Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 30

I IO
sem hann hefði getu til. Byggja upp peningshúsin og með því
tryggja þar framtíð þeirra Guðlaugar. Pví á bak við alt stritið og
svartsýnið grilti í svolítið ljós, er óx og dafnaði eftir því sem
jöröin batnaði: Porsteinn myndi sefast með ellinni, og sýna ein-
hverja viðurkenningu fyrir frændsemi Guðlaugar. t*ó það yrði
aldrei nema Hamar, sem hann gæfi þeim, myndu þau taka því
með þökkum, þó það væri ekki nema lítill hluti alls Hofsauðsins,
sem Guðlaugu bar með réttu eftir guðs og manna lögum. Jörðin
hafði líka tekið þeim bótum á þessum 5 árum, að Grímur var
ekki hræddur um, að hún fleytti þeim ekki.
En alt fór annan veg. Karlinn hafði ráðstafað eigum sínum
á ýmislegan hátt, svo Guðlaug erfði ekki einn einasta eyri. En
þetta, að jörðin skyldi vera gefin undan þeim til ókunnugra manna,
var svo óskiljanlegt. Að greiða helmingi hærri landsskuld af Hamri,
en áður þektist, bara vegna þess að jörðin hefði batnað síðan þau
tóku við henni. Pað var svo ótrúlegt, að kirkjan og presturinn
ættu að græða á þeim — okra á þeim blátt áfram — og taka
svo glerharða peninga eða gangandi fé, einmitt fyrir alla svita-
dropana, sem þau höfðu úthelt til frjóvunar framtíðinni.
Öllum réttlátum mönnum virtist, að ekki hefði mátt minna
vera, en þau Grímur og Guðlaug hefðu fengið lífstíðarábúð á Hamri
án eftirgjalds. En það fanst prestinum, honum séra Ólafi á Bæ,.
hjákátleg fjarstæða. Pessi rétttrúaði guðsmaður lét það einu sinni
í ljósi á safnaðarfundi, þegar tilrætt varð um Hamar, og safnaðar-
fulltrúunum þótti ofmikilli hörku beitt við Hamarshjónin í lands-
skuldinni — að það væri svo hlægilegt, og ætti sér hvergi stað f
lútersku kirkjunni, að eignir kirkjunnar stæðu ávaxtalausar árum
saraan. Og máli sínu til stuðnings rakti hann dæmisöguna um
hið ófrjósama fíkjutréð upp úr sér. Pað stóð heldur ekki á steini
fyrir honum að segja þá sögu. Hún rann upp úr honum með
eldheitum orðum, alveg eins og hver rétttrúaður prestur myndi
flytja hana, og enginn safnaðarfulltrúanna efaðist um, að hún ætti
vel við.
Pað var því engum blöðum um það að fletta, að ábúandanum
á Hamri — hver sem hann væri — bæri að greiða í landsskuld
8 sauði ár hvert, og var það dæmt eftir guðs og manna lögum,
þeim nýjustu, er þektust í þá daga. —
Guðlaugu gramdist alt þetta. Hún gat ekki annað séð, en
þetta væri himinhrópandi synd og mannúðarlaust ranglæti. Svart-