Dagblaðið Vísir - DV - 16.02.1984, Side 14

14
DV: FIMMTUDAGOR16. FEBRÚAFÍ1984
Norrænir styrkir
til þýðingar og útgáfu Norðurlandabókmennta
Fyrri úthlutun 1984 á styrkjum til útgáfu norrænna bókmennta
í þýðingu af einu Norðurlandamáli á annað fer fram á fundi
úthlutunarnefndar í vor. Frestur til að skila umsóknum er til
1. apríl nk. Tilskilin umsóknareyðublöð og nánari upplýsingar
fást í menntamálaráðuneytinu, Hverfisgötu 6,101 Reykjavík,
en umsóknir ber að senda til Nabolandslitteraturgruppen,
Nordisk Ministerrád, Sekretariatet for nordisk kulturelt sam-
arbejde, Snaregade 10, DK-1205 Köbenhavn K.
MENNTAMÁLARÁÐUNE YTIÐ;
8. febrúar 1984.
STAÐGREIÐSLU-
AFSLÁTTUR
AF SMÁAUGLÝSINGUM
Við veitum 10% AFSLÁTT
af þeim smáaugiýsingum í DV sem
eru staðgreiddar.
Það te/st staðgreiðsla ef auglýsing
er greidd daginn fyrir birtingardag.
Verð á einni smáauglýsingu
af venjulegri stærð, sem er kr. 290,
/ækkar þannig í kr. 261
efum staðgreiðslu er að ræða.
SMAAUGLYSINGADEILD
Þverholti 11, simi27022.
Urval
SAGAN AF
AGÚRKUNNI
Kaupmannahöfn er mun stærri en
Reykjavík, en þaö er sama hvert
komiö er — alls staöar er Brugsen
(danska Kronbúöin). I minu hverfi
er ein ágætis Brugsen og á föstu-
dögum er sjálfsagt aö koma þar viö
áöur en helgarletin leggur sína hlýju
sæng yfir tilveruna. — Eg var úti í
Brugsen áöan aö kaupa í helgar-
matinn. Og svei mér þá, þaö er oröiö
eins hér í Danmörku og var á Islandi
í eina tíö, aö einn hundraökall nægir
ekki upp í nös á ketti. Tvíburarnir
dýrtíð og kjaraskerðing ríghaldast í
hendur á sifelldum hlaupum á eftir
heiöarlegum skattborgurum. En
hver hefur sinn djöful aö draga og
flestir bera sig vel. Þaö sem geröist
úti í Brugsen var þetta:
Eg ætlaöi aö kaupa agúrku
(cucumis sativus). Ef Brugsen heföi
ekki haft neinar agúrkur á boðstól-
um heföi ég orðiö fyrir miklum von-
brigöum. Þær eru svo fallegar ofan á
brauð meö osti, eöa þá í salati. Þaö
má einnig nota þær sem fegrunar-
meðal. Flestar konur kannast viö
agúrkugrímuna alræmdu, sem ann-
aöhvort hressir og kætir eöa veldur
hjónaskilnaöi rétt eins og krullu-
pinnar. En — hvaö var oröiö af
agúrkunum? Þær voru varla sjáan-
legar! Ekki mikiö stærri en bananar
þótt þær séu í ætt við melónur og
vaxtarskilyrðin því mun betri. Og
verðið: Allar gamlar vættir veri mér
hjálplegar!
Og þar sem ég stóö og var aö velta
því fyrir mér hvort ég ætti aö ráöast í
kaupin kom verslunarstjórinn, sá ár-
hita og rafmagn. Af hverju gerið þið
ekkert í málinu? Þiö eigið að flytja út
agúrkur fullar af súrefni og c-víta-
míni, stórar, grænar, langar, feitar
og safamiklar agúrkur! ”
Eg tók umsvifalaust á mig
ábyrgöina og skildi leifturhratt hinn
langa og mikilvæga hugsanaþráö,
sem lá að baki oröa hans. Meö
ábyrgðina á heröum mínum eins og
kartöflusekk úr Þykkvabænum
reyndi ég aö svara á því augnabliki
og þeim staö. Eg var engan veginn
viss um aö svarið væri á rökum reist,
en ég hef alltaf haft þá áráttu aö telja
mig skylduga til að gefa viðunanlegt
vinnandi fólk. Atvinnulaust fólk frá
Danmörku hefur auk þess fengiö
vinnu í fiski uppi á Islandi. I Vikunni
hafa verið myndir af dönskum fisk-
verkunarstúlkum, hreinum og bros-
andi. Þær sitja á steini fyrir framan
fiskimjölsverksmiöju meö blátt fjall
í baksýn.
Hinn glöggi verslunarstjóri bætti
viö áður en hann óskaði mér góörar
helgar, aö hann reiknaði fastlega
meö því, aö einn góöan veöurdag í
náinni framtíö myndu Danir og aörir
útlendingar biöja Islendinga að ráöa
til sín duglegt garöyrkjufólk frá
öllum mögulegum mengunarlöndum
til þess aö byggja upp agúrkuiðnað á
Islandi og flytja afuröirnar út til
landa, sem ekki hafa skilyrði til þess.
Eftir þessar lýöræöislegu um-
ræöur fór ég svo heim meö hina ve-
sælu spönsku agúrku. A meðan við
vorum aö eta hana fannst mér ég
veröa aö varöveita söguna. Svona
getur ein agúrka haldið áfram aö
hafa áhrif á líf fólks allt frá því aö
henni er sáö og þar til hún, eftir óra-
•langt ferðalag, brakar og brestur á
milli tannanna og rennur niöur í
meltingarkvörnina. Og þaö einkenni-
lega er, aö þótt hún sé fullmelt
heldur hún áfram aö veltast um í
huganum þar til hún er oröin aö
hreinustu hugsjónaagúrku, fagur-
græn og stór og safarík og allsendis
ómenguö.
Þessi hugsjón veröur eins og mál-
verk með Hveragerði í baksýn þar
sem eru risin æðisgengin gróöurhús
full af grænum, gulum, rauöum og
alla vega litum mat, sem mettar
þúsundir úti um allar trissur. Eg ef-
ast ekki um, aö flestir góðir Is-
lendingar hafa aliö þessa hugsjón
meö sér nær því frá fæöingu og mál-1
að sams konar málverk og brotiö
máliö til mergjar á mun rökrænni
hátt en ég hef gert.
En — aldrei er góð vísa of oft
kveðin. Köttur úti í mýri setti upp á
sér stýri. Uti er ævintýri.
JONSDOTTIR
MENNTASKÓLAKENIMARI,
KAUPMANNAHÖFN
vökuli maöur, og sagöi: „Þær eru
óttalegar ræfilslegar enda frá Spáni.
Og okkar eru ekki væntanlegar fyrr
enívor.”
Uti var hryllingsveöur, rok og
rigning, algjört agúrkuvonleysi. Allt
í einu mundi verslunarmaöurinn eft-
ir því að ég er Islendingur, því hér er
svar, ef ég er spurö kurteislega. Eld-
fljótt renndi ég spurningu þessa
hugsandi manns í gegnum heila-
börkinn og svarið kom eins og á
tölvustrimli. Eg sagöi: „Þaö er af
því aö þaö eru svo fáar hendur á Is-
landi.”
Sjálfri fannst mér þetta vera ákaf-
lega gott svar. Þaö er viö engan aö
deila og enginn er sökudólgur og
svariö er lýöræðislegt. Er þaö ekki
rökrétt hugsað, aö margar hendur
vinna létt verk? Þaö var mér alltaf
sagt, þegar ég þurfti aö hjálpa til viö
eitthvað í gamla daga, sem mig
langaöi alls ekkert aö taka þátt í.
™ „Ef Brugsen hefði ekki haft neinar agúrk-
ur á boðstólum hefði ég orðið fyrir mikl-
um vonbrigðum.”
rétt eins og heima: allir þekkja alla.
Hann hrópaöi: „Já, en á Islandi er
möguleiki á aö rækta alls konar
grænmeti allan ársins hring,
agúrkur! sveppi! kál! blóm! Guö
minn góöur! Þiö hafið bæöi hvera-
Viömælandi minn hnyklaði brýrn-
ar og spuröi hvort þaö væri atvinnu-
leysi á Islandi. Eg sagöi meö bestu
samvisku, aö margir hefðu tvöfalda
vinnu og sólarhringurinn væri
stundum ekki nógu langur fyrir
Kjallarinn
INGA BIRNA