Dagblaðið Vísir - DV - 10.02.1983, Blaðsíða 35

!
DV. FIMMTUDAGUR10. FEBRUAR1983.
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
w
Hún Gulla skil-
ur stöðuna”
„Hún Gulla litla er farin aö skilja
stööuna,” sagði fráneygöur maöur og
brúnaþungur og virti fyrir sér skák
Guölaugar Þorsteinsdóttur og Hall-
dórs G. Einarssonar í lokaumferð
Skákþings Reykjavíkur um daginn. Nú
fór þaö svo að Guðlaug tapaöi skákinni
eftir grófan afleik gegn Bolvíkingnum
efnilega en sá sem athugasemdina
geröi vissi samt hvaö hann söng —
þetta var sóknharður, gamalreyndur
skákmaöur, hertur í eimyr ju ótal skák-
víga, fullsæmdur af glæstum sigrum
og óbrotinn af beiskum ósigrum. Og
öllum nærstöddum var víst ljóst aö
hann haföi lög aö mæla; Guölaug stóö
sig frábærlega vel, hlaut 8 v. af 11, lagöi
Svein Kristinsson og geröi jafntefli viö
Hauk Angantýsson og þeim sem ekki
þekkja til skáklistar skal bent á að þaö
er ekki heiglum hent aö standa uppi í
hárinu á þessum þrjótum — það er
svona eins og aö fara í sjómann viö
Skúla Oskarsson og er þó víst ólíku
samanaðjafna.
„Eg hef því miður ekki haft tækifæri
Skák
til þess aö æfa neitt aö ráöi,” sagöi
Guðlaug við okkur í stuttu spjalli,” ég
er aö læra læknisfræði en skáklistin
krefst tíma og ómældrar vinnu ef maö-
ur ætlar aö ná góöum árangri. ”
— Teflið þiö eitthvað saman stelp-
urnar sem eruö í skákinni?
„Nei, viö hittumst eiginlega aldrei
nema á mótum. Þaö byrjuöufjölmarg-
ar stelpur í þessu kringum 1975 en þær
hafa dottið út, hvemig sem á þvi stend-
ur. Þaö er eins og vanti eitthvað til aö
drífa þetta áfram og við erum bara
nokkrar eftir, lítill k jami. ”
— En nú hefur ykkur vegnað mjög
vel, til dæmis á ólympíuskákmótinu í
Svissí vetur.
„Já, hvaö það snertir er örugglega
ástæöa til b jartsýni. ”
— Nú em margir sem hafa efast um
aö konur heföu vitsmuni eöa þessa
réttu skapgerð til þess aö ná langt í
skák; hvaö heldur þú?
„Hvaö þá!” sagði Guðlaug alveg
hlessa „þaö er nú ekkert spursmál!
Þær rússnesku hafa til dæmis náð
mjög langt og hún Nona Gaprindasvili
gefur karlmönnunum ekkert eftir. Hitt
er annaö að konur tefla yfirleitt minna,
þær standa í ströngu á heimilinu og
hafa ekki eins mikinn tíma aflögu og
þyrfti f yrir skákina. ”
Þetta er eflaust laukrétt hjá Guö-
laugu en öllum tápmiklum telpum sem
þetta lesa viljiun viö benda á aö skákin
er íþrótt sem er bæöi bráöskemmtileg
og hægt aö stunda við næstum allar að-
stæöur og á öllum tíma og nú þegar
tölvutæknin fer aö inna af hendi
heimilisstörfin fyrir karl og konu þá er
ekkert lengur því til fyrirstööu aö hús-
freyjan rannsaki leikjaraöirnar í biö-
skákinni sinni meöan bóndinn liggur
hugsjúkur yfir Dreka-afbrigöinu.
Gamli góði grammófónninn heyrír bráðum til liðinni tið að dómi fróðra manna. / stað hljómplötunnar
kemur myndskifa eða hljómmyndarskrfa sem sýnir myndog leikur lag.
Draumsýn myndbandaunnandans.
hausinn. Hitt er slæmt ef kvikmynda-
húsin fara öll á kúpuna því aö mynd-
bandatæknin stendur þeim ennþá mjög
langt aö baki í mörgum greinum — þaö
getur hver maður sannreynt fyrir sig
með því aö skoöa vel geröa mynd í
vönduöu kvikmyndahúsi og aftur
heima hjá sér í „vídeóinu”.
Skonrokkið
sigrar
Bækur, kvikmyndahús, tímarit og
dagblöö veröa skiljanlega hastarlega
fyrir baröinu á veldi myndbandanna
en það eru allar horfur á því aö hljóm-
plötuframleiðendur muni einnig finna
fyrir þeim áöur en langt um líður.
„Skonrokk”, lagasyrpa Þorgeirs
Ástvaldssonar og Eddu Andrésdóttur í
sjónvarpinu er það sem koma skal í
dægurtónlist — í reyndinni er þama
um nýja listgrein aö tefla, einskonar
samruna tónlistar, dans og leiklistar,
nýlistastefnu í myndsköpun og mynd-
bandatækni.
Skonrokks-þættirnir hafa um langt
skeiö veriö með bestu þáttum sjón-
varpsins. Fáir eru svo harösvíraöir aö
láta þá framhjá sér fara og ófáir
myndu gjaman vilja heyra þá aftur og
aftur og sjá. Framtíö þessarar nýju
myndbandatónlistar felst einmitt í
þessari staöreynd aö njótendur hennar
myndu gjaman vilja heyra hana
margoft á sama hátt og allir vilja
heyra góö lög af skífum oftar en einu
sinni þó aö fæstir nenni á góöa kvik-
mynd oftar en einu sinni eöa hæsta lagi
tvisvar.
Nú þegar hafa komiö fram mynd-
bandatónlistarmenn og getiö sér góöan
oröstír þótt þeir hafi mönnum vitan-
lega aldrei sungið á sviöi með hljóm-
sveitum svo aö sögur fari af. Þetta
listafólk iökar sína listgrein í upptöku-
sölum myndbandafyrb-tækjanna og þó
aö ylur nálægöarinnar fari þannig for-
göröum þá er líka margt sem vinnst í
staðinn.
Myndbandafyrirtækin em nú aö
færa á markaðinn stuttar myndsnæld-
ur, 10—18 mínútna langar, meö tveim-
ur eða þremrn- tónlistaratriöum og til-
heyrandi myndskreytingu. Þau gera
sér vonir um góöar undirtektir og ekki
er annaö fyrirsjáanlegt en þeim veröi
aö von sinni. Þó gera menn ráð fyrir
því að þá fyrst muni þessi öfluga nýja
listgrein ryöja sér til rúms aö marki
þegar leysi-diskurinn veröur orðinn al-
menningseign og hvert verður þá hlut-
skipti hljómplötunnar?