Dagblaðið Vísir - DV - 03.01.1984, Blaðsíða 33

Um nokkrar athyglis-
verðar kvikmyndir
sem ekki hafa enn
náð til íslands
„Er þessi kvikmynd í samræmi viö
veruleikann?” er spurning ársins sem
leið — 1983. Einkennandi fyrir þaö ár
sem var aö líða í aldanna skaut, þ.e.'
kvikmyndir þess árs var leitin aö raun-
veruleikanum — tilraun til kvik-
myndageröar sem byggði á staöreynd-
um lifsins en ekki vísindaskáldskapur
kvikmyndanna sem einkennt hafa árin
þar á undan, samanber E.T. og
Stjömustríð svo dæmi séu nefnd.
Af kvikmyndum ársins 1983 aö
dæma lítur út fyrir aö kvikmyndagerð-
armenn og leikstjórar hafi verið orönir
leiöir á vísindaskáldskapnum eöa taliö
áhorfendur vera orðna leiða á honum.
Lítum aðeins á hvaöa kvikmyndir
hefur borið hæst á síöastliönu ári þótt
langfæstar hafi veriö sýndar hérlendis
því miöur. En nokkrar þeirra stór-
mynda sem vinsælar urðu 1983 náöu
einnig aö vera sýndar í Reykjavík á
því herrans ári. Má þar fyrst nefna
kvikmyndina „Gandhi” — stórmynd á
alla enda og kanta sem sópaöi til sín
óskarsverölaunum þótt þaö sé ekki
endilega raunhæfur mælikvaröi á
gæöi. En efnið var gott — og þótt leik-
stjórinn Richard Attenborough hafi
veriö aö undirbúa þessa kvikmynd í
áratug var þaö óneitanlega sérstæö til-
viljun aö hún skyldi einmitt nást aö
frumsýnast á „friöarárinu” mikla
1983. Þótt boðskapur hins stórkostlega
indverska leiðtoga eigi alltaf erindi féll
hann í óvenju góöan jarðveg meðal
kvikmyndagesta á þessu ári.
Onnur athyglisverö stórmynd á ár-
inu er eftir meistarann sænska Ingmar
Bergman, „Fanny og Alexander”.
Myndin var frumsýnd í New York sl.
sumar og vakti feikna athygli — þótt
borið hafi á aö Skandinavar sem sáu
myndina í kvikmyndahúsum á Man-
hattan hafi hlegiö meira eöa veriö
opinmynntari en Ameríkanamir t.d.
Myndina segja margir uppgjör meist-
ara Bergmans viö æsku sína og upp-
vöxt. Börnin eru klædd í matrósaföt
og móöir syngur sálma á sviöi í jóla-
leikriti rétt eins og á sígildum sam-
komum sem menn þekkja hér á
noröurhjara veraldar og hvergi ann-
ars staðar. Ingmar Bergman fer á
kostum í þessari mynd — sem er stór-
mynd í alla staöi og mikið til vandað. I
síöari hluta myndarinnar bregöur þó
fyrir „fantasíublæ” og reynir meira á
greiningarhæfni kvikmyndahúsagesta
— því þar er Bergman aö lýsa
púrítönsku uppeldi sínu og guösótta —
sem birtist í ótta Alexanders litla viö
stjúpfööur sinn, prestinn, sem móöir
hans giftist eftir fráfall fööur hans.
Myndin endar vel — og Alexander og
fjölskylda losna undan ægivaldi prests.
Önnur athyglisverð mynd er frönsk
stórmynd, „Le Retour de Martin
Guerre” — þegar Martin Guerre snýr
aftur. Myndin fjallar um sögulegt at-
vik sem átti sér stað á miðöldum og er
mjög skemmtileg. Segir þar frá
Martin nokkrum Guerre sem yfirgef-
ur fjölskyldu sína, foreldra, komunga
brúöur og son. Tíu árum síðar snýr
hann aftur heim til héraðsins og er tek-
inn í sátt. Hafði hann „lagst í víking”
og tekið þátt í bardögum víðs vegar.
Söguþráður er í stuttu máli aö upp
Martin Guerre snýr aftur — og allir fagna því og mest „eiginkona" hans
sem þó veit að þetta er ekki Martin Guerre — „sem betur fer"!
Stöðumælar eru sem kunnugt er stöðugir. Undantekningin sannar þó regluna eins
og þessi mynd ber með sér. Gamli maðurinn var allavega búinn að standa lengi og
styðja þennan stöðumæli í Pósthússtræti. Þegar hann sleppti takinu datt.....
maðurinn. DV-mynd GVA.
Alexander litli „Bergman" ásamt systur sinni, fanny, i matrósarfötunum
vinsælu — alla vega hór á norðlægum slóðum — þótt aðeins yfirstéttar-
börn hafi klæðst þeim i Mið-Evrópu og sunnar.
kemst um síðir aö hér er ekki um hinn
eina og sanna Martin Guerre aö ræða
heldur allt annan mann og haföi
„eiginkonan” vitaö þaö frá upphafi en
látið sér vel líka. Franski leikarinn
Gérard Depardieu fer á kostum í þess-
arimynd.
Woody Allen ásamt nýjustu heitmey
sinni, Miu Farrow, kom fram með
„heimildarkvikmyndina” Zelig á ár-
inu, þar sem hann og Mia voru í aðal-
hlutverkum. Zelig segir frá Leonard
Zelig (sem varö aö visu til í heila All-
ens en ekki í Bronx, New York á 4.
áratugnum). Zelig er gæddur þeim
eiginleika sem félagsfræöingar hafa
mikið stúderaö en veröur viöfangsefni
geölækna í mynd Allens, þ.e. aö vera
hinn fullkomni taglhnýtingur — sem
var þýöing á heiti myndar Bernardos
Bertoluccis, „II Conformista”. Zelig
hans Woody Allens er þeim galla eöa
kosti eöa eiginleika gæddur aö þurfa
alltaf aö taka á sig ímynd, gervi eöa
eiginleika þess er hann umgengst.
Aumingja Zelig — ræði hann viö box-
ara er hann sjálfur Múhameð Ali —
eöa kínverskur kokkur eöa geölæknir
þegar hann er loks settur í meöferð.
Myndin er í svarthvítu og í formi
„heimildarmyndar”. Til dæmis notar
Allen alvörufólk í myndinni, þ.e.
alvöru geölækna, þekkta, sem tala um
Zelig eins og hann heföi í raun og veru
verið til á sama hátt og Waren Beatty
lét „alvörufólk” koma fram í „Reds”.
Vonandi verða þessar umræddu
myndir fljótlega sýndar hér.