Dagblaðið Vísir - DV - 15.02.1986, Blaðsíða 14

14
DV. LAUGARDAGUR15. FEBRÚAR1986.
Fjölmiðlar
Fjölmiðlar
Fjölmiólar
Fjölmiðlar
Ingvi Hrafn flaug um víða veröld í leit að nýjungum, og...
VEÐURFRÆÐIN G ARNIR
STÁ EKKI KORTIÐ!
„Ég fór í mánaðarferð um Bret-
land og Bandaríkin, heimsótti allar
stóru sjónvarpsstöðvamar og
ræddi þar við toppmenn áður en
ég tók við fréttastjórastarfinu á
sjónvarpinu,“ sagði Ingvi Hrafn
Jónsson, einn helsti höfundur
þeirra breytinga sem orðið hafa á
fréttatíma sjónvarpsins upp á síð-
kastið.
Það hefur víst ekki farið fram hjá
neinum að nýr maður er í brúnni.
Fréttatímar sjónvarps hefjast nú
með þvílíkum ósköpum að engu er
líkara en Islendingar séu komnir
til útlanda. Tölvuúrið telur niður
eins og verið sé að skjóta þjóðinni
út í geiminn klukkan átta á hverju
kvöldi og svo snýst hnötturinn
okkar allra, sveipaður íslenska
fánanum við undirleik ritvélar og
þjóðlegra stefja. Þjóðin situr stjörf
og ánægð og fréttastjórinn er stolt-
ur.
Vígvöllur veruleikans
Sjónvarpsþulurnar eru horfnár
og fréttamenn komnir í þeirra stað.
örir og öruggir, nýkomnir af víg-
velli veruleikans en þó þvegnir og
stroknir eins og sannir heimsborg-
arar. Að baki þeirra er risamynd
af Reykjavík að nóttu, Sjómanna-
skólinn og Háteigskirkja minna á
skýjakljúfana á Manhattan í New
York.
„Þessi Reykjavíkurmynd, sem er
að baki okkar, er tekin af Leifi
Þorsteinssyni ljósmyndara efst úr
Breiðholtinu og það sem við sjáum
á skjánum er aðeins mjög stækkuð
ræma úr litfilmu. Þessi mynd á
náttúrlega að vera dæmigerð fyrir
Reykjavík og gefa til kynna hvað-
an fréttirnar eru sendar. Þetta er
vetrarmynd og með hækkandi sól
verðum við að verða okkur úti um
aðra mynd, sumarmynd úr Reykja-
vík og hún verður að sjálfsögðu
tekin á sama stað - efst í Breið-
holtinu," sagði Ingvi Hrafn.
Krossviður með bláu teppi
Borðið sem fréttamennimir sitja
við í fréttaútsendingu, blátt og
bogið, er í öllum aðalatriðum eins
og borðið sem BBC notar í aðal-
fréttatíma sínum. „Að vísu gerði
Snorri Sveinn Friðriksson, völund-
arsmiður okkar sjónvarpsmanna,
lítillegar breytingar á því en það
er í aðalatriðum eins og hjá BBC.
Þetta er ósköp einfalt borð; kross-
viður með bláu teppi.“
Kynningarstef fréttatímans var
þó ekki sótt til útlanda, höfundur
þess er Jakob Magnússon, Stuð-
maður með meiru:
„Ég bað Jakob um að gera þetta
lag og hann blandar saman rit-
vélaglamri og þjóðlegum tónum
og ég er ákaflega ánægður með
þetta verk hans. Tónlistina sendi
ég svo til Bandaríkjanna ásamt
íslensku fánalitunum og bað
töframann sem ég kynntist þar
ytra að gera tillögur um upphafs-
kynningu fréttanna. Hann skilaði
þremur tillögum og þessi, sem við
höfum fyrir augunum nú, varð fyrir
valinu," sagði Ingvi Hrafn. „Hug-
myndin að kynningu sjálfra frétt-
anna, það sem við köllum helsi,
þegar drepið er á helstu frétta-
punkta með myndum í upphafi
fréttatímans, er hins vegar fengið
beint frá bresku sjónvarpsstöðinni
ITN.“
Veöurfræðingar í vanda
Þó sjónvarpsþulurnar hafi verið
látnar víkja fyrir fréttamönnum þá
treysti Ingvi Hrafn sér ekki til að
taka að sér hlutverk veðurfræðing-
anna. En hann gerði þeim lífið
erfiðara með ' því að stækka ís-
landskortið og um leið að gera
það ósýnilegt öllum nema sjón-
varpsáhorfendum eða svo gott
sem. I raun og veru sjá veðurfræð-
ingarnir alls ekki merkingarnar á
kortinu eins og þær koma fyrir
augu sjónvarpsáhorfenda, aðeins
útlínur íslands og verða síðan að
benda á kortið eftir minni en geta
stuðst við mynd á skjá sem stendur
neðarlega til hliðar við þá. Það er
ástæðan fyrir því að veðurfræðing-
arnir eru alltaf að gjóa augunum
niður á gólf um leið og þeir reyna
að finna rétta staðinn með prikinu.
„Ég kom með allar þessar breyt-
ingar frá útlöndum og ég held að
fólk sé ánægt með þetta, ég hef
ekki orðið var við annað,“ sagði
Ingvi Hrafn Jónsson og hann ætlar
að halda áfram að breyta og bæta
á meðan hægt er.
-EIR
Ingvi Hrafn og Edda Andrésdóttir búa sig undir að segja fréttirnar. Að baki þeim gnæfa
turnar Stýrimannaskólans og Háteigskirkju og minna á skýjakljúfana í New York.
Borgþór H. Jónsson veðurfræðingur reynir að átta sig á íslandskortinu sem hann sér í
raun og veru ekki nema að hluta. ---
Hreiðra sig Blikur
og Kolkrabbinn fer
Ég þoli ekki fólk sem tekur það
að sér, eflaust fyrir of fjár, að segja
eitthvað ljótt um fjölmiðlana í
öðrum fjölmiðlum - og notar svo
dýrmætt plássið til að segja okkur
hinum að það hafi annaðhvort ekki
nennt að fylgjast með hinu og þessu
eða þá ekki komist til þess. Já, mér
finnst þetta vægast sagt ómerkilegt
og myndi aldrei stunda slík fjársvik
sjálf. Hins vegar verð ég því miður
aðjátaaðég...
Mér dettur auðvitað ekki í hug
að kenna sjónvarpinu um að ég
skuli hafa forsómað það meira og
minna í heila viku. Það hlýtur hins
vegar eitthvað að vera að, ef maður
hikar ekki við það, kvöld eftir
kvöld, að æða í bíó, leikhús eða
jafnvel í fjölskylduboð, án þess svo
mikið sem biðja einhvem að taka
hitt og þetta upp fyrir sig á vídeó!
Nema skýringin sé sú að stofhunin
hafi vísvitandi haft dagskrána
svona óspennandi, hafi hreinlega
viljað hvíla hrærðar tungur þjóðar-
innar eftir Bryndísarþáttinn svo-
nefnda. Slík voru a.m.k. viðbrögðin
að afsönnuðu snarlega þau spak-
legu orð Guðrúnar Ásmundsdóttui
í Þjóðviljaviðtali að hvunndags-
menn hafi dulda ánægju af yfir-
sjónum mikilmenna.
Nú, auðvitað var ég ekki gjör-
samlega fyrirhyggjulaus og bað þvi
góðan mann að taka upp fyrir mig
örlagahárið hans Flosa. Hins veg-
ar klikkaði ég á því að ég á ekkerí
vídeó til að skoða það í og hef ekki
einu sinni komist til góða mannsins
til að sækja spóluna. En þetta ei
nú óþarfa væll í mér, því að fyrir
heppni sá ég annan þáttinn af Á
fálkaslóðum. Og af því að ég var
orðin svo glöð og góð og fróð af
því að horfa á Hauk frænda spíg-
spora kringum Mývatn, lét ég mig
hafa það að kíkja á Pug frænda
þramma fylulegan kringum Roose-
velt og Hitler. Annars er þetta
ágætisfólk og óþarfi af manni að
vera að hnýta í það, en rosalega fer
í taugamar á mér að þau hjónin
skuli ekki geta ákveðið sig. Ég
meina - ætla þau að skilja eða
ekki?
Mér e’r eiður sær að ég ætlaði að
HILDUR
FINNSDÓTTIR
FÁRAST YFIR
FJÖLMIÐLUM
horfa á sjötta þáttinn af Sjónvarp-
inu á þriðjudagskvöldið, en bara
steinsofnaði út frá byrjuninni. Það
getur þó varla verið mér einni að
kenna, því að fólk, sem hélt sér
vakandi yfir þessu, sagði mér að
þátturinn hefði einmitt fjallað um
það hvemig „gott“ sjónvarpsefni
héldi áhorfendum vakandi - eða
þannig. Svona eftir á er ég svo
bara dauðfegin að hafa ekki þurft
að horfa upp á það hvernig vesal-
ings fátæka fólkið í Brasilíu er
platað til þess frá morgni til kvölds
að gleyma eymd sinni og volæði,
bara til að það láti stjómvöldin í
friði. Manni léttir nú bara við til-
hugsunina um hvað okkar stjóm
er hugrökk og hikar t.d. ekki við
að leyfa sjónvarpinu að taka Dallas
út af dagskrá í miðri samningalotu
og kennaramir eins og þeir eru.
Líklega hafa ráðamenn þó verið
einum of fljótir á sér þama, því nú
þykir fullsannað að drullusokkam-
ir í Dallas bæti heilsu fólks á
sjúkrahúsum til svo mikilla muna
að það drifi sig fram úr rúmunum
og hakki jafnvel í sig Dallas-pylsur
frá SS eftir gláp.
Mér tókst að vakna rétt á meðan
Kolkrabbinn kvaddi og varð ekkert
ógurlega sorgmædd á þeirri
kveðjustundu, enda augljóst á öllu
að þessir gæjar ætla sér að koma
aftur fljótlega. Svo var ég eiginlega
aldrei alveg sátt við aðalmanninn
(man ekki einu sinni hvað hann
hét). Maður er bara svo óvanur því
í svona seríum að hetjumar klúðri
öllu og klikki.
Ég man ekki alveg hvað gerðist,
ögmundur, en annaðhvort hringdi
eitthvert fífl í mig þegar Kastljós
var að byrja eða þá að ég valt út
afaftur.
Fram eftir öllum degi í gær (mið-
vikud.) var ég hin rólegasta yfir
augljósum skorti á efni í þennan
dálk og sagði við sjálfa mig að úr
því að bæði Flosi og Ómar gætu
vikum saman reddað sér á vísunni
í lokin færi ég auðvitað létt með
að redda mér á Ómari, Simma,
Agnesi og Akurenesingum. Og ef
allt um þryti gæti ég hlaupið út í
sjoppu og keypt Vikuna með við-
talinu þar sem Davíð borgarstjóri
segist í rauninni sofa svo ákaflega
vel.
Það er skemmst frá því að segja
að Ómar og kó sviku mig illilega.
Kannski gerir maður alltof miklar
kröfur, en hvað heldur þetta lið að
maður hafi áhuga á menningar-
brölti og slori uppi á Skaga? Svo
að ég tali nú ekki um hundmálefna-
legan sílamálaráðherrann sem
brosti varla að eigin bröndurum
og getur örugglega ekkert sungið.
Það gátu þó Friðjón leikbróðir
hans, Diddú og Laddi, að ógleymdu
Skaga-tríóinu, en það dugði bara
ekki til. Vantaði allt fúttið. Þau
hefðu betur fengið Steina sætu-
kopp til að syngja smellinn kenn-
arabrag eða segja skattalækkunar-
brandara.
Mér dettur þó ekki í hug að
kvarta, eigandi til góða viðtalið við
Davíð og tvítuga harmleikinn hans
Flosa. Eða eins og ritstjórinn orð-
aði það í allt öðru (?) samhengi:
„Svona er nú lífið ef maður vill
vera mjög heimspekilegur og
gleyma því hvar maður er staddur
í tilverunni. Hin lifandi stund er
stutt.“