Dagblaðið Vísir - DV - 09.05.1992, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 9. MAÍ 1992.
15
Mínir menn í boltanum
Úrslitakeppni FH og Selfoss var
góður lokasprettur á íslandsmót-
inu í handbolta. Þar fengu menn
allt sem hægt er að fá í slíkri
keppni, spennu, hörku og tilfinn-
ingasveiílur. Ekki sakaði að það
var spútnikhð af landsbyggðinni
sem keppti við helsta handbolta-
veldið á höfuðborgarsvæðinu. Bein
sjónvarpsútsending var nauðsyn-
leg og þar stóðu þeir á Stöð 2 sig
vel er þeir keyptu sýningarréttinn.
Snerpa Stöðvarmanna varð til þess
að vekja ríkisrisann, keppinaut
þeirra, svo nú hefur sá síðarnefndi
gengið frá samningum um beinar
sendingar frá fótboltanum í sumar
og landsleikjum á næstunni. Þessi
samkeppni er af hinu góða því þar
með eru tryggðar beinar útsend-
ingar annarrar hvorrar stöðvar-
innar frá spennandi leikjum.
Áhorfendur kætast.
Góð útrás fyrir sálina
Þetta form úrshtakeppninnar fær
ólíklegustu menn til þess að fylgj-
ast með íþróttum. Menn sem ella
fylgjast alls ekki með slíku. Nú
fengu menn til dæmis færi á þvi
að halda með ungu Uði gegn marg-
reyndu. Menn sem vissu jafnvel
ekki að handbolti væri leiídnn á
Selfossi. Það sama átti sér stað í
körfuboltanum. Þar kepptu Valur
og Keflavík í fimm úrsUtaleikjum.
Þeir sem venjulega hafa engan
áhuga á körfubolta fylgdust með.
Þannig kviknar áhugi sem smitar
út frá sér. Það er eftirtektarvert
hve mörg böm og unglingar sjást
nú í körfubolta á útiieikvöUum og
hvar sem körfu er að finna. Þetta
má þakka athyglinni sem barátta
Vals og Keflavikur vakti.
Handbolti og körfubolti njóta
þess að þetta em góðar íþrótta-
greinar fyrir sjónvarp. Hraðinn er
mikiU og spennan oft mögnuð.
Hlutirnir em fljótir að breytast. Lið
sem virðist með ömgga forystu
getur glutrað henni niður á ör-
skömmum tíma. Það er hollt fyrir
sáUna að fá útrás, halda með Uði,
hrópa og skemmta sér. Allt annað
gleymist á meðan. Menn eru hafnir
tU skýjanna fyrir getu sína eða ósk-
að á versta stað fyrir eitthvað sem
miður fer. Ef aUt annaö þrýtur og
leikur tapast má svo skella skuid-
inni á dómarana. Þeir Uggja vel við
höggi leikmanna og áhorfenda.
Með hverjum
skal halda?
Mér hefur stundum fundist tíl-
gangsUtið að horfa á íþróttaleik
nema að halda með öðru Uðinu.
Víst getur verið gaman að horfa á
vel gerða hiuti en það er þó aðeins
hálft gaman á við hitt að sleppa sér
í stuðningi við annan aðUann. Pist-
Uskrifari hefur frá blautu bams-
beini verið aðdáandi og stuðnings-
maður Víkings. Ég ólst upp í Vík-
ingshverfi og ekkert fær breytt
samstöðu með klúbbnum. Jafnvel
þótt ég sé löngu Uuttur í annað
bæjarfélag. Mér þykir að vísu gott
ef mínu heimafélagi gengur vel og
er stoltur fyrir hönd bæjarins þeg-
ar það gerist. Það breytir því þó
ekki að ég held með Víkingi gegn
félagsliði bæjarins míns. Þetta er
auðvitað ákveðinn geðklofi en við
því er ekkert að gera og ég hvorki
vU né get breytt þessu. Ég er hins
vegar hættur að fara á leiki Víkings
og Breiðabliks ef leikið er í Kópa-
vogi. Það gengur ekki fyrir heima-
mann að halda með aðkomuliðinu.
Sveitimgar mínir hta mig hom-
auga ef ég ljóma og læt öUum illum
látum þegar gestunum gengur bet-
ur.
Selfoss
og mínirmenn
Samt er það svo sérkennUegt að
skyndUega getur maður farið aö
halda með einhverju hði án þess
í B-keppninni að ísland komst í
A-flokk. Nú þótti mér þetta hinn
versti maður.
FH og mínir menn
Úrslitunum varð þó ekki breytt
og Selfoss keppti við gamla stór-
veldið í Hafnarfirðinum tU úrslita.
Og þá geröist það furðulega. Ég
horfði á aha fjóra leikina í sjón-
varpi og nú vom Selfyssingar
skyndilega mínir menn. Það dugði
htt þótt ég ætti skrautritað skjal
þar sem fram kemur að ég sé vinur
Hafnarfjarðar. Sú vinátta sagði
ekki neitt í baráttunni við drengina
mhia frá Selfossi. Gleymd var nú
meðferðin á Víkingunum. Ég fór
að þekkja Selfossstrákana meö
nöfnum og gladdist yfir kúnstum
þeirra. Siggi Sveins var aftur orð-
inn minn maður. Stórskytta sem
glotti og spaugaði hvort sem það
var í leik eða utan vahar.
Vinur Hafnarfjarðar
Mínir sveitamenn stóðu sig eins
og hetjur en urðu að láta undan
síga að lokum. Verst þótti mér að
fá ekki fimmta leikinn. Hafnfirð-
ingamir vora vel að sigrinum
komnir. Það get ég játað þegar aht
er afstaðið. Þeir unnu þrefalt í vet-
ur, deUd, bikar og enduðu sem ís-
landsmeistarar. TU hamingju með
það. Ég er nú þrátt fyrir allt vinur
Hafnarfjarðar.
Áfram Blackpool
Svona gengur þetta fyrir sig í
sportinu. Menn ýmist gleðjast eða
spælast. Það er þó fljótt að jafna
sig. Eftir stendur minningin og
umræðan. Menn halda með sínum
mönnum og gefa ekkert eftir jafn-
vel þótt áratugir séu síðan síðasti
meistaratitiU vannst. Margir
vinnufélagar mínir eiga sér uppá-
haldslið í ensku knattspymunni.
Flestir sýndust mér í vetur á bandi
Manchester United. Þeir vom hins
vegar fohr og fáir og fóru með
veggjum þegar upp var staðið. Ein-
hverra hluta vegna hélt ég hins
vegar með Leeds. Ég hef enga skýr-
ingu á því og veit raunar ekkert
um enska boltann. Með mér vinna
hins vegar margir sérfræðingar á
því sviði. Ég þorði hins vegar ekki
að láta uppi hug minn tU Leeds og
gladdist bara í hjarta mínu. Ég hef
heldur ekki flíkað því að lengi vel
var mitt lið í enska boltanum
Blackpool. Ég hef heldur ekki skýr-
ingu á því af hverju það var. Þeim
gekk ákaflega iUa í allri keppni.
Kannski hefur stuðningur minn
stafaö af meðaumkun. Raunar veit
ég ekki lengur hvort þetta hð er enn
til og hvort það spilar í fjórðu deUd
eða hefur náð að pota sér ofar.
Svona var þetta hka með Víkinga
í gamla daga í fótboltanum. Þeir
gátu ekki neitt. Samt hélt ég með
þeim. Þetta hefur breyst. Víkingur
er nú stórveldi á íþróttasviðinu,
íslandsmeistari í knattspymu og
margverðlaunað handboltahð.
Skaginn, KR
eða mínir menn
Vetraríþróttirnar eru nú að baki.
Handbolta- og körfuboltamenn fá
hvfld um sinn en fótboltinn tekur
við. Þar verður ekki síður tekist á
og fjör framundan á velhnum,
áhorfendapöUum og fyrir framan
sjónvarpið. Ég held því fram, þar
til annað kemur í ljós, að mínir
menn verji titihnn. Þeir þurfa að
vísu aðeins að taka sig á frá Reykja-
víkurmótinu en það kemur. Aðrir
halda því fram að Skagamenn
muni eiga sumarið, komnir beint
úr endurhæfingu í annarri deUd.
Svo em það þeir halda því fram að
nú hljóti gamla vesturbæjarveldið,
KR, að fara að endumýja takið á
bikarnum. Við sjáum til.
Það má þá aUtaf kennar dómar-
anum um ef Ula fer.
að á því fmnist skynsamlegar skýr-
ingar. Þannig var þetta í handbolt-
anum núna. Mitt lið, Víkingur, lék
undanúrslitaleiki við Selfoss. Vík-
ingur er og hefur verið stórveldi í
handbolta. Fyrirfram taldi ég það
formsatriði að leikirnir færa fram.
Víkingur hafði unnið Selfoss í
deUdarkeppninni, í annað skiptið
með 15 eða 16 marka mun ef ég
man rétt. Svo gerðist hið ómögu-
lega. Selfyssingar unnu báða leik
Laugardagspistill
ina. Ég horfði á þann seinni í sjón-
varpi í beinni útsendingu frá Sel-
fossi. Ég bölsótaðist út í þessa
sveitamenn og harmaði það eitt að
Ölfusárbrúnni hefði ekki verið
endanlega lokað fyrir leikinn. Hvað
vUdu þessir mjóUcurbæjarmenn
upp á dekk. Var ekki klárt og löngu
frágengið að FH og Víkingur ættu
að spUa úrslitaleikina? Ég lagði þaö
tíl á mínu heimih þegar eftir leik-
inn aö Selfoss yrði girtur af og ein-
angraður. Sigga Sveins hafði ég dáð
og þakkað það einkaframtaki hans
Jónas Haraldsson
fréttastjóri