Dagblaðið Vísir - DV - 13.03.1982, Blaðsíða 12

12
DV. — HELGARBLAÐ. LAUGARDAGUR 13. MARZ 1982.
Út um hvippinn og hvappinn
Út um hvippinn og hvappinn
Vigdís les á
súpur líka
Enn af Brellandsferð Vigdísar:
Brezka blaðið The Sunday Telegraph
lýsir undrun sinni á Vigdísi. Blaðið
vissi ekki betur en forseti Islands
væri „baráttu-reyndur og
harðsviraður talsmaður rauðsokka,
einstæðra foreldra og alls konar svo-
leiðis hluta” en svo kom bara í Ijós
að konan er „sjarmerandi, hógvær
og með kímnigáfu”. Skrýtið!
Annað brezkt blað, The Sunday
Times, gengur fordómalaust til verks
og fær forsetann til að lýsa einum
degi i lífi sínu. Þar kemur okkur
löndum fátl á óvart nema kannski,
að það er bannað að vera á hjóla-
skautum í stofunni á Bessastöðum og
að þótt allir viti að Vigdís er mikill
lestrarhestur, vita samt færri að hún
les jafnvel það sem stendur aftan á
súpupökkunum líka að eigin sögn.
Verandi talsmaður einstæðra for-
eldra með kímnigáfu getur hún ekki
annað en fyrirgefið okkur að kjafta
frá þessu!
Þetta er ekki aug-
lýsing um listaverk
„Hvíld” heitir þessi mynd
og er eftir Einar Jónsson
myndhöggvara. Það vita
e.t.v. ekki allir að Einar tók
það sérstaklega fram í erfða-
skrá sinni að ekkert mætti
gera til að laða fólk að lista-
verkum hans og að ekki
mætti auglýsa sýningar á
þeim eða safnið hans í
Hnitbjörgum á Skólavörðu-
hæð.
Hvað um það, við leyfum okkur að
geta safnsins sem er hið skemmti-
legasta Það er nú opið tvo daga
vikunnar, sunnudaga og miðviku-
daga frá kl. 13.30—16. Forstöðu-
maður þess er Ólafur Kvaran en nú-
verandi stjórnarnefnd safnsins skipa
dr. Kristján Eldjárn, dr. Ármann
Snævarr, Runólfur Þórarinsson og
herra Pélur Sigurgeirsson. Hörður
Bjarnason er formaður, en hann var
kosinn formaður í stað séra Jóns
Auðuns, sem lézt á síðasta ári.
Töluverður vandi mun stjórn safns-
ins á höndunt vegna fyrirmæla
Einars. Hvippur og hvappur er
heldur ekki á því að ganga þvert á
óskir listamannsins. Aftur á móli er
hér með bent á að heimsókn í Hnit-
björg er vel þess virðiy þvi af bjarg-
brúnni er óvenjulegt útsýni yfir
bæinn!
wait! wa,t<
Geishuleysi í Japan
Frá Japan berast þær fréttir að
geysilegur skortur sé þar að verða á
geishum. Meðalaldur geisha nú er
víst um 40 ár og nýliðar í starfinu allt
of fáir að sögn Shigisuki Uetsuki,
framkvæmdastjóra geishu-samtaka ív
Asakusa, skemmtanahverfi
Tokýóborgar. í Asakusa voru um
200 geishur í lok siðari heimstyrjald-
arinnar en þeim hefur nú fækkað um
helming. Og nú munu aðeins um 200
ekta geishur í öllu Japan.
Ekta geishur voru áður fyrr frá
fátækari heimilum og hófu nám i
starfinu á barnsaldri. Meðal þess sem
geisha á að kunna er að leika á hljóð-
færið samisen, (þriggja strengja-
hljóðfæri) dansa í þröngum kimorto
og syngja japönsk þjóðlög með hárri,
titrandi röddu. Betri hagur Japana
hefur orðið til þess að ungt fólk leitar
nýtízkulegri atvinnu, sem gefur meira
af sér og nú til dags eru færri stúlkur
reiðubúnar að leggja geishuslörfin
fyrir sig. Ein ástæðan er lalin vera að
hjónabandslíkur eru ekki góðar i
þessu starfi en að auki eru laun
ótrygg og atvinnuöryggi lílið
Agurí
Flestir nýliðar eru nú á þrítugsaldri
og margar stúlknanna hafa þegar
reynt fyrir sér í öðrum atvinnugrein-
um. Ein slík er Aguri, 24 ára gömul,
og hefur nú gerzt geisha eftir að hafa
reynt skrifstofuvinnu. „Mamma
mín kenndi mér að syngja og dansa
þegar ég var sex ára og ég hef alltaf
haft gaman af því. En það urðu allir
í fjölskyldunni mjög undrandi,
þegar ég hætti á skrifstofunni og
lagði nýja slarfið fyrir mig. „Nám
Aguri felst í tveimur danstímum,
einum samisen-tíma og einum
ásláttarhljóðfæristíma á viku.
Þrisvar í mánuði fer hún í tíma til að
læra á te-drykkjuhefðirnar. Hún þarf
að eiga marga kimonoa til skipt-
anna, sem eru rándýrir og gleypa
stóran hluta launanna, sem eru um
19000 íslenzkar krónur á mánuði.
Ungar, líflegar geishur, sem eru vel
að sér í starfinu, hafa nóg að gera alll
árið, að sögn Uelsukis. Bæði ein-
staklingar og veitingahús geta pantað
geishur. Þær vinna jafnan margar'
saman og raunar búa þær oftasl
saman líka. Þær eldri í hópnum leið-
beina þá þeim sem yngri eru. Aguri
sú, er nefnd var hér á undan, er að
störfum á hverju einasta kvöldi, og
,,ég hef lítinn tíma til að skemmta
sjálfri mér eða eignast kunningja. En
mig langar hvort eð er til að einbeita
mér að starfinu núna — hitl getur
beðið.”
Geishur ekkií vœndi
Samtök geisha í Tokýó segja það
erfiðara en áður að fá nýtt blóð í
hópinn, einkum vegna þess hve
mikils misskilnings gætir um starf
geishanna. „Alls konar gervi-geishur
vaða uppi — háskólastúdentar sem
klæðast í kimonoa fyrir samkvæmi
og svo kodda-geishurnar eða vændis-
konur.” Uetsuki segir marga halda
að geishur séu vændiskonur, jafnvel
sumir Japanir eru þeirrar trúar, en
það er ekki rétt. Erlendum ferða-
mönnum er bent á að lendi þeir í
boði, þar sem ein geisha kemur fram,
megi öruggt telja að hún sé ekki ekta
geisha í hinum gamla japanska stíl
heldur gervi-geisha af nútímalegri
toga spunnin. Ekla geishur koma
aldrci fram öðru vísi en nokkrar
saman.
Uetsuki segir þó, að þrátt fyrir
skort á alvöru-geishum núna sé útlit
fyrir betri tíð í þeim efnum enda fer
eftirspurn eftir þeim vaxandi á nýjan
leik.
Einhvern timann hefur maður nú
heyrt talað um þetta áður, en aldrei
þó í fullri alvöru. Lyktarbíó!
Bandariski kvikmyndaframleið-
andinn John Waters hefur alveg
nýlega sett á markaðinn myndina
„Polyester” Og viti menn, með
aðgöngumiðanum fylgir lítið spjald
með númeruðum tökkum. Þegar
númer birtist á horni kvikmynda-
tjaldsins, eiga bíógestir að nudda við-
komandi takka og... finna lykt af þvi
sem er að gerast á tjaldinu! Enska
blaðið The Guardian segir að aðal-
lyktin sé af Francine Fishpaw, (leikin
af feitasta kynskiptingi i heimi). Sá
sem „lyktar” af henni/honum finnur
ilminn af „svita og eldhúsi, saur og
bensini” — lyktarkortið hefur ekki
lukkazt betur en það. Waters kvik-
myndaframleiðandi segir sjálfur að
„e.t.v. megi líta á æluna á gólfinu í
lok myndarinnar sem nokkurs konar
lófaklapp!”
LYKT í BÍÓ