Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.1989, Blaðsíða 15

FIMMTUDAGUR 18. MAl 1989.
15
Rangfærslum borgarstjóra svarað
í umræðum undanfarna daga um
Fossvogsdalinn og hugsanlega
braut eftir honum hefur borgar-
stjórinn í Reykjavík, Davíð Odds-
son, margtuggið í blöðum og öðrum
fjölmiðlum rangfærslur á ákveðn-
um atriðum og notað þær til þess
að sverta bæjarstjórn Kópavogs.
Ég skeyti því að vísu engu hvaða
meðöl hann telur brúkleg í deilu
sem þessari en þykir full ástæða til
að blaðalesendur fái færi á að meta
staðhæfingar hans.
Ruglið um landakaupin
í samkomulaginu frá 1973 segir
að fari svo að Fossvogsbraut verði
lögð, 'þ.e.a.s. ef aðilar verði sam-
mála um að ekki finnist aðrar við-
unandi lausnir, skuli Kópavogs-
kaupstaður afhenda Reykjavíkur-
borg „kvaðalaust og án endur-
gjalds land það er hann á í Foss-
vogsdal og lendir innan marka
Reykjavíkur skv. samkomulagi
þessu.“ Mörk Reykjavíkur eru
þarna miðuð við brautarstæðið
enda samkomulag um að brautin
skyldi af skynsemisástæðum ráða
mörkum. Um þetta ákvæði sam-
komulagsins segir borgarstjóri í
Morgunblaðinu 29. apríl: „Þetta
byggist á því að með sama samn-
ingi, sem gerður var 1973, afhendir
Reykjavíkurborg Kópavogi án end-
urgjcdds 30,6 hektara lands, þar
sem nú er risið iðnaðarhverfið við
Skemmuveg. Borgin keypti hins
vegar sjálf fullu verði 33,6 hektara
úr landi Fífunvamms og síðan var
lögsögunni þar breytt í samræmi
við þessi kaup.“
Vitandi eða óvitandi fer borgar-
stjóri þarna með ósannindi. í fyrsta
lagi er augljóst hverjum þeim sem
KjaHarinn
Heimir Pálsson
forseti bæjarstjórnar
Kópavogs
les samkomulagið að ekki er verið
að tala um neinar greiðslur fyrir
landið í Fossvogsdal. í samkomu-
laginu er talað um „land það er
hann (Kópavogskaupstaður) á í
Fossvogsdal", samkomulagið um
breytingu á lögsögu sveitarfélag-
anna var gertáður en borgin keypti
land í Fífuhvammi en vegna þess
aö Reykjavík hafði látið skipu-
leggja og úthlutað lóðum á landi í
Kópavogi. Borgarstjóri veit fullvel
að það land hefði ekki farið undir
lögsögu Reykjavíkur þótt eigend-
um (Fífuhvammsfólki) væri greitt
fyrir það enda gerðust þau kaup
eftir að samkomulagið var gert.
Það er lögsagan sem verið er að
skipta á í samkomulaginu 1973.
Kópavogskaupstaður fær 30,6 hekt-
ara í sinn hlut, Reykjavíkurborg
33,7 hektara. Það heita makaskipti
„þegar menn leggja land á móti
landi“, segir borgarstjóri og undir
það skal tekið. Það gerðist árið 1973
þegar skipt var á löndum í Selhrygg
og Smiðjuhverfi.
Það er alsiða og láta land koma
móti landi þegar sveitarfélög semja
rnn breytingar á lögsögumörkum.
í 7. grein samkomulagsins segir:
Aðilar eru sammála um, að stærð
þess lands, sem um ræðir í sam-
komulagi þessu, sé sem hér segir:
Skv. 3. gr. ca 30,6 ha
skv. 4. gr. ca 33,6 ha.
Þriðja greinin fjallar um Selhrygg-
inn, fjórða grein um Smiðjuhverfið.
Um annað land og skipti á landi
fjallar samkomulagið ekki, hversu
oft sem borgarstjórinn endurtekur
staðhæfmgar sínar.
Hvað kom eiginlega á óvart?
Borgarstjórinn hefur kosið að
láta eins og afstaða bæjarstjórnar
í Kópavogi komi honum gersam-
lega á óvart. Fúkyrði hans um
bæjarstjóm og bæjarstjóra, t.d. í
Morgunblaðinu 27. apríl, læt ég
liggja milli hluta, en einhvern veg-
inn er eins og borgarstjórinn hafi
alls ekki skihð neitt af því sem við
hann hefur verið sagt hingað til -
eða hugsanlega ekki trúað því að
nokkur leyfði sér að fylgja annarri
skoðun fram en þeirri sem væri
honum þóknanleg.
Andóf gegn lagningu Fossvogs-
brautar var snemma mjög kröft-
ugt. Þegar hinn 11. mars 1975, tæp-
um tveim ámm eftir að samkomu-
lagið margnefnda var undirritað,
bókar bæjarráð Kópavogs m.a.:
Bæjarráð ítrekar þá skoðum bæj-
arstjórnar Kópavogs að stefnt skuli
að sameiginlegum útivistarsvæð-
um Reykvíkinga og Kópavogsbúa í
Fossvogsdal, og þar með friðun
hans fyrir bílaumferð og verði því
að leggja megináherslu á að fmna
þá umferðarlausn sem gerir lagn-
ingu Fossvogsbrautar óþarfa.
Eftir samþykkt á breyttu aðal-
skipulagi Reykjavíkurborgar árið
1976, þar sem m.a. var, góðu heilli,
fallið frá lagningu brautar um Ell-
iðaárdal og reyndar gerðar miklu
fleiri breytingar á skipulaginu, lýsti
bæjarstjóm Kópavogs því formlega
yfir að við gerð samkomulagsins
hefði að sjálfsögðu verið gengið „út
frá því að forsendum umferðarkerf-
isins væri ekki breytt" meðan á at-
hugun á nauðsyn Fossvogsbrautar
stæði. Niðurlag samþykktarinnar
var svohljóðandi:
Bæjarstjórn Kópavogs mótmælir
því að Reykjavíkurborg skuli ein-
hhða hafa breytt nefndum forsend-
um og lýsir því yfir að hún telur
sig óbundna af niðurstöðum . á
þeirri athugun á nauðsyn Foss-
vogsbrautar sem um er fjahað í 5.
grein fyrrnefnds samkomulags.
Þessi orð er ekkert hægt að mis-
skilja. Þegar þarna var komið voru
auk þess þegar liðin þau tvö ár sem
nota átti th að leita annarra leiða
en Fossvogsbrautar, nú eru þau
senn hðin átta sinnum! Margir
teldu víst samkomulag fyrnt þegar
svo væri komið og alltjent sýnir
það mikið tómlæti um lagningu
brautarinnar.
Oft síðan hefur bæjarstjórn lýst
vilja sínum um málefni Fossvogs-
dals en án þess að fá nokkrar und-
irtektir frá forráðamönnum
Reykjavíkurborgar aðrar en þær
að sýna brautina æ ofan í æ á upp-
dráttum lagða í landi Kópavogs.
Þegar borgarstjóri Reykjavíkur
lætur nú eins og hann komi af fjöll-
um sýnir það aðeins annað tveggja:
Hann talar gegn betri vitund eða
honum hefur aldrei dottið í hug að
hlusta á það sem bæjarstjórn Kópa-
vogs hefur haft til málanna að
leggja.
Borgarstjórn Reykjavíkur gæti
svo lært ýmislegt af þessu máh um
þaö að ekki er alltaf hyggilegt að
byggja gersamlega út í mörk sveit-
arfélagsins. Það haíði gerst í norð-
urhhðum Fossvogsdalsins þar sem
upphaflega var gert ráð fyrir Foss-
vogsbraut í miðjum hlíðum. Nú var
búið að skipuleggja það land með
öðrum hætti og úthluta eins og
fyrrverandi skrifstofustjóri borg-
arinnar, Ellert Schram, lýsti
ágætavel í DV-grein laugardaginn
6. maí. Borgaryfirvöld geta í dag
spurt sig hvernig máhn standi á
Selhryggnum og uppi í Vatnsenda-
hæð, þ.e. sunnan og austan við
Seljahverfið núna. Heimir Pálsson
,,Þaö er lögsagan sem verið er að skipta
á í samkomulaginu 1973. Kópavogs-
kaupstaður fær 30,6 hektara í sinn hlut,
Reykjavíkurborg 33,7 hektara.“
SjáKstæðisbarátta lands-
byggðar og launafólks
„Einokun í útflutningi verði afnumin" er eitt þeirra atriða sem greinar
höfundur leggur áherslu á.
Rétt fyrir síðustu alþingiskosning-
ar hóf Þjóðarflokkurinn göngu
sína. Þar með var hcifin ný sjálf-
stæðisbarátta á íslandi, barátta fyr-
ir sjálfstæði landsbyggðarinnar og
endurheimt þess sjálfstæðis og
þeirrar sjálfsvirðingar sem einu
sinni var sjálfsögð.
Fækka skal þingmönnum
Þjóðarflokkurinn beitir sér fyrir
endurskoðun á stjórnarskránni
þar sem tryggt skal jafnrétti allra
landshluta, svo sem verða má, með
stofnun héraða, fylkja og þingháa
sem hafi fuha stjórn í eigin málum
og full yfirráð og ráðstöfunarrétt á
eigin aflafé. Til dæmis mætti leggja
th eftirfarandi: Ríkisbankarnir
verði lagðir niður en á grunni
þeirra stofnaðir landshlutabankar
er lúti stjórn þinghár.
Komið verði á virkri lýðræðis-
legri kosningu th Alþingis þar sem
kosið verði af óröðuðum listum eft-
ir útdrætti.
Fækka skal þingmönnum og
minnka verulega framkvæmda-
vald ríkisstjórnar. Sveitarstjórnir
og þinghárstjórnir sjái um inn-
heimtu ahra skatta en ríkið fái
greidda ákveðna prósentu af tekj-
um hvers landshluta. Trygginga-
kerfið verði gert virkara, allir laun-
þegar Tryggingastofnunar sitji við
sama borð og laun þeirra verði
aldrei lægri en meðallaun í
landinu.
Lífeyrissjóðakerfið verði endur-
skoðað, gert einfaldara og ódýrara
í rekstri. Heimavinnandi fólki
verði tryggður lífeyrir. Fræðslu-
umdæmi og sveitarstjórnir sjái um
framkvæmd grunnskólalaga og
laga um framhaldsskóla er sett
verði hið fyrsta. Menntun á há-
skólastigi heyri undir ráðuneyti
menntamála.
KjaUarinn
Sigríður Rósa
Kristinsdóttir
fulltrúi í landsstjórn
Þjóðarflokksins
Húsnæðisstofnun ríkisins verði
lögð niður. Bankar og sparisjóðir
annist lánastarfsemi th húsbyggj-
enda á grunni laga frá Alþingi. Líf-
eyrissjóðir verði alfarið ávaxtaðir
í heimabyggðum þar sem framlag
til þeirra verður th. Ef ekki er þörf
fjárins til húsbygginga þá er fjár-
magn til staðar th atvinnuupp-
byggingar í þinghánni.
Einokun afnumin
Sett skal almenn löggjöf um nýt-
ingu auðlinda hafsins. Landshlut-
arnir hafi samráð og annist stjórn-
un á aflamagni og kvóta á meðan
stjómunar er þörf. Lögð skal
áhersla á fuhvinnslu sjávarafurða
innanlands í viðkomandi lands-
hluta.
Iðnrekstur verði fyrst og fremst
í höndum einstaklinga og félaga-
samtaka þeirra. Fullvinnsla úr inn-
lendum hráefnum sitji í fyrirrúmi.
Unnið verði markvisst að markaðs-
setningu utanlands sem innan.
Einokun í útflutningi verði af-
numin, út- og innflutningsverslun
verði bætt með auknum kröfum
um menntun og þekkingu þeirra
er hana stunda. Hver landshluti
sjái um sína út- og innflutnings-
verslun.
Hver landshluti sjái um stjórnun
landbúnaðarmála á sínu svæði eft-
ir setningu almennrar löggjafar um
landbúnaðarmál. Með þessum og
fleiri ráðstöfunum fengist nokkurt
jafnrétti mhli landshluta. Valdið,
fjármagnið, þjónustan og ábyrðin
dreifðist út í landshlutana og jafn-
framt drægi úr hinni háreistu yfir-
byggingu á höfuðborgarsvæðinu.
Skemmtileg sérstaða
í kosningarbaráttunni hafði Þjóð-
arflokkurinn skemmtilega sér-
stöðu. Stefnuskrá hans var stutt og
gagnorð og svo vinsæl að „allir
vildu þá Lilju kveðið hafa“. Fram-
bjóðendur hinna stjórnmálaflokk-
anna tóku allir upp nokkuð úr
stefnuskrá Þjóðarflokksins, svo
sem að taka upp þriðja stjórnsýslu-
stigið, jafnrétti mhli landshluta,
valddreifingu, fækkun þingmanna,
fjármagnið til nota heima í lands-
hlutunum, stofnun landshluta-
banka, jafnrétti þegnanna th orðs
og æðis.
Þjóðarflokkurinn varð þannig
óumdehanlegur sigurvegari kosn-
ingabaráttunnar þar sem hann
lagði til öh bestu stefnumálin. En
hvernig hafa gömlu stjórnmála-
flokkarnir efnt þessi góðu stefnu-
mál? Við höfum satt að segja sorg-
lega lítið af þeim frétt. Ný ríkis-
stjórn afnam samningsréttinn með
bráðabirgðarlögum og dengdi á
25% matarskatti sem stendur enn,
aðeins þessi tvö dæmi um afrek
þeirrar ríkisstjómar sem jók mjög
á misrétti þegnanna og sýndi aö
lítið mark var takandi á fögrum
orðum.
Nýjasta bjargráðið þeirra, með
tengingu launa við hina hlræmdu
og mannskæðu lánskjaravísitölu,
sannar svo ekki verður um villst,
með hveijum þeir standa. Með
þeim aðgerðum tókst núverandi
ríkisstjórn að lauma snörunni um
háls launafólksins í landinu, eins
og alltaf bitnar það harðast á þeim
sem minnst mega sín. En thgangin-
um er náð, launþegahreyfingarnar
sprikla minna með snöru um háls.
En það er þó líka hættulegt að faha
niður ef snaran er ófúin.
Sigríður R. Kristinsdóttir
„En tilganginum er náð, launþega-
hreyfmgarnar sprikla minna með
snöru um háls.“