Dagur - 21.12.1960, Qupperneq 14

ÁRMANN DALMANNSSON:
SÝN AF SÓLARFJÖLLUM
Þeir komu af hafi hraktir að landi.
Svo herma sagnir af gömlum blöðum.
Upp þeir settu á Arskógssandi
og áttu fyrst dvöl að Hámundarstöðum.
Þeir unnu frelsinu, ættjörð flýðu,
en Island tók þeim með lítilli blíðu.
Eftir hríða- og hörkuvetur
þeir héldu á brattann fyrsta vorið.
Þeir vildu um landið vita betur
—■ og voru ekki að telja eftir sporið.
Loks stóðu þeir ofar öllum hjöllum
og útsýnis nutu 'af Sólarfjöllum.
Þeir sáu brátt, er til suðurs rýndu
að „svartara miklu“ var inn til fjarðar.
Með glöggum merkjum þar sveitir sýndu
hvar sauðfé myndi ná fyrst til jarðar.
Þar myndi auðveldast akra að hafa
og eignast sígildan Vitazgjafa.
Þaðan gaf sýn yfir fjörðinn fagra,
fjöllum girtan á alla vegu.
Og fjörðurinn heillaði Helga magra,
með hlíðarnar sínar unaðslegu.
Sólarglóðin inn fjörðinn flæddi,
faðmaði tinda og snjóinn bræddi.
Hátt var til loftsins, vítt til veggja.
Vorið læddist um hlíð og grundu.
Fögur var ásýnd fjallaeggja,
friður og kyrrð á þeirri stundu.
Kerling með sólargeislum greiddi
sitt gráa hár og þokunni eyddi.
Hvort þeir framtíðarsýnir sáu,
ei sagan hermir, en það er vitað
að flötur hafsins og fjöllin háu
þeim fleira sýndu en um var ritað,
að fjörðurinn lét sina fyrstu gesti
finna og sjá bæði kosti og lesti.
Kristur og Þór voru kvaddir til ráða.
— En — kom þcLn saman? Um það veit enginn,
En Helgi var traustur í trúnni á báða
og taldi, að úrskurður væri fenginn.
Með stórhug landnemans steig hann sporið.
— Og stefnan var tekin inn fjörð um vorið.
Af Sólarfjöllum vér sjáum í anda
sögu héraðsins, liðnar stundir,
búsældarlegt til beggja handa,
bleika akra og slegnar grundir.
Og vér sjáum hetjur um hérað ríða
og hlaðna knerri að landi skriða.
Enn gefur sýn af Sólarfjöllum,
sýn yfir dalanna gróandi jarðir-
með blómlegum sveitum og víðum völlum,
með vegi, byggingar, tún og hjarðir.
Enn býður fjörðurinn yndisþokka,
og enn greiðir Kerling sem fyr sína lokka.
Já, enn gefur sýn á sumardegi
um sólroðin fjöll og grænar lendur,
vaxandi umferð um alla vegi,
iðjusemi um dali og strendur,
þar sem heimilin hendur rétta
hvert til annars og störfin létta.
Með „silfur hafsins" vér sjáum renna
sökkhlaðin skip til allra hafna,
viða á nesjum vita brenna,
verzlun og útgerð í þorpum dafna.
Og vér sjáum grannanna grænu sléttur
gróa saman og verða einn blettur.
Vér sjáum annir um allar sveitir
og æskan er þar að leikjum og störfum
— æska, sem landi byltir og breytir
um búskaparlag samkvæmt timans þörfum,
— æska, sem tekur við að vinna
verkin á óðulum feðra sinna.
Hennar er landnám Helga magra,
og hún er arftaki góðra búa.
Hún mun una við fjörðinn fagra,
með fögnuði að sínum gróðri hlúa.
Hún ætti að sjá af Sólarfjöllum
sýnir, er gætu leiðbeint öllum.
Vér óskum, hún sjái á sólskinsdegi
af Sólarfjöllurn, er ilmar jörðin,
spegilmyndir i lygnum legi
og landið í kringum Eyjafjörðinn,
— að dalanna synir og dætur sjái
drjúpa þar smjör af hverju strái.
Af náttúrutöfrum vér heillast hljótum,
er himinn glitklæðum jörðu vefur,
sem æskustunda að nýju vér njótum
í nálægð þess, sem að lífið gefur.
Og margt getur sýnt einn sólskinsdagur,
ef sjóndeildarhringur er víður og fagur.
Já, sýnir gefast á öllum öldum,
því augun leita hins fagra, og góða.
Sumar geymast á söguspjöldum,
og sumar verða að efni ljóða.
— Og enn gefur sýn inn i framtíð fagra
í frjósömu landnámi Helga magra.
Ýmsum mun finnast einhvers virði,
og aðrir telja það gæfu sína
að eiga heima í Eyjafirði,
undir stjörnunum, sem þar skína,
— og vita þar hvíla yfir öllum
augu drottins af Sólaríjöllum.
14 JÓLABLAÐ DAGS