Dagblaðið Vísir - DV - 01.02.1986, Qupperneq 22

22
DV. LAUGARDAGUR1. FEBRÚAR1986.
0
EIRIKUR
OG
GULLIÐ
- en tengdamamma var í Gaggó V est
Það eru ekki keðjur og pynt-
ingatæki heima í stofunni hjá
Eiríki Haukssyni eins og
sumir myndu ætla. Allavega
sé tekið mið af þeim Eiríki
Haukssyni sem sungið hefur
með hljómsveitinni Drýsli -
þungarokk með málmbragði
- íklæddur þröngum leður-
fatnaði eins og böðull í hlut-
verki dyravarðar á úrkynjuð-
um næturklúbbi í Lundúna-
borg miðri.
Nei, aldeilis ekki. Heima hjá Eiríki
Haukssyni eru kerti í kertastjökum,
bamaleikföng í barnaherberginu og
vel uppbúið hjónarúm svona eins og
gerist og gengur hjá þeim sem fást
við annað í lífinu en syngja þunga-
rokk - og þá helst í bílskúrum.
Drýsiller dauður
„Ég hef alltaf litið á leðurbúning-
inn sem nokkurs konar leikbúning.
Ég klæði mig ekki svona nema á
sviði og er reyndar hættur því vegna
þess að Drýsill er dauður, gaf upp
öndina vegna óreglu og leiðinda,"
segir Eiríkur Hauksson sem nú hefur
skotist upp á stjömuhimin íslenskrar
dægurtónlistar af þvíh'kum krafti að
ekki dugar minna en nokkur efstu
wsæti vinsældalista hlustenda rásar
tvö. Lögin heita Gull og Gaggó Vest
og em á hljómplötu Gunnars Þórðar-
sonar, Borgarbragur.
Bestur og hissa
Gaggó Vest ýtti íslenska hjálpar-
laginu úr fyrsta sæti vinsældalistans
fyrir nokkrum vikum, lagi þar sem
Eiríkur söng flesta hæstu tónana.
Lagið Gull dólar svo nokkrum sætum
neðar þannig að það hefur líklega
ekki verið að ástæðulausu að Svavar
Gests lét þau orð falla að Eiríkur
Hauksson væri besti dægurlaga-
söngvari á íslandi í dag.
„Eg var nú dálítið hissa á því.
Svavar hefði líklega ekki sagt þetta
fyrir nokkrum vikum enda varla
hlustað á Drýsil."
Hálf þjóðin hefur hins vegar hlust-
að á Eirík syngja um gullið í Vatn-
smýrinni eða eins og segir í texta
ólafs Hauks Símonarsonar:
Gull!
Það er borað hér, bæinn skortir víst
blessað vatnið, þann helga dóm.
Enginn veit hvað af því hlýst
nær einhver hefur upp sinn róm:
Hér er gull!
Gull!
Gull! það er skíra gull!
„Gyllt korn“
En hvaða gullæði var þetta eigin-
lega í Vatnsmýrinni? Svo segir í
Öldinni okkar frá frá árinu 1905:
„Það varð uppi fótur og fit í
Reykjavík laugardagsmorguninn 1.
apríl, þegar sú fregn barst um bæinn
að gull hefði fundist í mýrarkrikan-
um vestan undir Öskjuhlíðinni rétt
fyrir sunnan gamla Hafnarfjarðar-
veginn.
Síðan í haust hefur verið unnið
þama að því að bora eftir vatni með
jarðbor og hefur danskur maður
unnið að verki þessu. Á föstudags-
kvöldið voru nafrar sendir að venju
til Ólafs Þórðarsonar jámsmiðs til
hvessingar. Tók hann þá eftir kyn-
legtun gylltum rákum á einum nafr-
inum og fann gyllt kom, sem hann
hugði vera gullagnir, í hmfum og
rákum í stálinu.
Klondyke í öskjuhlíð
Þegar koma þessara varð vart
hafði verið komið niður á 118 feta
dýpi og virtist borinn hafa farið þar
í gegnum tveggja þumlunga þykkt
lag af þessu gullboma efni. Islenskur
maður, sem hafði áður fyrr unnið að
gullgreftri i Klondyke, fullyrti að
hér væri um gull að ræða. Síðan
hafa verið rannsökuð nokkur sýnis-
hom og var sagt að þetta væri aðeins
brennisteinskís eða kopar en svo
varð það aftur að gulli. Svo var loks
Eiríkur og Drýsill; leöur og keöjur.
fúllyrt með öllu að gull hefði fundist
að minnsta kosti í einu sýnishomi.
íslenski gullneminn frá Klondyke
tók nú til sinna ráða. Tók hann eitt
komið, sló það út í örþunna himnu
og lagði hana yfir hárbeitta rak-
hnffeegg. Lagðist þynnan niður með
egginni báðum megin en brotnaði
ekki. Þessari raun kvað hann gull-
nema vestra beita og brygðist það
ekki að það væri gull sem þannig
mætti fara með.
Gullfréttin flýgur
Þegar gullfréttin barst um bæinn
var staddur hér í höfninni breskur
togari. Brá hann þegar við og sigldi
til Englands með fréttina. Fréttin
barst einnig eins og eldur um sinu
út um byggðir landsins og voru þegar
uppi miklar ráðagerðir um vinnslu.
Bjuggust menn jafnvel við að til
Reykjavíkur mundu streyma erlend-
ir gullleitarmenn og Island þannig
verða önnur Kalifomía. Sýnishom
vom brátt send út og fleiri rannsök-
uð hér heima af gullsmiðum og öðr-
um sérfróðum mönnum. Þótti loks
fullsannað að ofurlítið gull væri að
finna í sýnishomunum en hvort það
væri svo mikið að svara mundi
kostnaði að vinna það var enn óvíst.
Svo var bæjarstjómin kölluð sam-
an til fundar og skipuð nefnd eins
og vera ber. Áttu í henni sæti þeir
Bjöm Kristjánsson kaupmaður,
Guðmundur Bjömsson héraðslæknir