Dagur - 21.12.1960, Síða 31

nú fellur frásögnin saman við framan
skráðan drauin.
En þegar búið var að reka safnið yfir
Svartá og komið var upp á melhornið
rétt vestan við ána, greindi menn á
hvaða hlutur lægi þar örskammt frá. Þar
var hauskúpan. Við hreyfðum lítið við
þessu. Þetta var svo sem 5—600 metra
frá Stafnsrétt og mjög nærri tóftum af
eldri rétt.
Þegar komið var að tjaldstað við
Stafnsrétt, kvaddi gangnaforinginn,
Valdimar Guðmundsson sér hljóðs.
Mæltist hann til að við syngjum sálm
og gerðum við það. Minnir mig að það
væri „O, þá náð að eiga Jesúm“. En
sjálfur minntist hann hins óþekkta
manns, sem þar hafði látið lífið og bor-
ið beinin örskammt frá. Mæltist honum
vel og var þessi stund áhrifarík og ó-
venjuleg, og er hún mér enn í fersku
minni.
Stefán Sigurðsson hreppstjóri á Gili í
Svartárdal gerði þjóðminjaverði aðvart,
og kom hann norður.. En beinin voru
flutt að Bergsstöðum og grafin í vígðri
mold“ Lýkur þar frásögn Björns Guð-
mundssonar.
Engar sögur heyrðust um það, hver sá
var, er beinin bar við Stafnsrétt. Einkum
var beinafundurinn settur í samband við
hvarf manns eins, er sendur hafði verið
með peninga, en skilaði þeim ekki og
kom aldrei fram. En ekki hef ég séð um
það ritað né heyrt frá því sagt á þann
veg, að hér verði skráð.
Vart verður þó fram hjá draumnum
gengið, ef getum er leitt að ævilokum
draumamanns og hyllir þar undir harm-
þrungna sögu. Vera má þó, að einhver
kunni hér meiri skil á.
En þess er vert að geta sérstaklega,
hve skagfirzki gangnamannaflokkurinn,
undir stjórn Valdimars Guðmundssonar
í Vallholti, brást við, er beinin fundust.
Minningarathöfnin við-Stafnsrétt var ó-
venjuleg og virðuleg. Ef til vill hefur
ekki önnur minningarathöfn farið fram
yfir moldum hins ókunna manns.
E. D.
Guðmundur Fr'mmin.
Það seni ekki alla hendir
eg hcf revnt, sem betur fcr:
Gleymskan hefur gert mér margan
greiða, eins og vera ber.
Þvílíkt happ! í hugans leynum
hennar nafn ei lengur finnst,
er með sumarsól í augurn
sorg mér vakti allra hinzt.
\’íst er gott, að gleymt eg hefi
Gerðu litlu í ntimer fimm,
sem cg fvlgdi’ oft heim í háttinn,
haustkvöld löng og rökkurdimm.
Litla, skrítna hettan hennar
liefur gleymzt mér undurfljótt,
cinnig glcttni í augum, fasi,
er hún bauð mér góða nótt.
Guðsélof, að lengur ckki
í leynum hjartans ómað fær
fótaták og hlátur liennar,
heitur eins og sumarblær.
Mér er borgið, cins og cflaust
allir geta heyrt og séð.
O, mig dreymir aldrei framar
yndislega, mjúka hnéð....
Gnðinundur
Frímann:
GLEYMSKAN
HEFUR -
(Arne Paasche Aasen)
Orðum hennar, augunt brúnum,
eg hef gicvmt, sem betur fer,
eyrnalokkum, logarauðum,
litlum hring, sem gaf hún mér.
Minni hlj óðu hugarrósemd
harla lítið skil eg í,
jafnvel angan hanzka hennar
hef cg gleymt, (eða næsturn því).
Ilvaða galsi, góða hjarta,
geturðu ekki setið á þér,
rifji’ cg upp hve auðveldlega
allt hið liðna glcvmdist mér?
30. 3. ’59.
JÓLABLAÐ DAGS 31