir samkomuna, en hann hvarf út úr hönd-
unum á mjer. Jeg fjekk seinna að vita, hvernig á
því stóð. Á aðalþjóðfundinum voru menn frá öllum
álfum og löndum nær því. Þar voru Kínverjar og
Japanar, Hindúar, Ameríkumenn, bæði úr Suður- og
Norður-Ameríku, og menn úr flestum löndum Ev-
rópu. Kristjaníubær sýndi oss ýmsa rausn. Allir fund-
armenn fóru frítt með öllum sporvögnum, ef þeir höfðu
fundarmerkið. Svo lengi sem fundurinn stóð yfir,
höfðum vjer mat og húsnæði ókeypis. Stiftsprófastur
Hall, sem áður var ferðaframkvæmdastjóri fyrir Nor-