Dagblaðið Vísir - DV - 28.04.1984, Síða 18

18
Pt
MKMÍHHA RS HnntnHAnti/,.1 vn
DV. LAUGARDAGUR 28. APRlL 1984.
Menning
Menning
Menning
Menning
Menning
i
„Ekki hægl
að hætta
að mála”
Rabbað við myndlistarfólkið
Guðrtínu Eddu Káradóttur
og Friðrík Róbertsson
„Þetta er fyrsta sýning mín,” segir
Guðrún Edda Káradóttir sem sýnir
ásamt Friðríki Róbertssyni í Gallery
Lækjartorgi um þessar mundir.
Hvernig myndir eru þetta sem þú
gerir?
„Þetta eru olíumyndir og pastel-
myndir. Eg get lítið lýst því um hvað
þær eru. Mér er ekkert vel við að gefa
yfirlýsingar. Eg mála þetta bara af
einhverri innri þörf,” segir Guðrún.
Hvenær byrjaðirðu að mála?
,,Eg byrjaöi að teikna eitthvað að
ráði um 1970. Eg hef verið öðru hverju í
einhverju námi síðan ’70. Tvo síðustu
vetur í Myndlistarskólanum í Reykja-
vík. Annars finnst mér það bara1
skemma fyrir.”
Hvaöáþá aðgera?
„Maöur þarf að vera óbundinn,
passa sig á aö festast ekki í neinu fyrir-
fram gefnu. Fara ekki eftir neinu sem
einhver hefur sagt nema þaö samræm-
ist því sem maður er að gera. Aðalat-
riðið er að máia og láta það fara frá
manni.”
Hvað finnst þér um íslenska mynd-
list í dag?
„Eg spekúlera svo lítið í því. Eg er
sjaldan hrifin af neinu. Það er samt
nokkuö um að fólk sé að br jótast út úr
hefðum og ég er hrifin af því. Eg held
að það fari að koma betri hlutir. Eg
leita lítið eftir því að skoða myndlist en
ef ég geri það þá skoða ég vel.”
Ferðu ekki mikið á sýningar?
„Nei, ekkert sérlega. Eg er alltaf of
sein. En ég er sólgin í myndir og skoða
alltaf það sem ég sé. Annars leiðist
mér myndlist almennt. En ég er alltaf
að leita aö einhverju í henni. Þessi far-
vegur er góður. Það er alveg hægt að
notahann vel.”
Núna kemur Friöríkur eða Fred ut-
an af pósthúsi og við spyrjum hann
hvað hann geti sagt um sínar myndir?
Innri náttúra
„Eg get sagt fullt um myndirnar
mínar. Það sem ég er aö reyna að gera
er að skapa list handa alþýðumannin-
um sem dregur upp jákvæðu hliöam-
ar í lífinu. Þær finnst mér ég vera að
tjá meö litum og formum. Þetta er
virkur þáttur í leit minni að meiri lífs-
hamingju. Mér finnst alveg sjálfsagt
að hver sem vill geti eignast mynd.
Þegar ég er að mála eöa skapa
myndirnar þá veitir það mér mikla
ánægju. Það eru fyrst og fremst þau
áhrif sem ég vona að myndirnar hafi á
umhverfi sitt.
Mín myndverkfinnastmérveraalveg
heimur fyrir sig. Einhvers konar innri
náttúra.”
„Þetta gildir eiginlega fyrir okkur
bæði,” skýtur Guðrún Edda inn í.
„Guðrún Edda nær þessari stemmn-
ingu meira fígúratívt, hjá mér eru það
litir og form,” sagði Friðríkur. „Við
erum samt að lýsa sama hlut.”
Guðrún: „Við sýnum þess vegna
saman. Við finnum andlegan skyld-
leika í því sem við erum að gera.”
„Eg held að þessi list eigi brýnt er-
indi til mannsins í dag,” segir Friðrík-
ur. „Það vantar mikið á að maðurinn
nálgLst það hvað lífshamingja er.
Myndimar eru vísbendingar að innri
uppsprettu.
Bjartsýn
„Viö erum mjög bjartsýn á framtíö-
ina,” bætir Guðrún Edda við og fægir
sólgleraugun sín.
Guðrún Edda: „Leiðist myndlist almennt.”
Friðríkur: „Þetta eru bjartsýnismyndir út í gegn.”
IWYWBIIAIKU
Tónleikar islensku hljómsveitarinnar ( Bú-
staóakirkju 18. aprfl.
Stjórnandi: Guömundur Emilsson.
Einsöngvari: William H. Sharp.
Efnisskró: Ferrucio Busoni/ArnokJ Schönberg:
Berceuse óiógiaque, Heinrlch J. Bármann:
Adagio fyrir klarínettu og strengjakvintett;
Mist Þorkelsdóttir: Davlö 116; Richard
Wagnor: Siegfried Idyll.
Einn af öðrum lýkur félagsskapur-
inn músíkvertíðinni, fyllir kvótann
eins og það heitir víst nú, og Islenska
hljómsveitin lauk sinni vertíð með
hljómleikum sem nefndust; I
Dymbilviku. Þeir hófust með harma-
ljóði Busonis, Berceuse élégiaque, í
búningi Schönbergs. Ef grannt er
skoðað þá má greina áhrif Busonis,
bein og óbein, næstum hvarvetna í
músik tuttugustu aldar. Allt frá hug-
myndum hans um leik á verkum
Bachs, sem ekki var síður tekið
mark á en Albert Schweitzer, til
áhrifa þeirra af ýmsum toga, sem
hann hafði á mörg tónskáld á fyrri
hluta aldarinnar. Harmaljóðið' lék
hljómsveitin vel án þess þó að út-
mála tregann á dramatískan hátt.
Fjöður rænt
Þegar menn þóttust hafa sannað
að „klarínettuadagioið” væri eftir
Barmann varð Wagner rændur einni
sinna skrautlegustu fjaðra. Höfunda-
skiptin hafa samt engu breytt um
viðteknar venjur í flutningi þess. Hér
var það Sigurður Ingvi Snorrason,
sem lék þennan dýrðaróð kiarínett-
unnar þannig, aö fáir gera betur, og
strengleikaramir fylgdu honum eftir
eins og auðsveip hjörð. Hér var leikið
af næmri tilfinningu án þess að í
neinuværiofgert.
Snilldarsöngur
Næsta leik áttu Mist Þorkelsdóttir
og William H. Sharp. Tólfta til nítj-
ánda vers hundrað og sextánda
Davíðssálms í stílfæröum klerkleg-
um tóni undirstrikuðum með hljóm-
sveitarþætti, sem bar með sér að
höfundur hefur næmt eyra fyrir
karakter hljóðfæranna. Barytón-
söngvarinn William H. Sharp hefur
einstaklega geöþekka rödd, sem
hann leikur á af snilld. Fátítt er aö
heyra svo jafnlita rödd bæði í dýpt
og hæð, geysilega mýkt — og þegar
þræimúsíkalskur náungi hefur yfir
slíku hljóðfæri að ráða, þá má bóka
að útkoman verður góð. Eftir aö hafa
heyrt hann syngja svo snilldarvel í
Davíðssálmi Mistar Þorkelsdóttur
fannst mér það mikill missir að fá
ekki að heyra hann spreyta sig á Vier
emste Gesange.
Utan kortsins
Siegfried Idyll verður Wagner
þrátt fýrir allt ekki rændur og marg-
ur hefur gefið klénni afmælisgjöf en
samt þóst hafa gefið stórt. Þetta litla
ljóð hefur ekki yfir sér þann mikilúð-
lega svip, sem dæmigerð Wagners-
verk hafa. Samt skyldi enginn halda
að það sé á neinn hátt vandaminna í
flutningi en önnur verk hans. Stjóm
Guðmundar var ailt of hörð, mestan-
part óþörf og stundum jafnvel til
óþurftar. Hann keyrði til dæmis
bylgjutoppa sveitasæluljóösins upp
eins og hann væri að líkja eftir hvít-
fextum öldum „Hollendingsins”.
Tónmyndun var öÚ of harkaleg —
þvert á Wagnerískan anda, en þar í
er einmitt galdur wagnerískunnar
fólginn, helst að anda tóninum svo
mjúklega inn að eiginlegt upphaf
hans verði varla greint. Stjórn'
Guðmundar í þessu verki var í al-
gjörri andstæðu við það verklag, sem
sést hefur til hans í vetur og skrifast
á reikning legu lands okkar utan við
hið wagneríska landakort.
EM
Kammertónleikar á Kjarvalsstöðum
Kammertónleikar á Kjarvalsstöðum 21. aprfl.
Efnisskró: Sergei Prokofieff: Kvintett op. 39;
Pjotr Tachaikowsky: Strengjasextett op. 70.
Flytjendur: Kristján Þ. Stephensen, óskar
Ingólfsson, Laufoy Siguröardóttir, Helga Þór-
arinsdóttir, Richard Kom, Júlíana Eifn
Kjartansdóttir, Vivi Ericksson, Nora Kom-
blueh, Thomas Austln.
Páskadagana létu íslenskir tónlist-
armenn, aö nær öllu leyti, kirkjunni
og friðarbaráttu eftir. En laugardag-
inn notuðu samt nokkrir til að
halda kammertónleika á Kjarvals-
stööum. Var þar að stofni til
nemendahópur Neikrugs, cellista og
kennara vestur í Boston. Sú er
kannski meginástæða þess, að þótt
hópur þessi hafi hvorki starfað lengi
né í föstum skorðum, var 1 afar
„homogen”, rétt eins og um þaulæfð-
an hóp, sem lengi hefði spilað saman,
væri að ræða.
Yfirspil
Þessi staðhæfing gildir að vísu
ekki alfarið fyrir Kvintett Prokof-
ieffs. Þar var jafnvægi, sérstaklega
milli blásaranna tveggja og strengj-
anna ekki alltaf í sem bestum skorö-
um. Hluta þessa misvægis má meö
réttu eigna meingaliaðri heyrð salar-
ins. Þeir sem oft koma á tónleika á
Kjarvalsstöðum hafa flestir fyrir
löngu lært að hlusta ööruvísi í þeim
húsakynnum og það gengur vel þeg-
ar leikin eru verk sem maður þekkir,
en verra aftur móti þegar um glæ-
nýja eða óþekkta músík er að ræða.
En ekki verður allt eignað heyrðinni,
því að fyrir komað blásaramir (sem
annars spiluöu ljómandi vel) yfir-
spiluðu strengina. Ekki olli yfirspil
þetta samt neinum teljandi spjöllum
áleiknúm.
Small saman
Hárómantískar Flórensminningar
Tschaikowskys beinlínis smullu
saman. Krafturinn var mikill í leikn-
um. Andstæður málaðar sterkum lit-
um og sálin lögð í spilið. Hversu oft
verður maður ekki fyrir því að flytj-
endur nútímans jarða tilfinningar
undir þykkri skán tækni og kunnáttu.
Verst bitnar það á rómantískri
músík. En hér fengu tilfinningarnar