Eimreiðin - 01.04.1919, Síða 20

84
VOKUDRAUMUR
[EIMREIÐIN
Um sólfögur héruð
silfurlitar
falla ár til ægis. —
Brjóst mitt þenst út, vöðvarnir stælast og löngun eftir
að starfa að ákveðnu takmarki gagntekur mig. Hér uppi
í hreinu og svalandi fjallaloftinu lít eg öðruvísi á lífið en
meðan eg geng eftir saurugum borgargötunum. Víðsýni
mitt eykst og mér er fyrst fyllilega ljóst nú, hve miklu
sterkur og einbeittur vilji getur afkastað. Hér uppi skil eg
fyrst raddir náttúrunnar: lækjarniðinn, gjálfur bylgjanna
og þytinn í bjarkarunnunum: vinna! vinna! vinna!
Vinn kappsamlega að fögru takmarki. Nota hverja stund
sjálfum þér og öðrum til gagns. Gríptu augnablikið! Þá
getur ekki hjá þvi farið að þú handsamir tækifærið, sem
skapar giftu þína. Hafðu óbilandi traust á sjálfum þér og
gefstu aldrei upp, þá mun gata þín greið og byrði burðarlétt.
Yfirgef ekki landið. Það þarfnast dáðríkrar vinnu.
Liöhlaupar lifa
lífi verra
og skömm viö herðar hrín.
Þú mátt ekki heimta daglaun þín um dögurðarleyti, þvi
landið víðlent og grasgæft, er þér var trúað fyrir, liggur
enn óræktað. Minstu þess, að heimtir þú frelsið, firrist það
— en starfa og þú ert frjáls,
Háðu baráttu! Rýmka verksvið þitt! Gcet skgldu þinnar!
— Draumheimur minn fjarlægist. Sýnirnar fölna og
raddirnar óskýrast.
Hugurinn þaut um himininn
hratt yfir ránarsali
— og kvaddi iðgræna dali. —
Einu sinni leit hann um öxl og þá sá hann háan mann,
bláeygan og drengilegan, styðjast við hest sinn.
— »Fögur er hlíðin«. —