Dagblaðið Vísir - DV - 06.02.1993, Qupperneq 22

LAUGARDAGUR 6. FEBRÚAR1993
22
Sérstæd sakamál
Hún þráði eigið hús
Angela Eyre var enn ung að árum
þegar hún gekk í hjónaband. í upp-
hafl gekk allt mjög vel en ekki leið
á löngu uns brestir komu í það. Um
hríð lifði hún í voninni um að henni
tækist að leysa þann vanda sem að
steðjaði í sambúðinni en svo varð
henni ljóst að það tækist ekki.
Eftir skilnaðinn sat Angela eftir
með son sinn, Simon. Hún var
óhamingjusöm, vonsvikin og sann-
færð um að hún yrði aldrei framar
hamingjusöm.
En áriö 1973, þegar Angela var
tuttugu og þriggja ára, komst hún
á þá skoðun að hún hefði verið ein-
um of fljót á sér þegar hún komst
að þeirri niðurstöðu að líf hennar
yrði hamingjusnautt. Ástæðan til
að hún tók nú gleði sína aftur var
sú að með henni og David Spurge-
on, tuttugu og átta ára sjúkraliða,
tókust kynni. Hann starfaði þá á
hæh fyrir andlega vanheilt fólk í
ShefBeld á Englandi.
Draumurinn
um húsið
Er þau höfðu þekkst um hríö
ákváðu þau David og Angela að
ganga í hjónaband. Og nokkru eftir
brúðkaupiö gat hún skýrt David frá
því að hún væri með bami og í
júli 1974 fæddist dóttirin Charlotte.
Hamingja Angelu var nú meiri en
lengi hafði verið en þó fannst henni
enn nokkuð á skorta. Og hún
leyndi mann sinn ekki því sem hún
taldi að gert gæti líf þeirra fullkom-
ið. Þau þyrftu að geta flutt úr
tveggja herbergja íbúðinni sem þau
bjuggu í, en hún var í fjölbýlishúsi
sem hælið átti.
„Ef við ættum okkar eigið hús
væri ég hamingjusamasta kona í
heimi,“ sagði Angela við mann sinn
og móður, Sibyl Eyre, en svo bætti
hún við: „En það gerist ábyggilega
aldrei. Við höfum ekki ráð á að
kaupa hús. Laun Davids eru það
lág að þau leyfa ekki slíkt. Eina
vonin er sú að eitthvað það gerist
sem lætur draum minn rætast.“
Huggun í húsnæðis-
auglýsingum
Angela, eða Angie eins og vinir
hennar kölluðu hana, opnaði ekki
hug sinn fyrir hveijum sem var,
en bestu vinkonum sínum trúði
hún þó fyrir því aö hún hataði það
strit og púl sem einkenndi líf þeirra
Davids. En um annað væri ekki að
ræða ætti að fá enda til að ná sam-
an og tryggja að þau hjónin og
bömin tvö, Simon og Charlotte,
gætu átt þolanlega daga.
Dag einn árið 1978 virtist þó svo
sem betri dagar væru í vændum.
Og sú von tengdist draumi Angié.
Hún hafði haldið í hann og las ætíð
húsnæðisauglýsingar dagblað-
anna. Þannig leitaði hún, á sinn
hátt, huggunar því litla íbúðin var
henni alitaf jafnóðgeðfelld og fyrr.
En umræddan dag sá hún auglýst
hús við Stannington Road í Sheffi-
eld. Hún ætlaði varla að trúa sínum
eigin augum þegar hún sá að húsið
ætti aðeins að kosta sjö þúsund
pund. Það var ekki mikiö fé miöað
við þær hækkanir sem voru að
verða á húsnæðismarkaðnum.
Með fyrirvara, en...
Að vlsu stóð í auglýsingunni að
húsið þarfnaðist „umhyggju" og
Angie vissi vel að það táknaöi aö
viðgerða væri þörf. Og verðið gaf
vissulega til kynna að þær væru
frekar meiri en minni.
Þegar David kom heim úr vinn-
unni sagði hún honum frá húsinu
og eftir nokkra umræðu ákváðu
David, Angie, Simon og Charlotte.
þau að skoða það. Sá sem húsið
átti hafði ekki logið þegar hann
talaði um að það þarfnaðist „um-
hyggju". Mikilla viðgerða var þörf.
Seljandinn sagði hins vegar að á
móti kæmi að gætu þau greitt eitt
þúsund pvmd væri húsið í raun
þeirra.
„Heldurðu að við getum borgað
þá upphæð?" spurði Angie mann
sinn. „Getum við það, David?“
„Það er ég viss um,“ svaraði
hann. „Þúsund pund er ekki mikið
fé.“
Þrem vikum síðar sagði hann
Angie að hann hefði gengið þannig
frá að um leið og hann fengi pen-
ingana í hendur yrði húsið þeirra.
Hann sagði henni hins vegar ekki
frá því aö hann hefði gert allt sem
hann gat til þess að komast yfir
þúsund pund en ekki tekist það.
Og sömu sögu og Angie fengu for-
eldrar Angie að heyra. Það liði ekki
á löngu áður en hægt yrði að flytja
í nýja húsið.
Flutningur ákveðinn
David lét ekki á því bera hve illa
honum leið. Hann vonaðist eftir
kraftaverki, happdrættisvinningi
eöa einhveiju álíka. En það geröist
ekkert kraftaverk og sá dagur nálg-
aðist nú er hefja skyldi undirbún-
ing að flutningnum. Og þegar
Angie fór að búa sig undir hann lét
David eins og ekkert væri eðilegra
en fara að setja niður í kassa ýmis-
legt úr innbúinu. Kassana sótti
hann út í bæ. Og nokkru síðar var
flutningsdagurinn ákveðinn.
Hann rann upp og Angie sat glöö
og ánægö við kassahrúguna og beiö
þess að flutningabílhnn sem hún
hafði pantað kæmi. David horföi á
hana en gat sem fyrr ekki fengið
sig til þess að valda henni von-
brigðum með því að segja henni að
honum hefði aldrei tekist að útvega
peningana og því sætu þau fram-
vegis þar sem þau hefðu verið. Þeg-
ar þetta gerðist voru börnin komin
heim til foreldra Angie, en þeir
ætluðu að gæta þeirra þennan dag.
Dregur til tíðinda
Mikil örvænting var nú að ná
tökum á David. Angie sat og beið
eftir flutningabílnum og þaö tæki
ekki langan tíma að hlaða hann og
aka að húsinu sem þau kæmust
ekki inn í af þvi hann hafði ekki
getað gengið frá kaupunum.
í fáeinar mínútur gekk David
ákaft um gólf þar sem Angie sá
ekki til hans en svo gekk hann að
kassa sem hafði að geyma verkfær-
in hans. Hann tók fram hamar,
gekk aftan að konu sinni og sló
hana í höfuöið. Hún féll meðvitund-
arlaus á gólfið. Þá reyndi hann að
kyrkja hana en fannst hann ekki
geta það svo hann tók púða, lagði
fyrir vit hennar og kæfði hana.
Þegar flutningamennimir komu
sat hann á gólfinu með höfuð Angie
í kjöltunni. „Það hefur dálítið
hræðilegt komið fyrir," sagði hann.
„Hringið í lögregluna."
Fyrirrétti
David var leiddur í réttarsal í
desember 1978. Þá játaði hann á
sig, í samráði við veijanda sinn,
manndráp, en þeirri skýrgreiningu
á afbrotinu var hafnað. Varö hann
því að svara til saka fyrir morðá-
kæru.
Kallaður var til sálfræðingur, dr.
John Hawkins, til að skýra geröir
Davids. Hélt hann því fram aö
glæpurinn tengdist umhyggju fyrir
Angie.
„David Spurgeon gat ekki hugsað
sér að segja konu sinni, sem hann
elskaði mikið, að draumur hennar
myndi ekki rætast. Hann svipti
hana lífi til þess að hlífa henni við
aö fá að vita að vonir hennar um
betri hag byggðust á lygi.“
í yfirlýsingu sinni við dómara og
kviðdóm sagði David meöal ann-
ars: „Angie var svo hamingjusöm
yfir tilhugsuninni um að flytjast í
betra hús, sem hún gæti kallað sitt
og þar sem bömin hefðu rými tíl
að leika sér, að ég gat ekki sagt
henni sannleikann. Hún er eina
konan sem hefur nokkm sinni ver-
ið mér nokkurs virði.“
Þungur dómur
Veijandinn, Gilbert Gray, reyndi
aftur að fá kviðdómendur til að
fallast á að um manndráp en ekki
morð hefði veriö að ræða, en eftir
að kviðdómendur höfðu setið á rök-
stólum í tvo tíma tilkynntu þeir
úrskurð sinn. David Spurgeoan var
sekur um morð.
Þegar dómarinn tilkynnti dóm-
inn sagði hann meðal annars:
„Kviðdómendur fundu þig sekan
og ég er ekki í neinum vafa um að
úrskurður þeirra er réttur. Og ég
get aðeins kveðið upp einn dóm.
Ævilangt fangelsi. Þér kann hins
vegar að vera huggun í því aö þú
þarft ekki að sitja í fangelsi til ævi-
loka. Málið verður tekiö til endur-
skoðunar síðar og þá mun ég að
öllum líkindum mæla með því að
þú verðir látinn laus. Þetta hefur
verið afar óvenjulegt mál og ástæð-
an til morðsins er nær einstök og
mér óskiljanleg. Ég lít svo á að
hefðirðu haft kjark til að segja
Sibyl Eyre.
konu þinni sannleikann hefði hún
sýnt skilning og fyrirgefið þér. Þá
væri hún enn á lífi.“
Forræðismálið
Foreldrar Angie staðfestu það
hve mjög hún hafði hlakkað til að
flytja í nýja húsið. Þeir lýstu því
nú yfir að hefði David leitað til
þeirra í vanda sínum hefðu þau lík-
lega getað orðið honum að hði. Þaö
hefði hann þó ekki gert og þess
vegna hefði dóttir þeirra dáið fyrir
eitt þúsund pund.
Foreldrar Davids og foreldrar
Angie deildu um forræöi yfir böm-
unum. Það fengu foreldrar Angie
því foreldrar Davids vildu ekki
taka Simon þar eð hann var ekki
sonur hans.
Foreldrar Angie höfðu hins vegar
miklar áhyggjur af því að David
myndi gera tilkall til Charlotte þeg-
ar fangelsisvist hans lyki.
Hann var látinn laus árið 1988,
þegar hann hafði afplánað tíu ár
af dóminum, en hann gerði ekki
kröfu til forræðis yfir Charlotte.
Hún hafði verið fjögurra ára þegar
hann fór í fangelsið en var nú fjór-
tán ára.
„Ég er henni sem ókunnugm-
maöur,“ sagði David. „Ég banaði
móöur hennar og ég ætla ekki að
gera henni þann óleik að taka hana
frá því fólki sem hún hefur ahst
upp hjá og hún elskar.“
David Spurgean hélt síðan frá
Sheffield og sagðist ætla að halda
á aðrar slóðir þar sem honum yrði
léttara halda frá sér minningunum
um þann dapurlega atburð sem olh
þáttaskilum í lífi hans og annarra.