Dagblaðið Vísir - DV - 26.02.1983, Síða 32

32
DV. LAUGARDAGUR 26. FEBRUAR1983.
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
Árla morguns 19. september 1981
gekk viröulegur eldri maöur út aö
viöra hundinn sinn. Þetta var ein af
hans daglegu gönguferöum meö hund-
inn og hann átti ekki von á neinu
óvenjulegu. Hann þekkti leiðina og þar
sem þaö var sunnudagsmorgunn, bjóst
hann ekki viö aö mæta neinum á leiö
sinni. En hann komst aö því, aö þennan
morgun haföi þessi göngustígur hans
orðið hvílustaður annars manns. Hann
gekk fram á mann, liggjandi á grúfu,
greinilega, aö hans áliti, „aö sofa úr
sér” ævintýri næturinnar. Þetta var
blökkumaöur, fremur ljós á hörund,
tötralegaklæddur.
Gamli maöurinn fitjaöi örlitið upp á
nefið, herti takiö á ól hundsins og
hraöaöi sér sem mest hann mátti heim-
leiðis. Þar hringdi hann til lögreglunn-
ar og tilkynnti henni um fund sinn.
Lögreglan í Lakeland í Florida var
kunnug þessum slóðum. Oft haföi hún
orðið aö skerast í leikinn ef ölvaöir
menn eöa aörir óboönir gestir uröu of
hávaöasamir eöa villtust inn á nær-
liggjandi landareignir, eigendunum til
mikilsama.
Þennan morgun var annar maöur á
ferö. Þaö var Bruce Hennecy,
lögreglumaður í umferöardeild lög-
reglunnar. Hann heyrði í talstööinni á
hjólinu sínu um atburöinn. Þaö var
ekki í hans verkahring aö sinna svona
tilfellum, en eitthvað sagði honum aö í
þetta sinn væri ekki allt meö felldu.
Hann haföi á tilfinningunni aö lýsing
gamla mannsins og niöurstaöa hans
um hvað væri á seyði væri kannski
bara hálfur sannleikurinn. Eitthvaö
alvarlegra væri þama á ferðinni.
Hann hraðaði sér á staðinn og komst
aö raun um að hugboð hans var rétt.
Hann haföi áöur séö látna menn og í
þessu tilfelli var ekkert um aö villast.
Þaö gat hann greint úr margra mílna
fjarlægö. Þaö svaf enginn maður í
þessum stellingum. Maðurinn lá á
grúfu, fuUklæddur. Skyrta, buxur og
skór mannsins voru útötuö storknuöu
blóöi. Viö nánari athugun fann
Hennecy einnig það sem virtist vera
blóöstorkiö sár á enni mannsins. Erfitt
var aö segja tU um hvort þaö var eftir
byssukúlu eöa barsmíöar af einhverju
tagi.
Sár eftir byssukúlu
Hennecy gaf lögreglunni nánari
skýrslu og lét kaUa tU sérfræöinga úr
morðdeildinni. Dr. Richard Jones var
látinn rannsaka líkið og komst að
raun um aö sáriö á enni hans var eftir
byssukúlu. Auk þess haföi maðurinn
áverka á vinstri kinn. Læknirinn fyrir-
skipaöi aö líkið skyldi flutt á sjúkra-
hús, þar sem fram færi krufning síöar
um daginn.
Yevchak rannsóknariögreglumaöur
rannsakaöiverksummerki í nágrenn-
inu. Hann sá hjólför, mörg hjólför, en
ekkert sem gefiö gat til kynna hvaða
ökutæki þaö var sem veriö haföi á ferö-
inni þama.
Sýni voru tekin af hjólförunum,
myndir af líkinu og vettvangsrannsókn
gerö eins nákvæm og unnt var. Hinn
látni haföi ekkert á sér sem gaf til
kynna hver hann var eöa hvaðan hann
kom. Engir peningar eða skartgripir
fundust í vösum hans. Iskaldur, stinn-
ur líkaminn benti tU aö hann heföi lát-
ist í kringum miönætti.
Fyrsta verk lögreglunnar var að
reyna aö komast aö hvers dauöa þeir
voru aö rannsaka. Fingraför voru tek-
in, myndum dreift meðal lögreglunn-
ar, en ekkert gaf neina visbendingu um
hver maðurinn var. I fingrafaraskrá
lögreglunnar virtist þó sem einhver
von væri. Komust þeir aö því að hinn
látni haföi heitið Tomas Tumer, 71 árs
aö aldri, og síöasta heimiUsfang hans,
sem vitaö var um, var á tjaldbUastæöi
í Norht Iakeland. Krufning gaf til
kynna aö Tumer haföi verið skotinn í
höfuöiö, 38 kaUbera kúla haföi fariö
djúpt inn í heilann.
Yfirgefinn
bíll f innst
Síðdegis sama sunnudag barst lög-
reglunni tiUtynning um yfh-gefinn bU
sem fundist hafði ekki mjög langt frá
moröstaönum og hugsanlega gæti
verið bíU Tumers. Lögreglumennirnir
Moulden, Yevchak og Pickett mættu
aUir á staöinn. BíUinn, sem einhvem
tíma hafði verið fallega blár og hvítur
honum kom ekki við. Venjulega mætti
lögreglan á staöinn ef hún heyrði
byssuskot, en var sjaldnast nokkuö
ágengt. Enginn fékkst tU að segja orö.
Unaðsstundir í
Stóra húsinu
I útjaöri þessa hverfis var þaö sem
lögreglan kallaöi sín á miUi Stóra hús-
ið. Tveggja hæða bygging, stutt frá
kirkjunni, en íbúar þess voru langt frá
því að vera mjög kirkjuræknir. Sumir
íbúar hússins stunduðu einhvers
konar vinnu, sumir „heiðariega” og
virtust komast nokkuð vel af. En
stærsti hlutinn geröi mjög Utið,
stundaöi í mesta lagi „elstu atvinnu-
grein mannkynsins”.
Tumer heitinn lagöi oft leið sína í
þetta hús. Hann var kunnugur íbúum
þess. Vitað var til að hann eyddi mörg-
um „unaösstundum” þar innan
veggja, og vinir hans töldu mjög lík-
legt að hann heföi verið annaðhvort
þar eða á nálægum börum kvöldið
sem voöaverkiö var framiö.
Þaö var ekki um annaö að ræöa fyrir
þá Luther og Yevchak en reyna að
spyrja íbúa hússins, þó svo þeir
byggjust ekki viö aö fá mjög greinar-
góð svör. Enda var þeim síöur en svo
hjartanlega tekiö. Og auövelt var aö
s já aö þaö var ekki aUtaf hreinn sann-
leikur sem fólk sagöi. Helst sagöi þaö
ekki neitt. Alls kyns sögur spunnust
upp til aö breiöa yfir atburöi, sem fóUc-
iö vUdi fyrir aUa muni halda leyndum
fyrir lögreglunni, eða tU aö vemda ein-
hvern, sem hugsanlega gæti haft eitt-
hvaðmeö morðiö á Tumer aö gera.
Rannsókn gekk seint og Ula. En
lögreglan var sannfærð um að svörin
viö spúrningum hennar var aö finna
annaðhvort innan veggja Stóra húss-
ins eöa á böranum í næsta nágrenni.
Allmargir íbúar hússins lágu undú
grun lögreglunnar. Jeremy Johnson
var einn þeirra. Hann haföi langa
sakaskrá aö baki og var góðkunningi
lögreglunnar. Margar kvennanna í
hans „þjónustu” höföu líka oft komiö
við sögu lögreglunnar.
Stúlka sem skrópar
í skólanum
AUs kyns sögur bárust tU eyma lög-
Virðulegur eldrí maður gekk fram á mannslík í grasinu. Hann hélt að maðurinn svæfi áfengisdauða.
Ford Galaxie, líktist nú einna helst
leikfangabíl sem skUinn hafði veriö
eftú úti í forarleðju.
Viö rannsókn á bílnum fundust blóö-
slettur á sætum hans, mælaborði, dyr-
um og gólfi. Tvær 38 kalibera kúlur
fundust einnig. BUUnn var útataður
aur og öUu líkast var aö maöurinn
heföi veriö dreginn eftir forinni, áður
en honum var fleygt inn í bUinn. Spor
fundust kringum bíUnn eftir að því er
virtist strigaskó og önnur stærri eftú
emhvers konar gönguskó. Vélarhlíf
bílsins var lítUs háttar opin og þar var
búiö aö fjarlægja og eyöileggja
ýmislegt.
Viö frekari rannsókn fannst lögregl-
unni líklegast aö bUnum heföi veriö ek-
ið úr vesturátt upp vegleysu og oröiö
aö fara út fyrir veg til aö forðast vega-
táúnanú, sem aUs staöar voru á leið-
rnni. Hann hefði fest sig í forarleðjunni
og ekki komist lengra. EyöUeggingin á
bUnum vútist vera óviðkomandi morö-
inu á Tumer, aö því er lögreglan
ályktaöi.
Víötæk rannsókn var hafin en miðaöi
lítiö. Aö því er Yevchak rannsóknar-
lögreglumanni fannst, var of mikið af
moröum og of lítið af lögreglumönn-
um. Hann vildi fá fleiri rannsóknar-
lögreglumenn í máliö.
Tom Luther var aö öUu jöfnu í þeúri
deUd lögreglunnar sem hefur meö rán
á verslunum og þess háttar mál aö
gera. En þegar hann mætti til vinnu
sinnar á mánudagsmorgni, hress og
endumæröur eftir langt sumarfrí,
skellti Yevchak Tumer-máUnu á borð
hans og fyrirskipaði aö þeú skyldu
vinna saman aö því þar til morðinginn
fyndist.
Þetta var fyrsta morömál Luthers,
en hann var þó ekki allskostar ókunn-
ugur. Eftú sjö ára þjónustu í lögregl-
unni haföi hann orðiö vitni aö ýmsu.
Fyrsta verk Luthers var að
heimsækja tjaldbUastæðið þar sem
Tumer hafði síöast búiö. Þaö reyndist
vera svipað og hann hafði gert sér í
hugarlund, síaður þar sem safnaöist
saman fólk af lægstu stéttum þjóö-
félagsins. Sjaldgæft var aö nokkur
byggi þar mjög lengi í senn, aðstæður
vora vægast sagt bágbomar og um-
hverfiö allt frekar ömurlegt.
Hin sextán ára gamla Pamela Lee. Hún spann lygavef fyrir lögregluna.
Kvenfólk og viskí veittu
honum mesta ánægju
í Irfinu
Luther komst aö því aö Turner haföi
í hyggju að flytja sig um set á annað
tjaldbUastæöi, ekki mjög langt f rá, þar
sem hann yröi nær því sém færöi hon-
um hvaö mesta ánægju í lífinu, sem
var aö sögn kunnugra, kvenfólk og
viski.
Turner vUdi hafa konur hjá sér
þegar hann drakk — og þegar hann var
meö konum, vildi hann drekka. Þaö
var ekki óalgengt, sögöu þeir sem
þekktu hann, aö Turner leitaöi eftir
félagsskap fleúi en einnar konu sama
kvöldiö. Hann sótti mjög þá staði, þar
sem svo lengi sem einhverjir aUrar
voru til, var auðvelt að finna kvenfólk.
Og hann notaði peningana óspart
meöan þeir entust. Kvöldiö, sem hann
var myrtur, haföi hann nýveriö sótt
atvinnuleysisbætumar sínar, dágóða
summu, og einnig fengiö greitt fyrir-
fram í hlutastarfinu sem hann hafði.
Það var sama viö hvern Luther
talaöi, öUum bar saman um aö þaö
væri óskiljanlegt hvers vegna hann
heföi verið myrtur. Hann haföi gott orö
á sér, var rólyndur og vingjarnlegur og
þægUegur í umgengngi, aö sögn. Átti
aö því er virtist enga óvúii og enginn
fékkst til aö hallmæla honum einu oröi.
Hið eina sem einhver gat sagt „nei-
kvætt” um hann var að hann átti til aö
vera óþarflega viðkvæmur varðandi
bUrnn smn. Þar fékk ekki hver sem er
aö koma nálægt. Rétta tegundin af
kvenmanni fékk reyndar aö sitja í
honum, en þaö var undantekning ef
einhver karlmaöur fékk að stíga upp í
hann.
Lögreglan var kunnug staönum
þangaö sem Turner haföi í hyggju að
flytjast. Þar var aUt, sem karlmaöur
þráú, auðvelt að nálgast konur,
peningaspil, drykki og dóp, — svo lengi
sem hann kunni leikreglurnar.
Lögreglan haföi oft þurft aö eiga af-
skipti af íbúum svæðisms. Rán og
líkamsárású vora nær daglegú viö-
burðú. Luther rannsóknarlögreglu-
manni var kunnugt um þaö. En honum
var Uka kunnugt um aö ef einhver
heyröi byssuskot úr austri, var hann
allt eins líklegur til aö snúa sér bara í
vestur og skipta sér ekki af því, sem
Hann vildi ljúf a
stnnd med konu
tekk blykulu
«7