Dagblaðið Vísir - DV - 05.02.1991, Blaðsíða 4

Fréttir
ÞRIÐJUDAGUR 5. FEBRUAR 1991.
Þjoöminjasafniö:
Votviðri skemmdi píanó
- 40mllljóniríviðgerðiráhúsmuíár
„Þakið miglak og það fór allt á flot
á þriðju hæðinni þar sem listasafnið
var áður til húsa. Við höfum geymt
ýmsa muni þama og nokkrir þeirra
urðu fyrir skemmdum, þar á meðal
gamalt píanó. Við höfum nú ákveðið
að rýma hæðina og koma þessum
munum í geymslu úti í bæ. Það er
ekki forsvaranlegt að geyma þessa
hluti þarna lengur því svona lagað
gæti komið aftur fyrir hvenær sem
er,“ segir Þór Magnússon þjóðminja-
vörður.
Þór segist vongóður um að hægt
verði að ljúka viðgerðum á þaki og
gluggum hússins á þessu ári. í fjár-
lögum er gert ráð fyrir að 20 milljón-
um verði varið í viðhald og endur-
bætur á húsinu en auk þess segist
hann eiga von um að fá 10 milljónir
úr Endurbótasjóði menningarmann-
virkja og 10 milljónir beint frá ríkis-
stjórninni.
„Ef við fáum alla þessa peninga
náum við að ljúka þessum aðkallandi
framkvæmdum þegar næsta sumar.
Eftir það þurfum viö vart að óttast
að verða fyrir svona áföllum. En til
að geta farið út í róttæka endur-
hönnun og gert húsið upp í heild er
hins vegar áætlað að þurfi um 500
milljónir." -kaa
Eins og svo oft áður fór allt á flot í Þjóðminjasafninu í óveðrinu um helgina.
Á myndinni er Kristinn Magnússon skrifstofustjóri að huga að safnþró sem
beinir vatni frá munum og minjum ofan í ómerkilegt plastfat.
DV-mynd Brynjar Gauti
Pólverjarnir í Garðinum þykja traustir og áreiðanlegir og vilja helst vinna alla daga vikunnar.
DV-mynd Ægir Már
22 Pólverjar í fiskvmnslu í Garðinum:
Koma til að vinna
sér inn fyrir íbúð
- um 400 útlendingar 1 fiskvinnslu á landinu öllu
„Viö höfum alltaf verið ipeð góðan
kjarna af fólki en höfum lent í vand-
ræðum þegar þörf hefur verið á fleira
fólki. Fólk hefur komið og farið og
oft hefur okkur vantað fólk í vinnu.
Þessir Pólverjar eru komnir til að
vera í sex eða tíu mánuði og mæta
til vinnu hvern einasta dag. Þetta
fólk er fljótt að læra handtökin og
mjög viljugt til vinnu. Það vill helst
vinna alla daga vikunnar," sagði
Guðrún Gunnarsdóttir, verkstjóri
hjá Nesflski hf. í Garðinum, í sam-
tah við DV.
Hjá Nesfiski vinna nú 22 Pólverjar,
fimmtán konur og sjö karlar. Guðrún
segir að sú staða hafl komiö upp í
fyrra að Pólverjar vildu koma hingað
til lands til vinnu. Réð Nesfiskur þá
sex pólskar konur. Þær fóru aftur
heim í haust. Seinna í vetur komu
síðan þijár pólskar konur og einn
karlmaður til vinnu hjá Nesfiski og
seinna bættust við tólf konur og sex
karlar. í seinni hópunum var ein
kvennanna sex som voru hjá Nes-
fiski í fyrra.
Guðrún segir að flest sé þetta fólk
um þrítugt. Þar á meðal sé kona sem
skildi mann og börn eftir í Póllandi.
Þá eru hjón í hópnum sem til þessa
hafa búið hjá móður mannsins. Þau
hafa lengi reynt að eignast íbúð en
hvorki gengiö né rekið. Þau tóku þá
á það ráð að skilja börnin eftir hjá
ömmu og skella sér í fiskvinnslu á
íslandi. Kunnugir segja að Pólverj-
arnir vinni sér inn sem samsvarar
flmm pólskum árslaunum þessa tíu
mánuði sem þeir eru hér. Gera hjón-
in sér því vonir um að eignast íbúð
eftir að heim verður komið í árslok.
Guðrún segir að laun Pólveijanna
séu þau sömu og íslendinganna en
inn í þau reiknast frítt húsnæði í
Garðinum.
Vinnumáladeild félagsmálaráðu-
neytisins gefur út atvinnuleyfi fyrir
útlendinga. Þar fengust þær upplýs-
ingar að nú væru um 400 útlendingar
við störf í fiskvinnslu um allt landið.
Sums staðar byggist stór hluti fisk-
vinnslunnar á útlendingum en þeir
fara mikið í verk sem íslendingar
virðast hættir að vilja sinna þó þeir
séu atvinnulausir. Var flökun og
beitning nefnd í þvi sambandi. Þó
útlendingar í fiskvinnslu dreifist um
allt land ber lítð á þeim í Reykjavík
og á Norðurlandi. -hlh
í dag mælir Dagfari
Hlé á stríðinu
Það var mikið lán í óláni að í sama
mund og sjónvarpinu sló út og raf-
magn fór af íslandi lögðu þeir að
mestu niður vopn við Persaflóann.
Allt í einu gátu íslendingar ekki
horft á gervihnattasjónvarp og
fylgst með vígstöövunum og þá var
eins og við manninn mælt: þeir
hættu að beijast í Persaflóanum.
Sennilega vitað sem var að íslenska
þjóðin er komin í beint samband
við gervihnettina og liggur yfir
stríðinu dag og pótt og getur ekki
hugsað sér að missa af nýjustu tíð-
indum.
Nú kann einhver að halda að hér
hafi verið um tilviljun að ræða. Svo
blessunarlega hafi viljað til að
’óveðrið á íslandi hafi skolhð á í
þann sama mund og hershöfðin-
gjarnir hafi veriö að safna hði til
næstu átaka.
En það er mikill misskilningur.
Hershöföingjarnir vita sem er að
bardagar, sem fara fram án vitn-
eskju íslendinga, eru í rauninni
ómarktækir bardagar. Það hefði
geta orðið afdrifaríkt fyrir banda-
menn að efna th árása eða hleypa
landhernum af stað undir þessum
kringumstæðum. Hér upp á íslandi
er hópur sérfræðinga á hveiju strái
og fyrir framan hvert sjónvarps-"
tæki, sem hefur á augabragði allar
upplýsingar og ráðleggingar um
framvindu mála og veit upp á hár
hvernig bregðast skal við aðgerð-
um írakshers. Bandamenn hefðu
orðið án allra þessara ráðlegginga
og skoðana meðan á rafmagnsleys-
inu stóö og það hefði getað orðið
dýrt spaug.
Suðaustanáttin á íslandi og ill-
viðriö, sem geisaði af hennar völd-
um, hafði þess vegna þau áhrif nið-
ur við Persaflóa að Swarzkopfh
hershöfðingi hélt að sér höndum
og það gerði Saddam Hussein líka.
íraksforseti á sér sína bandamenn
uppi á íslandi sem þrá friö fyrir
hans hönd og þeim blöskrar allt
sprengjuregnið og þegar engar
myndir berast í gegnum gervi-
hnettina af fómarlömbunum í írak
borgar sig ekki fyrir Saddam Hus-
sein að halda áfram stríðinu. CNN
verður að geta sent út sín frétta-
skeyti frá Irak og alla leið til ís-
lands og þegar íslendingar eru
orðnir sjónvarpslausir og sam-
bandslausir við umheiminn er eng-
in betri vörn í stöðunni heldur en
að halda að sér höndum í Persaf-
lóanum.
Þegar sjónvarpið dettur út og raf-
rnagnið fer af og gervihnettimir ná
ekki til íslands, brestur á fárviðri.
íslenska þjóðin getur einbeitt sér
að því að eltast við bámjárnsplötur
út um víðan völl. Þær voru eins og
skæðadrífa um allar trissur og
minntu á sprengjuárásir í Bagdad,
þótt það sé ljótt að segja það. Eng-
inn deyr af bárujárninu, en ein-
hvern veginn verða íslendingar að
stunda sinn stríðsleik og þegar ekk-
ert er sjónvarpið fá menn útrás við
hlaupa undan fljúgandi bárujárni
og leita vars í óveðri.
Hermennirnir í Persaflóanum
fleygja frá sér vopnunum og spila
Oklahoma í morgunsárið og þakka
Guði fyrir að vera ekki staddir í
Hveragerði eða Flatyeri þar sem
allt er á tjá og tundri eftir veðurof-
sann. Saddam Hussein þakkar fyr-
ir að vera nógu sunnarlega á jarð-
kringluni til að losna undan ís-
lenskum hjálparsveitum sem kippa
öllu í lag um leið og þær birtast.
Og bandamenn óska sér þess að
frágangur á þakplötum í írak sé í
líkingu við það sem gerist á ís-
landi, enda væru þeir þá ekki í
vandræðum með loftárásir sínar á
niðurgrafnar úrvaldsherdeildir ír-
aka sem njóta loftvarnabyrgja sem
eru miklum mun rammgerðari
heldur en blokkirnar í Breiöholt-
inu.
Hér ber allt að sama brunni. Her-
deildimar, sem beijast í Pesaflóan-
um, hafa enga þekkingu og ekkert
úthald írstríðsátök meðan íslend-
ingar eru ijarri góðu gamni og geta
ekki fylgst með atburðarásinni.
Gervihnattasjónvarpið hefur flutt
stríðið inn í stofurnar á íslandi,
bæði nætur og daga, og þegar ís-
lendingar mega ekki vera að því
að fylgjast með stríðinu er gert hlé
á þessu sama stríði þangað til
óveðrinu slotar.
Þessi tillitssemi er þakkarverð.
Það væri bæði synd og skömm að
heyja stríð í Miðausturlöndum án
þess aö leyfa íslendingum að vera
með. Úr því þeir komu gervihnatta-
sjónvarpinu í lag og íslendingum í
samband við stríðiö verður að
heyja þetta stríö þegar íslendingar
mega vera að því að taka þátt í því.
Dagfari