Dagur - Tíminn Akureyri - 23.08.1997, Blaðsíða 10

22 - Laugardagur 23. ágúst 1997
4Dagur-®ínTOm
„Mig langar að segja frá misjöfnum kjórum barna í dag og
þegar ég var krakkif segir gömul kona. „En ekki vegna
þess að börnum liði verr þá en nú. Við bjuggum bara við
þcer aðstceður sem börn í dag hafa varla heyrt um. Fyrstu
verk okkar barnanna voru þau að reka kýr í haga og vatn
bárum við í bceinn strax og við gátum. Föt voru öll heima-
unnin og því lítil tilbreyting í fatnaði og fyrstu skórnir
sem ég eignaðist voru fermingarskórnir. Maður fann vel
fyrir örygginu. Það var tekið á móti okkur úr skólanum því
alltaf voru margir í heimili. Mér finnst því að hver móðir
sem getur eigi að vera heima hjá barni sínu fyrstu tvö ár-
in. Hlýja og umhyggja fcest hvergi meiri en hjá foreldrum.
En fyrst og fremst voru það upplifanir okkar barnanna
sem voru ólíkar því sem gerist í dag. “
Margir búa yfir
sterkum lífsreynslu-
sögum. Sögum sem
ganga kynslóð fram
af kynslóð, foreldr-
ar segja þœr börn-
unum, ömmur og
afar barnabörnun-
um. Þannig verða
þœr að lokum
ákveðinn leiðarvísir
þeim sem þœr
heyra.
Tappimv íflmkuncv
Jón B. Rögnvaldsson hefur
einu sinni lent í því að áfengi
væri til góða.
„Petta atvik kemur ákaflega
oft upp í hugann í sambandi við
notkun á áfengi," segir hann.
„Fólk ætti að huga meira að
þessu, því eins og áfengi getur
verið skemmtilegt þá getur það
líka verið stórhættulegt. Mörg
heimsins gæði eru svo ein-
kennilega samtvinnuð af hinu
illa og góða.“
„Þannig var,“ segir hann, „að
ég var á göngu uppi á Qöllum
ásamt nokkrum öðrum mönn-
um þegar við lentum í
aftakaveðri. Við rétt
náðum að komast í
næsta sæluhús og vor-
um alveg uppgefnir. f>á
vill svo til að einn félagi
okkar dregur upp
brennivínsflösku. Hann
skenkir hverjum og ein-
um ákveðið magn í
könnu ásamt heitu
vatni og segir okkur að
drekka. Síðan ekki sög-
una meir. Hann rekur
tappann í flöskuna og
stingur henni í bakpok-
ann sinn. Þarna voru
nokkrir menn gefnir
fyrir sopann og þeir
vildu endilega fá meira.
En sá sem átti vínið
sagði nei. Undir þessum
kringumstæðum fengju allir
bara einu sinni í könnuna.
Þetta er eina skiptið sem ég
man eftir að vín væri notað með
skynsamlegum hætti því það
hresstust allir og fylltust þrótti
og dugnaði við gönguna sem
eftir var. Hefðum við fengið
meira hefðu áhrifin verið allt
önnur og ekki til góða.“
settist því á
vegkantinn og
bað góðan guð
að hjálpa mér.
Ég þuldi þarna
allar bænir sem
ég kunni og
hélt síðan aftur
af stað og
reyndi að
Jón B. Rögnvaldsson segir frá jákvæðri reynslu af
áfengi.
Gunnar Steindórsson segir frá fyrsta óréttlætinu sem hann varð
var við í lífinu.
Bára Gestsdóttir segir frá bláu fötunni og guði
‘lýláa falan ag giið
-Ég var átta ára þegar ég
komst að því að bænin er það
besta sem maður á,“ segir
Bára Gestsdóttir.
Hún var á leið í sveitina og
hélt ein af stað með bláa, emel-
eraða fötu í hendinni. „Ferðin
gengur vel þar til fer að nálgast
Laufás og þegar ég sé kirkju-
garðinn fer ég að greikka spor-
ið. Mér fannst nefnilega að ein-
hver væri á eftir mér. Ég heyrði
skrítin hljóð, ég fór að hlaupa
en alltaf magnaðist hávaðinn.
Ég vissi ekkert hvað ég átti
að gera, átta ára stelpukrakki,
nema það kemur upp í huga
minn það sem móðir mín sagði
mér, að ég skyldi biðja til guðs
þegar eitthvað bjátaði á. Ég
hugsa um
eitthvað fal-
legt. Þegar ég
stóð aftur
upp tók ég
eftir því að
enginn var
hávaðinn. Ég
gekk hægt af
stað og var
viss um það
að guð hefði heyrt til mín. Ég
komst þó að því síðar að skýr-
ingin á hávaðanum var lokið á
bláu fötunni.
Þrátt fyrir þetta sannfærðist
ég um það átta ára gömul að
bænin er það besta sem maður
á. Það hef ég kennt nu'num
börnum.“
Tyr&tas áréttlæti
líf&in&
Gunnar Steindórsson minnist
alltaf fyrsta skóladagsins því
þá kynntist hann óréttlætinu
fyrst.
„Við vorum tveir vinirnir, sjö
ára gamlir, sem lékum okkur
mikið saman. Fyrsti skóladag-
urinn var eitthvað sem við
höfðum alltaf beðið eftir og
þegar hann rann upp leiddumst
við á leiðinni í skólann, við vor-
um svo spenntir.
Bekkjaskiptingin á þessum
árum var í A-B- og C bekki. A-ið
var fyrir þá krakka sem voru af
efnameiri Qölskyldum og C-ið
fyrir þá sem minna höfðu. Þeg-
ar kom að því að skipta okkur
niður í bekki og nöfnin okkar
voru lesin upp, vildi það svo-
leiðis til að við vorum aðskildir.
Þessi strákur var mjög dugleg-
ur að læra og við skildum þetta
ekki, vildum vera saman. En
þar sem skiptingin var með
þessu sniði og móðir hans var
vinnukona þá fór hann í C-bekk.
Þetta var fyrsta óréttlætið
sem ég skynjaði í heiminum og
það fékk mjög mikið á mig. Ég
hef alla tíð verið á móti ofríki
og það var því mjög auðséð
strax að ég yrði vinstri maður.
Ætli þetta hafi ekki einnig haft
áhrif á börnin nn'n, þau hafa
allavega svipaðar stjórnmála-
skoðanir og ég.“ hbg