Eimreiðin - 01.05.1907, Qupperneq 27

107
»Mamma! er það áreiðanlegt að guð komi, ef við biðjum
hann þess?«
»Já hann kemur og léttir þrautir allra veikra barna, sem biðja
hann þess.«
»En því kemur hann ekki enn þá? Eg hefi. svo oft beðið hann
að hjálpa mér og Siggu litlu, en hann gerir það ekki, og mér
versnar altaf.«
»Talaðu ekki svona, þá vill guð ekki koma.«
»En hefir hann svo mikið að gera, að hann megi ekki vera
að því? Kannske guð geti ekki komið svo langt upp í heiði,
þegar snjóar?«
»Hann hefir svo mörgum börnum að hjálpa, að hanu kemur
máske ekki fyr en á morgun.«
»Er það þá víst að hann komi á morgun? Ósköp er hann
lengi —, en mamma, mamma farðu ekki — vertu hjá okkur,
elsku mamma.«
»Eg verð hjá ykkur — reynið bara að sofna.«
Svo raulaði hún nokkrar vögguvísur og börnin móktu.
Grímur hafði troðið upp í gluggann, og gekk svo ofan.
Göngin vóru fent upp og bærinn stóð opinn. Hatin lokaði bæn-
um og gekk inn. Guðlaug hafði kveikt ljós, og sat á rúm-
stokknum. Hún horfði á börnin með tárvotum augum, og las
með eftirvæntingu hverja breytingu sem varð á litlu andlitunum.
Ekki varð séð, að kuldinn í baðstofunni biti á litlu aumingjana.
Ljósið varpaði daufri glætu yfir þrútnu andlitin, löðrandi í svita.
»Finst þér þeim ekkert skána?« Grímur leit til Guðlaugar.
»Ekki er það að sjá.« Guðlaugu var þungt um málið og
tárin hrundu niður kinnarnar.
»Finst þér hitinn eins afskaplegur og áður?«
»í>að er víst harla lítill munur á því.«
»Hvað heldurðu það sé, sem gengur að þeim?«
»Æ ég má ekki hugsa til þess! — Guð einn veit það. —
Pað er svo óttalegt, ef það er barnaveikin — en guð einn ræður?«
Hún leit framan í Grím, starandi augum, án þess þó að geta sagt
meira, og eins og hún biði eftir því, að hann segði eitthvað.
»Já — guð einn ræður!« Grími skalf röddin, um leið og hann
strauk með handarbakinu yfir hvarmana. Sorgmædda örvæntingar-
andlitið á konu hans — efni hans og ástæður, og þetta óttalegasta: