Dagblaðið Vísir - DV - 04.03.1989, Blaðsíða 24

24
LAUGARDAGUR 4. MARS 1989.
Sérstæð sakamál
Hundurinn
Duncan Scott var kvæntur versl-
unarmaöur og tveggja barna faðir
þegar hann komst í náin kynni við
Bridget Murphy, unga skrifstofu-
stúlku sem vann hjá sama fyrir-
tæki. Af henni þáði hann hund sem
hún vildi gefa honum og hundinn
gaf hann konu sinni. Það átti hins
vegar eftir að hafa afdrifaíkar af-
leiðingar eins og fram kemur í
þessari óvenjulegu frásögn.
,,En hvað hann
er fallegur"
sagði Elaine kona Duncans þegar
hann færði henni hundinn. Hann
hét Tommy. Hann sleikti á henni
nefið og hún kyssti hann á dökkt
trýnið.
„Það var svo sannarlega hugul-
samt af þér að gefa mér hann,"
sagði Elaine og kyssti mann sinn á
kinnina. „Stundum er ég svo ein-
mana þegar þú ert í London og
börnin í skóla.“
Duncan, sem var þrjátíu og
tveggja ára, hló ánægjulega. Það
var greinilegt að konu hans féll vel
við hundinn. Hann þyrfti því ekki
að hafa frekari áhyggjur af honum.
Duncan Scott
hafði ekki sagt konu sinni sann-
leikann um hundinn. Hann hafði
ekki keypt Tommy hjá dýrasala.
Hann hafði fengið hann að gjöf frá
ástmey sinni, Bridget Murphy, nítj-
án ára skrifstofustúlku hjá fyrir-
tækinu sem hann vann hjá. Þegar
hann kom seint heim á kvöldin og
þóttist hafa verið að vinna yfir-
vinnu hafði hann í raun verið með
Bridget.
Bridget hafði kysst hann þegar
hún gaf honum Tommy og sagt að
hann myndi minna hann á hana
helgarnar löngu sem hann væri
heima í Ockley, smábænum sem
Scottshjónin bjuggu í Qörutíu kíló-
metra sunnan við London.
„Þá ert þú meö konunni þinni og
ég sit hér einmana og afbrýðisöm,"
sagði hún.
Hundurinn
og rúmið
Það kom þó fljótlega í ljós að
Tommy hafði ekki áhuga á því að
umgangast Duncan. Hann sniðg-
ekk hann þvert á móti. Hann hænd-
ist hins vegar mjög að Elaine, konu
hans. Reyndar elti hann hana um
allt og henni fór brátt að þykja
mjög vænt um hann. Bömin skiptu
Tommy hins vegar minna máli.
Er Tommy hafði veriö á heimil-
inu í hálfan mánuð lét hann greini-
lega á sér skilja að hann hefði ekki
lengur áhuga á þyí að sofa í körfu
niöri í eldhúsi. Á hverju kvöldi
vældi hann ámátlega þegar Elaine
lagði hann í körfuna.
Loks gat hún ekki hlustað lengur
á væhð í honum og tók hann með
sér upp í svefnherbergi. Þar setti
hún körfuna hans á gólfið en vart
hafði hún lagt Tommy í hana þegar
hann stökk upp í rúmið til hennar.
Milli hjónanna
Frá þessu kvöldi varð Tommy
ekki þokað úr rúminu og staöur-
inn, sem hann valdi sér, var á milli
hjónanna. Ekki leið á löngu þar til
Duncan fór að hata hundinn.
Þótt hann ætti ástmey í London
hafði hann alltaf hlakkað til að
koma heim til konu sinnar. Og
hann elskaði hana enn eftir tíu ára
hjónaband. Nú var hins vegar kom-
inn varðhundur í rúmið og hann
leyfði ekki að Duncan svo mikið
sem snerti við konu sinni.
Elaine Scott með hundinn undir handleggnum á krá i Ockley.
Bridget Murphy.
Kvöld eitt reyndi Duncan að gera
það en þá fór svo að hundurinn
beit hann í handlegginn. Duncan
dró sig þá til baka en fannst verst
að Elaine skyldi taka málstað
hundsins. „Þú hlýtur að hafa meitt
hann,“ sagði hún.
Fullsaddur
Tveimur mánuðum síðar var
ástandið enn það sama og þá var
Duncan búinn að fá nóg. Hann
krafðist þess af Elaine að hún léti
Tommy frá sér. Hann þyldi hund-
inn ekki lengur. Duncan til mikill-
ar undrunar tók Elaine aftur mál-
stað Tommys og það á svo ótvíræð-
an hátt að ekki varð um afstöðu
hennar efast. „Ef Tommy á að fara
fer ég líka,“ sagði hún reiðilega.
Brátt voru þau hjónin farin aö
rífast. Rifrildið endaði með því að
Duncan lét ofan í ferðatösku, hót-
aöi skilnaði og hélt af stað til Lon-
don þar sem hann fékk inni á gisti-
húsi. Daginn eftir tók hann svo litla
íbúð á leigu. Um þetta leyti var
Bridget í hálfs mánaðar sumarleyfi
á Spáni.
Vildi sættast
Eftir um vikutíma sá Duncan eft-
ir framkomu sinni við konu sína.
Seint um kvöld ók han til Ockley.
Þá var komið langt fram yfir miö-
nætti. Hann opnaði varlega og
læddist upp á efri hæðina þar sem
svefnherbergiö var. Þegar hann
opnaði dyrnar stóð Tommy fyrir
innan og það leyndi sér ekki aö
hann var ekki hrifinn af því að
Duncan var kominn heim aftur.
„Hver er þar?“ spurði Elaine í
svefnrofanum og kveikti ljósið.
Nú játaði Duncan syndir sínar
fyrir Elaine. Hann sagði henni frá
konunum sem verið höfðu ástmeyj-
ar hans og bað hana um að taka sig
aftur og losa sig við hundinn.
En Elaine varö ekki þokað. „Þú
ert búinn að halda fram hjá mér
árum saman,“ sagði hún. „Tommy
er hins vegar tryggðin holdi klædd.
Hann verður hér hjá mér en þú
ferð til London. Nú er það ég sem
vil fá skilnað. Skilurðu það?“
Tommy gelti
þegar Duncan gekk dapur í
bragði út úr svefnherberginu.
Daginn eftir sótti hann Bridget
út á flugvöll og sagði henni það sem
gerst hafði og bætti svo við: „Þaö
er beinlínis óhugnanlegt að sjá
hvernig þessi fjandans rakki er
búinn aö leggja undir sig heimili
mitt. Og nú er ekkert annað fram-
undan en skilnaður við Elaine.“
Bridget kastaði sér upp um háls-
inn á honum, kyssti hann og hló
hvellum hlátri. Hún brosti út undir
eyru og það leyndi sér ekki hve
glöð og ánægð hún var.
„Þetta er besti hundur í heimi,“
sagði hún svo. „Ég gæti kysst hann
Duncan Scott.
beint á trýnið."
„Hvaö áttu við með því?“ spuröi
Duncan.
Bridget
tók ekki eftir því hve þungur
Duncan var á brúnina þegar hann
lagði þessa spumingu fyrir hana.
Hún gerði sér því ekki ljóst hvað
hann var í raun að hugsa og svar-
aði: „Þetta var einmitt það sem ég
hafði í huga þegar ég gafþér hund-
inn.“ Svo þagnaði hún í stutta
stund en bætti svo við: „Það hefur
þá farið eins og ég vonaöi.“
„Hvað áttu við meö þessu?“
spurði Duncan.
Bridget sagði honum þá sögu sem
var á sinn hátt forsaga þessa máls
sem átti eftir aö hafa svo afdrifarík-
ar afleiðingar fyrir hana og Dun-
can.
Tommy
haíði áður verið í eigu frænku
Bridget, Jane, sem gift hafði verið
starfsmanni tryggingafélags. Er
hundurinn hafði verið hjá henni
um hríð hændist hann svo mjög að
henni aö hann elti hana hvert sem
hún fór. Svo hafði hann látið á sér
skilja að hann vildi ekki sofa einn
sér og því hafði hún tekiö hann
með sér upp í svefnherbergi. Og
þegar karfan hans var komin þang-
að hafði hann stokkið upp í rúm til
þeirra hjóna og þaðan hafði ekki
verið hægt að þoka honum.
Eiginmaður Jane, Ian, fór brátt
aö leggja hatur á hundinn. Þar kom
að þeim hjónum varð sundurorða
hans vegna og í kjölfarið fylgdu rifr-
ildi sem enduðu svo meö skilnaði.
Nokkra síðar veiktist Jane og var
lögö á sjúkrahús. „Þá keypti ég
hundinn,“ sagði Bridget, „og svo
gaf ég þér hann.“
Duncan
varð nú skyndilega gripinn mik-
illi reiði. Honum fannst hann hafa
orðið að þola mikla niðurlægingu
að kona hans skyldi hafa krafist
skilnaðar. Þá saknaði hann hennar
og barna þeirra tveggja. Brátt náðu
svo sterkar tilfiningar tökum á
honum að hann mátti vart mæla.
Sumir heföu jafnvel talið að hann
væri að fá taugaáfall.
Hann þráði hefnd. Hann langaði
til að hefna sín á stúlkunni sem
hafði eyðilagt hjónaband hans og
líf hans.
„Litla, undirfórula drósin þín,“
hrópaði hann á Bridget. „Ég hef
aldrei haft í hyggju að kvænast
þér.“
Örlagastundin
í lífi Bridget og Duncans rann nú
upp. Vart hafði hann sleppt orðinu
er hann þreif til hennar. Þau stóðu
þá á gangstétt og strætisvagn kom
eftir götunni. Duncan hratt henni
fyrir hann og augnabliki síðar varð
hún undir einu hjóhnu og var öll.
Margt fólk var á gangstéttinni er
þetta gerðist og vitni að atburðin-
um því mörg. Lögreglan kom brátt
á vettvang og Duncan var settur í
varðhald.
Mál Duncans Scotts var tekið fyr-
ir í Old Bailey réttinum í London.
Meðal þeirra sem þangað voru
kvaddir til að skýra einstaka þætti
þess var dr. Kenneth Jones, próf-
essor og dýrasálfræðingur. Hann
sagði meðal annars:
„Þaö er ekki óþekkt að hundar
hænist svo að fólki að það fái vart
um frjálst höfuð strokið. Það skipt-
ir í þessu sambandi engu hvort um
er að ræða hund eða tík, persónan
gem um er að ræða er alltaf kona.
Hvers vegna svo er vitum við ekki
enn þá.“
Verjandi Duncans Scott hélt því
fram að skjólstæðingur hans hefði
ekki verið með réttu ráði á þeirri
stund sem hann framdi glæpinn.
Kviðdómendur voru honum ekki
sammála. Dómurinn féll í október
1985 og hljóðaði á tíu ára fangelsi.