Dagblaðið Vísir - DV - 31.10.1992, Page 36

44
LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1992.
Kíktí jólabók:
Stal dætrum sínum
og gifti þær aröbum
- endurminningar ungrar, enskrar konu í bókinni Seld
I sjö ár höfðum við verið fangar í Yemen.
Marcus, sonur minn, rétt fyrir brottför mína frá Yemen. Síðan hef ég ekki
séð hann og veit ekki hver afdrif hans hafa orðið.
íslendingar þekkja vel til nauðung-
arflutninga bama til framandi landa
í gegnum mál Sophiu Hansen. Slík
mál eru víst fjölmörg og í fyrra kom
út bókin Aldrei, aldrei án dóttur
minnar sem lýsti flótta ungrar konu
með bam sitt. Táningssysturnar
Zana og Nadia ólust upp í áhyggju-
lausu umhverfi í Bretlandi. Faðir
þeirra, sem er arabi, bauð þeim í
heimsókn til heimalands síns. Þær
voru aðeins 14 og 15 ára en faðir
( þeirra hafði þegar gift þær aröbum
í heimalandi sínu, Yemen, og fengið
þréttan hundruð sterlingspund fyrir.
Eldri systurinni tókst að flýja úr
hörmulegri vistinni eftir skelfileg
átta ár. Hún neyddist þó til að skilja
son sinn eftir. Systir hennar er ennþá
fangi í nauðungarhjónabandi í Yem-
en. Zania hefur skrifað sögu sína og
hefur bókin vakið gífurlega athygh
um allan heim. Þessi bók er ein af
jólabókunum í ár. Helgarblaðið fékk
leyfl til að gefa lesendum kost á að
kikja í kafla bókarinnar Seld.
Ætlar að flýja
Fjórum dögum eftir brottfor Abdul
Khada til útlanda kemur bréf frá
honum sent frá Saudi Arabíu. Það
er á ensku og stílað á mig. Jafnvel
úr fjarlægð fullvissar hann sig um
að honum sé hlýtt. Ward á að fá pen-
inga í gegnum hinn venjulega milli-
lið, Nasser Saleh sem hefur aðsetur
í Taez. Ef hana vantar peninga á hún
að taka út vörar í reikning hjá kaup-
mönnunum í þorpinu og biðja Mo-
hammed son sinn að skrifa bréf og
fara fram á meira. Hvað mig varði
segir hann að sér þyki leitt aö ég
hafi svo fáa til að tala við á meðan
hann er í burtu.
Ég get ekki sagt að mér þyki það
leitt. Eg er enn ákveðin í að flýja. Það
hlýtur að finnast leið til þess. Abdul
Khada er ekki lengur heima og Mo-
hammed vinnur í smjörverksmiðju í
Taez.
Lífið breytist þegar karlmennirnir
tveir em famir. Við borðum svo að
segja aldrei kjöt, en næstum því ein-
göngu grænmeti og chapati. Og vinn-
an er enn erfiðari. En það er meiri
ró á heimilinu. Ég er ekki lengur
hrædd um að verða barin af minnsta
tilefni. Ég get neitað Abdullah um
að gera mér lífið leitt án þess að hann
fari strax að klaga í pabba sinn.
En við emm alltaf undir eftirhti.
Áhrif Abdul Khada á fjölskyldu sína
og í þorpinu, óttinn sem hann vekur,
orðið sem fer af honum fyrir ofbeldis-
hneigð, gerir það aht að verkum að
menn hugsa sig um tvisvar áður en
þeir bregðast honum.
Systir í sorg
Gowad hefur ekki fariö aftur til
útlanda. Hann er enn heima og hefur
slegið eign sinni á systrn- mína. Nad-
ia talar arabísku miklu betur en ég.
Hún hittir fleiri, talar við konumar
í þorpinu sínu og hefur breyst mikið.
. í Englandi var hún alltaf dáhtið
stráksleg, ahtaf á flandri einhvers
staöar, síhlæjandi. Örlög okkar gripu
inn í líf hennar á miðjum barnsaldri
og hún hlýðir eins og bam. Það er
eins og ahtaf sé óendanleg sorg yfir
henni. Þegar við tölum um mömmu,
og við tölum ennþá um hana, grætur
hún næstum því eins og hún hafi
sætt sig við örlög sín.
Bakela var ófrísk þegar ég kom
heim frá Hays. Hún virtist vera
ánægð með)>að og nú vhdi hún eign-
ast dreng. Ég hélt að hún yrði flutt
á spítalanna í Taez þegar að fæðing-
unni kæmi. Fyrir utan það sem við
höfðum lært í skólanum vissi ég ekk-
ert um þessi mál.
Dag nokkum leggur Bakela frá sér
eldiviðarbaggann og byijar að veina.
Hún fer upp í herbergið sitt í keng
og leggst á gólfið. Hríðimar era byrj-
aðar. Það era bara konur heima
þennan dag, auk gamla blinda afans
sem situr á bekknum sínum og er th
einskis gagns.
Hryllileg fæðing
Saeeda gamla, móðir Abdul Khada
sem er um sjötugt og ég hef því sem
næst ekkert samband við, sest á gólf-
ið og fylgist með hvernig fæðingin
gengur. Ward og Haola frænka henn-
ar bíða líka. Bakela heldur áfram að
veina, hggjandi á gólfinu. Þær þurfa
ekki á minni hjálp að halda og raun-
ar mundi ég ekki heldur vita hvað
ég ætti að gera. Það sem á eftir fer,
fyhir mig skelfmu við thhugsunina
um að það sama kunni að koma fyr-
ir mig.
Haola heldur um höfuð Bakelu svo
hún eigi auðveldar meö að anda.
Ward hefur borið vatn upp á þakið
th þess að þvo barnið með. Ég hafði
svarið að ég skyldi loka augunum en
þegar höfuöið kemur í ljós verður
hrifning yfirsterkari. Líkami bams-
ins rennur út í blóðflaumi. Ward
sker á naflastrenginn með rakvélar-
blaði og þær fara út með hvítvoðung-
inn th þess að baða hann uppi á þak-
inu. Bakela hggur örmagna á gólfinu
og bíður þess að þær komi aftur og
byrji, þöglar og rólegar, að þvo gólfið
og síðan að hjálpa henni loksins th
að leggjast í rúmiö.
Þær leggja barnið í eins konar
hengirúm, tusku sem þær binda við
rúmstólpana með snæri. Þannig hgg-
ur bamið þar sem móðirin nær th
þess.
Aht gekk að óskum. Bakela hefur
nú eignast hehbrigðan dreng. En mig
hryllir við því sem fram fór. Hvorki
læknir né lyf, né heldur nokkur
möguleiki á að bjarga móður og bami
ef eitthvað hefði farið úrskeiðis. Allt
blóðið, konan liggjandi á gólfinu,
hvorki strámotta né koddi, rakvélar-
blaðið... Aht er þetta hryllilegt.
Drengur er meira virði
Abdul Khada hefur lofað að ef ég
eignist barn, þá megi ég fara heim
til Englands. Áður eða á eftir? Verð
ég að fæöa barnið svona, eins og
Bakela, liggjandi á jörðinni eins og
dýr?
Mohammed átti að koma frá Taez
þetta kvöld. Þegar hann kom í þorpið
bárast honum fréttirnar um að hann
heiði eignast son. Hann var frá sér
numinn af gleði. í augum feðra í
Yemen er drengur meira virði en
stúlkubam. í mínum augum líka.
Hann veröur að minnsta kosti ekki
seldur.
Bakela liggur í rúminu í viku.
Henni er færður maturinn og Ward
sér um barnið. Húsverkin falla í
minn hlut. Bera inn vatn, elda mat,
baka chapati, með brunasár á hönd-
um og kvahr í baki. Á yfirborðinu lýt
ég enn lægra th þess að nálgast enn
meira að verða hlýðin arabísk kona.
En ég held áfram að reyna að finna
ráð th að flýja. Það var erfitt að fylgj-
ast með þessari fæðingu. Sömuleiðis
því sem á eftir fylgdi.
Þegar kona eignast barn í Yemen
fær hún marga gesti í heimsókn, gjaf-
ir og peninga. Ef um dreng er að
ræða er enn meira um dýrðir og á
sjöunda degi er hann umskorinn.