Dagblaðið Vísir - DV - 11.08.1990, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 1990.
Dátadrauimir
verður að verule
- íslenskar stelpur heilluöust af ítöls
„Vááaa, Marlboro!" skrækti ein þeirra þegar ítölsku dátarnir tóku upp sígaretturnar og buðu smók. Yfir sig hrifnar, rétt eins og kynsystur þeirra í
„ástandinu" þegar þeim buðust tyggjóplötur og nælonsokkar. DV-myndir JAK
Dökkir yfirlitum, snaggaralegir í
glæsilegum dökkum búningunum
sínum með hvítt kaskeitið á höfðinu,
flautandi á dömurnar, roggnir með
sig. Enda líklega sjaldan fengið eins
mikla athygli og eftirtekt og á undan-
fornum dögum. ítölsku dátamir af
ítalska herskipinu San Giorgio, sem
kom til Reykjavíkurhafnar síðastlið-
inn fóstudag, hafa notið sín vel í borg
Davíðs innan um allt fallega kven-
fólkið sem hópast hefur í kringum
þá nú síðustu daga.
Sumir líkja ástandinu í borginni
síðastliðna viku við hið raunveru-
lega „ástand“ á stríðsárunum sem
oft er vitnað til og orðiö er óijúfan-
legur hluti af íslandssögunni. Litlu,
sætu dátarnir, oftast tveir. þrir §arri-
an, hafa spássérað um bæinn daginn
út og inn og jafnan með öll skilning-
arvitin vel vakandi. Ungu stúlkurnar
„hafa ekki fengið frið“, eins og það
heitir. ítalarnir upplifðu Reykjavík
eins og paradís á jörðu. Al).t morandi
í ungu, fallegu kvenfólki sem tilbúið
var aö kynnast þeim; misvel þó.
Jafnt að degi sem kveldi mátti sjá
ungu sveinana í kringum Reykjavík-
urdömumar. Ljóst var að þau kynni,
sem tókust með þeim, voru misalvar-
leg. Frá því að kasta kveðju á hvort
annað til faðmlaga og heitra kossa.
Þetta var það sem sjá mátti með ber-
um augum bara með þvi að keyra
eða rölta um bæinn. Sagan segir svo
að eitthvað enn alvarlegra hafi búið
að baki sumra þessara kynna. Skyldi
svo vera?
Æth mörg stúlkan sitji heima nú
um helgina með sárt ennið og hugsi
um dátann sinn? Elskar hann mig,
elskar hann mig ekki, elskar hann
mig...? Það hefur nú alltaf verið
draumur að vera með dáta. íslenskir
karlmenn hafa enda verið hálfvand-
ræðalegir þegar þeir hafa labbað nið-
ur Laugaveginn síðustu daga og
horft upp á hvernig kvnbræður
þeirra úr suðri hafa heillað kvenpen-
inginn. Með rétta augnaráöinu, bros-
inu og annarri framkomu hefur þeim
tekist að láta stúlkurnar fá á tilfinn-
inguna að þær séu prinsessur. Og
sýnilegt var að stúlkurnar kunnu
flestar afar vel að meta þessa skyndi-
legu athygli. Samkvæmt sjálfs-
traustsmælingum á íslenskum karl-
mönnum undanfarna daga hefur
sjálfstraust þeirra farið mjög snögg-
lega dvínandi.
Stelpur
í ævintýraleit
Reyndar hefur verið bráðskemmti-
legt að fylgjast með þessu „ástandi".
Síðastliðið þriðjudagskvöíd hófum
við að fylgjast með, agndofa, eigin-
lega rasandi á hvemig þetta gekk
fyrir sig. Þótt útsendarar heigar-
blaösins teljist ekki beint til heilagra
eða viðkvæmra sála fannst okkur
þetta samt sérkennileg uppákoma.
Tvær og tvær, ljóshærðar, nýgreidd-
ar með ljósan varaht eða dökkan,
komu þær út úr þristinum, fimm-
unni og þeim öllum og fóru að rölta
um. Svona fljótlega eftir kvöldmat-
inn hjá mömmu og pabba. Auðsýni-
lega spenntar; einn sagði eins og belj-
ur sem hleypt væri út úr fiósi á vor-
in. En annar að þetta væru bara
stelpur í smáævintýraleit og líklega
væru þær fæstar tilbúnar til að
ganga neitt langt með dátunum. Að
minnsta kosti ekki þær sem kæmu
með strætó. Kannski 13,14 ára.
Þessar á bílunum, sem keyrðu
beint að Ægisgarði, að skipinu og
flautuðu á gæjana þegar þeir töltu
út úr skipinu, væru líklega kræfari.
Langar bílarunur mynduðust fyrir
utan skipið og á rúntinum voru ung-
ar stúlkur í yfirgnæfandi meiríhluta.
íslensku strákarnir héldu sig fiarri á
meðan á þessu stóð. Skruppu bara á
„Back to the Future" eða fengu sér
„Tarsan" á leigunum.
Stelpurnar voru óragar við að
flauta á þá pilta sem þeim leist á og
þeir voru ekki síður ófeimnir við að
banka á bílrúðurnar og hefia sam-
ræður. Oft sást í afturendann á þeim
stökkvandi inn í bílana. Það sem
vekur athygli er framkoma þessara
ungu pilta. Flestir þeirra eru mjög
ungir aö árum og sást aldrei áfengi
á neinum þeirra á almannafæri.
í samtali við einn reyndan varð-
stjóra lögreglunnar kom fram að
þessir drengir hefðu verið alveg til
fyrirmyndar. Kurteisir og agaðir.
Enda hefðu þeir ekki orðið til nokk-
urra vandræða. Enginn hefði klagað
eða kvartað yfir þeim. Sagði hann
að áhafnir erlendra skipa, sem hér
kæmu í höfn, væru mjög misjafnar.
Stundum fylgdi sjóliðunum drykkja
og gauragangur og oft þyrfti að hafa
afskipti af þeim. Lögregluvarðstjór-
inn brosti út í annað er hann var
spurður hvort það væri ekki misjafnt
eftir þjóðerni sjóliðanna hversu vin-
sælir þeir væru á meðal kvenþjóðar-
innar. Jú, enginn vafi, ítalar og
frændur þeirra af suðrænum slóðum
bæru af hvað það varðaði.
Þetta eru svo sem engin ný sann-
indi. íslensku kvenfólki hefur hingað
til, mörgu hverju, þótt dökkt yfir
bragð og framkoma erlendra karl-
manna heillandi. Ekki þarf að fara
mörgum orðum um samskipti ís-
lensks kvenfólks og erlendra sjóhða
sem hingað hafa komið í gegnum tíð-
ina, svo ekki sé nú talaö um her-
mennina sem hér voru á stríðsárun-
um. Karlmaður á miðjum aldri
minnist þess þegar ítalskt herskip
kom hér sumarið ’57. Undirfötin hafi
verið að finnast næstu vikumar úti
um allar trissur og margt barnið
mun hafa verið getið í Hljómskála-
garðinum.
Þá hafa margir horft upp á sam-
skipti íslenskra stúlkna og suðrænna
karlmanna á sólarströndum. Vissu-
lega hljóta íslenskir karlmenn einnig
að sækja í erlendar konur sem hing-
að koma og þykja sérstakar. En hehu
skipin af erlendu kvenfólki hafa enn
ekki komið hér í höfn.
„Hæ, skvís"
En æth það yrði ekki uppi fótur og
fit ef það gerðis’t? Hvemig myndu
þessir sömu íslensku herrar og
hneykslast sem mest á stelpunum
núna bregðast við? Ef hehl farmur
af fahegu, erlendu kvenfólki, kannski
400-500 stelpur, birtist hér á götum
borgarinnar si sona? Jú, það væri
gaman að fylgjast með því. Æth það
yrði ekki til að æra óstöðugan?
En veslings íslensku piltarnir, sem
Þessar voru mættar niður á höfn að sækja gæjana. Hér smeygja óeinkenn-
isklæddir ítalar sér inn i bílinn.