Dagblaðið Vísir - DV - 18.06.1990, Side 6

6
MÁNUDAGUR 18. JÚNÍ 1990.
Merming__________________
Mexíkanskur hundur
Nú er Listahátíð 1990 formlega lokið, áhuga-
samir gestir geta farið að taka lífinu með ró og
tími gefst tíl aö íhuga þá listviðburöi sem á dag-
skrá voru. Leikhúsáhugafólk saknar þess að
innlend verkefni skyldu ekki vera frumsýnd á
hátíðinni en hins vegar er ekki hægt að kvarta
yfir prýðilegum gestasýningum sem hver með
sínu móti var sérlega athyghsverð.
Þungavigtarsýning Liha Teatren á Leikhúsi
Nikitas gæslumanns og margfrægur leikílokkur
Kantors voru vel valdir og verðugir gestír á
Listahátíð, sem vih standa undir nafni, og nú
fyrir helgina bættist svo þriðji hópurinn við.
Þar má segja að nútímaleikhúsið hafi fengið sinn
fulltrúa, hohenska músíkleikhópinn De Mexica-
anse Hond (Mexíkanskan hund).
Kjaminn í þessum hópi eru þrír bræður, Alex,
Marc og Vincent van Warmerdam. Alex hefur
samið texta verksins og gert sviðsmynd, auk
þess sem hann bæði leikur og leikstýrir, Vin-
cent semur tónlistina (ásamt öðrum) og sphar
á gítar og Marc leikur og er auk þess fram-
kvæmdastjóri hópsins.
Sýning þeirra á Noröurbænum er sterk og
frumleg. Efnið er sett fram á prakkaralegan
hátt, textinn er launfyndinn og mjög ákveðinni
línu fylgt við sviðsetninguna. Lýsingin er geysi-
vel unnin og undirstrikar áherslu á tvívídd og
Leiklist
Auður Eydal
fastar staðsetningar í uppsetningunni. Ahir htir
eru klárir og hreinir og hver persóna á „sinn“
ht líkt og í teiknimyndasögum, enda hafa ákveð-
in áhrif verið rakin th þeirra. En þó að búning-
arnir séu í mismunandi litum eru þeir ópersónu-
legir og alhr eins hannaðir, þ.e. beinsniðnir
jakkar og buxur/phs.
Verkið er óstaðbundið og ekki tímasett og
áhorfendur hafa því fijálsar hendur ef þeir vhja
lesa út úr því vísanir eða boðskap.
Sjálft frásagnarefnið um foreldrana, sem vilja
ekki sleppa hendi af syni sínum, enda þótt hann
sé orðinn rigfuhorðinn, getur alveg eins átt við
um hehu þjóðfélögin þar sem stjómvöld segja
einstakhngunum hvað þeir eiga að hugsa og
gefa þeim skrumskælda mynd af veruleikanum
„fyrir utan gluggann".
Sagan af aumingja Faas, sem er á fimmtugs-
aldri og alveg undir hælnum á pabba og mömmu,
er sögð á gráglettinn hátt og nokkrar svip-
myndir gefa harla góða mynd af æviferh hans.
Spumingin er svo hvort hann sé einhverju bætt-
ari þegar hann losnar úr prísundinni.
En fnunleiki sýningarinnar býr þó alls ekki í
söguþræðinum heldur í athyglisverðri úr-
vinnslu.
Sýningin hefst á ærandi rokklagi sem ég verð
að viðurkenna að ég kunni ekki að meta og
fannst það og önnur slík á skjöii við sýninguna
að öðm leyti. Söngatriðin vom hins vegar ágæt,
skopleg stæhng á nútíma söngleikjahefð og féllu
vel inn í hehdarmyndina.
Leikaramir sphuðu alhr vel úr hlutverkum
sínum, sérstaklega þau Jack Vecht sem sonur-
inn Faas, Alex van Warmerdam í hlutverki foð-
urins, Aat Ceelen (Paard) og Loes Luca sem
hafði leikstíhnn fuhkomlega á valdi sínu.
í hehd var þessi sýning bæði skemmtileg og
fersk og vaktí áhuga á að sjá fleiri verk þessara
Listahátíðargesta.
Gestir á Listahátíð: De Mexicaanse Hond
NORÐURBÆRINN (HET NOORDERKWARTIER)
Handrit, sviðsmynd, leikstjórn: Alex van Warmerdam
Tónlist: Vincent van Warmerdam
Lýsing: Reinier Tweebeeke
Hljóö: Dicky Schuttel
Ljósamaður: Stefan Dijkman
Leikmunir: Theo Groeneveld, Wim Wentzel
Ensk þýðing: Rina Vergano
Sýningar í Borgarleikhúsi si. föstudag og laugardag.
Barnaballett
Margir helstu bahettar hinnar klassísku dans-
hefðar em með frásagnar- eða ævintýralegu
sniði, sjá Svanavatnið, Hnotubrjótinn, Þymi-
rósu, Gisehe og önnur sívinsæl dansverk. Af
þeim sökum höfða þeir th fólks á öllum aldri,
auðvitað ekki síst th yngstu kynslóðarinnar.
Því veltir maður fyrir sér hvort þörf sé á sér-
stökum „bama- og fjölskyldusýningum" á borð
við Palla og Paha sem íslenski dansflokkurinn
fumsýndi nú um helgina. Undir venjulegum
kringumstæðum, það er í alvörulöndunum,
hefði sýning af því tagi sennhega takmarkað
ghdi nema þá kannski sem hlutí af nemendasýn-
ingu. En á meðan íslenski dansflokkurinn hefur
ekki burði th aö setja upp stór klassísk verk er
út af fyrir sig upplagt að virkja frásagna- og
ævintýrahefðina með öðram hætti. Palli og Pahi
er umfram aht fjömgt verk og htríkt, uppfullt
með ærsl og ýkt látbragð, ntjög skemmthega
sviðsett (þökk sé Hlín Gunnarsdóttur) og vel
samæft.
Allt fullt af Pöllum
Ég hef þó grun um að ansi margt af því sem
gerðist á sviðinu hafi farið fyrir ofan garð og
Úr sýningu íslenska dansflokksins á Palla og
Palla.
Ballett
Aðalsteinn Ingólfsson
neðan hjá smáfólkinu. í meðförum danshöfund-
ar, Sylvíu von Kospoth, snýst nefnhega hin ein-
falda dæmisaga um Palla sem var einn í heimin-
um og einsemd hans upp í ævintýraferð um
draumaland stráksins Palla (sem virðist sömu
megin hugarheims og töfralandið Oz) þar sem
alls kyns fyrirbæri kvikna th lífsins og bregða
á leik. Palh er því eiginlega aldrei einn í heimin-
um, hvorki í eiginlegri né óeiginlegri merkingu,
því margir dansarar fara með hlutverk hans og
á stundum iðar allt sviðið af Pallastrákum.
Við þetta koma alls kyns hlykkir á söguþráö-
inn sem smáfólkið á erfitt með að fylgja eftir,
auk þess sem hvorki persónur né boðskapur eru
dregin nógu skýmm dráttum. Það var því ansi
oft sem smáfólkið þurftí að spyija hvort thtekn-
ar persónur í bahettnum væru góðar eða vond-
ar. Á hinn bóginn urðu aðrir þættir uppfærsl-
unnar, sniðugheit hennar, skrautlegir búningar
og fjörmikil hópatriði, sýnhega th að kæta
yngstu áhorfenduma.
Islenski dansflokkurinn — Palli og Palli.
Höfundur - Sylvia von Kospoth.
Leikmynd og búningar - Hlin Gunnarsdóttir.
Tónlist - Fiðlukonsert eftir Tjækovski.
Frumsýning í íslensku óperunni 14. júni 1990.
Fögur,
ítalska sópransöngkonan Fiamma Izzo d Amico
söng á tónleikum Listahátíðar í Reykjavík í
Háskólabíói síðasthðinn laugardag með Sinfó-
níuhljómsveit íslands og kór íslensku óper-
unnar. Stjómandi var Johrt Neschling. Húsfyhir
var og undirtektir mjög góðar. Af þeim mörgu
úrræðum sem tónhstin á th að hrífa mannssá-
lina kemst ekkert í hálfkvisti við þaö elsta, ein-
söngvarann. Aö sama skapi og fátt er bjánalegra
og betra brandaraefni en hinn misheppnaði
söngvari er ekkert sem afvopnar fólk svo gjör-
samlega jafnt th líkama og sálar sem hinn sanni
snillingur raddarinnar. Öh góð tónhst hrífur að
sönnu hjörtun en þó ahtaf með nokkurri þátt-
töku og jafnvel milhgöngu skynseminnar. Hinn
mikh söngvari víkur ahri umþóttun og vanga-
veltum th hhðar. Hann gjörsigrar áheyrendur
sína beint og umsvifalaust á augabragði, stund-
um aðeins með einni nótu. Samband hans við
hlustandann nær út yfir hst og fagurfræði. Það
er partur af náttúmnni.
Framan af tónleikunum virtíst aht í óvissu
um hvort Fiamma Izzo væri sá sigurvegari
söngsins sem ahtaf er beðið eftir. Fíngerð og fól
með svart hárið, hún virtist of ung og of faheg
th mikiha raddíþrótta. Auk þess var hún taugaó-
styrk og stjómandinn þurfti stöðugt að vera til
taks að taka í höndina á henni og brosa th henn-
ar hughreystandi. Hún virtist tilheyra þeirri
sjaldgæfu manngerð sem töluvert er af í óperum
en htið í mannlífinu og á það th að deyja úr
harmi þegar mótlætí lífsins verður of þung-
bært. Þannig kámaði gamanið töluvert þegar
og syngur vel
ung
Tóiílist
Finnur Torfi Stefánsson
fluttur var kórþáttur úr II Trovatore Verdis. Þá
vildi svo th að einn slagverksleikarinrt var
mættur th leiks meö stóran steðja og klauf-
hamra tvo og sló hann þetta með khngjandi
nákvæmni svo knálega að ekki heyrðist mikið
annað á meðan. Hvort sem það var þessu að
kenna eður ei þá brá svo viö þegar átti að taka
th við næstu aríu að söngkonan sást hvergi.
Gerði hljómsveitarstjórinn í skyndingu hlé á
tónleikunum og hljóp áhyggjufullur á svip bak-
sviðs. Sem betur fór birtíst hann þó fljótlega
aftur með söngkonuna enda var þá búið að fjar-
lægja steðja, hamra og slagverksmann.
Fiamma Izzo söng aht með yndisfagurri rödd
og mikilli tónelsku en áttí oft fuht í fangi með
að hafa í fuhu tré við hljómsveitina og kórinn
enda virtist hljómsveitarstjórinn ekkert gera th
að forða söngkonunni frá þvi að kafna undir
ofurefhnu. Það var fyrst í aríu úr Faust eftir
Gounod sem áheyrendur fengu ávæning af aö
eitthvert skap leyndist í hinni fólu Fiömmu.
Framhald á því varð ekki fyrr en í síðasta atriði
efnisskrárinnar, aríu úr Mefistofele eftír Boito.
Þar sýndi söngkonan svo góð thþrif að tónleika-
gestír heimtuðu meira og fengu það í hinni töfr-
um slungnu aríu Puccinis, Mi chiamano Mimi.
italska sópransöngkonan Fiamma Izzo d
Amico.
Á þeim augnablikum meðan hrifningin hríslað-
ist áheyrendum milh skinns og hörunds varð
Fiamma drottning og sigurvegari.
Það em því miður örlög þeirra sem koma fram
með miklum söngvumm að falla í skuggann
jafnvel þótt efni séu th annars. Bæði kór og
hljómsveit komu ágætlega út úr þessum tónleik-
um. Trompetamir í sigurmarsi Verdis úr Aidu
hljómuöu sérlega fahega. Jafnvægi í styrk var
víðar ábótavant en í þeim dæmum sem þegar
hefur verið um getíð og skrifast það á reikning
stjómandans.
Sandkom
i niminu
HaraldurÞór
Jóhaniu-sson.
bóndiíEnnií
Viðvikursveit í
Skagafirðiog
réttarstjórií
Laufskálarétt, :
fóríóvenjulegt
Hann rok þjóð
hátíðardaginn
snemmaenfór
ekkilangti
HHMHPH fyrstu.Hann
skiptí einungis um nim, fór úr sínu
hlýj u oggóðu upp í annaö sterkt og
tnikið járorúm, og félagar hans i
Ungmennaféiaginu Neista á Hofsósi
héldu síðanafstað með Harald í rúm-
inu frá heimili hans til Hofsóss, 22
km leið. Haraldur er ekki fótaveih,
heldur var imgmennafélagiö að safna
peningum með þessu uppátæki sínu,
safnaðvar áheitum fyrir það afrek
að bcra Harald þessa 22 km leiö. Har-
aldur var hinn hressasti áður en lagt
var upp og sagöi í viðtalí við Dag á
Akureyri að hann myndi hafa alls
kyns þægindi í rúminu, m.a. farsima,
og tók hann við áheitum á leiðinui.
Þetta heitir vist að fara ekki troðnar
slóðir.
Þrírbetri
MagnusPét-
ursson, fyrr-
verandiknatt-
| spymudómarí
með meiru, er
maðursem
| vefst jfirlnitt
ekki tungaum
tonnoggull-
kornin hrjóta
oftafvoinm
hans. Magnús
þekkirsænska
dómarann
Erikson, sem þoi-öiekki að dæma
hendi á Maradona í leik Argentínu
og Uruguay á Ítalíu, og í viðtali um
það atvikog fleira var Magnús spurð-
ur h von íslendingar ætiu ekki bctri
dómara enþennanSria. Þaðstóð
ekki á svarinu hjá Magnúsi frekar
en fyrri daginn og hann sagði að bara
; í Eyjafirði væru þrir betrií Eyfirðing-
ar ero án efa ánægðir með þessi
ummæli Magnúsar.
Einnaf
gömludómur-
imumokkar,
semdæmdiá
Magnús, var
Valur Reni'
diktsson nokk-
ur.oftastkah-
aður Valur
Ben.Valur
varðheims-
. frægurá ls-
landlerhann
dæmdieitlsinnleik áLaugardals-
velii. Ekkí man Sandkornsritari leng-
ur hvaða lið áttust þar við, en man
hins vegar vel að fyrri hálíleikurinn
stóð í um klukkustund. Ekki var leik-
urinn svo skeramtilegur aö Valur
vildi ekki stöðva hann, en gott er ef ;
annað liðið skoraði ekki undir lok
þessa langa hálfleiks. Við þetta er
litlu að bæta öðru en því aö upp frá
þessu var Valur Ben. helstekki kall-
aður annað maimaá milli en „Big;
Ben“.
mikiðhafiver-
iðumdýrðir;i
Fjórðungs-
sjúkraluismuá
Akurej rt n
dögunumer
liarvoruoptt-
aðarþijárnýj-
ardeildir. 11)-
kvittinn mað-
ur.semfór
þangaöogþáði
, J veitingar.sagði
að þar heföi ekkert verið skorið rið
nögl. Hins vegar sagöi hann aö
, ,skeifa“ hefði komiö á einn forráða-
mann sjúkrahússins þegar hann var
spurður hvernig tilfinningþað væri
að vera að opna þijár nýj ar deildir á
sama tíma og hin árlega lokun ann-
arra deilda vegna manneklu stæði
yfir. Aldrei geta menn nú verið með
sinn dónaskap út af fyrir sig.
Um$)ón: Gylli Krlstjánsson