Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 26

io 6
krók og kima; sleikti alt með lafandi tungunni, en froðan gráhvít
féll af vitum hans, og hékk í hlussum í hverju horni. Að því
loknu fór hann út, og þóttist vel hafa húsvitjað. Var hreykinn
yfir því, að alt smátt og stórt yrði að lúta honum, og konungi
hans; bærinn Hamar, eins og annað. Svo rendi hann sér hægt
meðfram baðstofustafninum; rankaði þá við, að hann hefði ekki
komið í sjálfa höfuðbygginguna. Var leiður á að snúa aftur, en
fanst þó illgerandi að koma ekki við þar, eins og annarstaðar. I
einu vetfangi sveiflaði hann sér upp á vegginn, og lagði nábleiku
andlitinu fast að glugganum. Par var ekkert að sjá. Svo færðist
hann í ásmegin, og með heljartaki kipti hann hálífúnu gluggakist-
unni burtu, og þeytti henni langt suður fyrir tún. Síðan þrengdi
hann sér svo langt sem hann komst inn úr glugganum, en
helkalda stroku, lagði af vitum hans; sópaði innan baðstofuna;
smeygði sér niður undir sængurfötin, og lagðist að brjóstum *kon-
unnar, svo hún vaknaði.
»Guð minn góður! hvað er um að vera?« Guðlaug reis upp
í rúminu skjálfandi af kulda.
»það er þó aldrei, að glugginn sé fokinn úr?« Grímur stökk
fram úr rúminu, en fannkomuna lagði á móti honum, svo honum
lá við andköfum. »Jú, sem ég er lifandi! — Glugginn er farinn;
það er kominn öskrandi norðanbylur!«
»Guð almáttugur hjálpi mér — og börnin!« Guðlaug var í
einu vetfangi komin fram úr rúminu; greip yfirsængina og lagði
hana ofan á tvö börn, sem höfðu vaknað, og byrjað að gráta. —
»Svona, reynið nú að sofna, elskurnar mínar,« sagði Guðlaug og
hagræddi litlu aumingjunum.
»Hverju á ég að troða upp í gluggann?«
»Taktu koddann úr rúminu okkar, og eitthvað af fötunum —
en flýttu þér í guðsbænum, svo gustinn leggi ekki svo nákaldan
að börnunum!«
»Mamma, mamma! mér er að versna — æ ég þoli ekkivið!
— Mamma! þú mátt ekki fara?«
»Nei, ég er hjá ykkur, elskurnar mínar. Reynið bara að sofna.
Hjúfrið ykkur niður undir sængina og lesið bænirnar ykkar. í*á
kemur guð og hjálpar ykkur.«
»Ætlarðu að vera hjá okkur — altaf?«
»Já.«