Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 7

JÓLABLAÐ DAGS
7
Greni
í Grjótárbotnum
VIÐ Evjólfur Halldórsson bóndi á
Haugum í Skriðdal vorum oft sarn
an á grenjum og í öðrum veiðiskap.
Hann var afburðaskytta og nrissti
sjaldan marks.
Það mun hafa verið um 1940, að
við Eýjólfur fórum á tófugreni, sem
fannst í smalamennsku í Grjótár-
botnum í Sandfelli. Það var kom-
ið franr í júlí þegar greni þetta
fannst og því nær fullvíst að lrvolp-
arnir væru orðnir nokkuð stálpaðir.
Ég kom á grenið stuttu eftir há-
degi og Eyjólfur litlu síðar. Veður
var kyrrt, sólskyn og hiti.
Gren jretta var moldargren lrið
nresta völundarlrús, því þrír nrunn
ar voru upp úr því en aðalmunnin
niðri í grafningi. Cxrenið var norð-
an í lágri nrelöldu, í stórþýfi. Að-
burður var töluvert nrikill, eink-
rurr voru þar lambaræflar og því
sýnt, að hér var um dýrbýt að ræða.
Ofan við grenið var fjallshlíðin
snarbrött og beint upp af greninu
hár liparíthnjúkur, senr skagaði
fram. Sunnan við melöldu þá, sem
grenið var í, var djúpt gil, svokall-
aður Illigrafningur og lá upp á
fjallsbrún.
Við dvöldum þarna um stund og
athuguðum aðstæður, en urðunr
fyrst í stað einskis vísari nenra að
við heyrðum til yrðlinganna öðru
lrverju. Þeir þögnuðu strax þegar
þeir urðu okkar varir.
Sennilega lröfunr við verið búnir
að dvelja þarna eina tvo tínra þeg-
ar við sáunr annað dýrið uppi á
núpnum, senr áður getur. Sat það
þar eins og hundur og horfði lreim
á grenið og hefur sjálfsagt verið bú
ið að virða okkur fyrir sér allan tínr
ann.
Bárunr við nú saman ráð okkar.
Niðurstaðan varð sú, að við geng-
um suður yfir ölduna og í lllagrafn
ing og hefðum lrátt á leiðinni. Þar
fór Eyjólfur úr jakka og peysu og
fékk mér til að hengja á byssuna.
Nú átti að ,,plata“ rebba. Hélt ég
síðan sömu leið til baka og talaði
liátt við hinn nýtilkonrna nrann.
Hélt ég svo heim undir grenið,
gekk þar frá byssunni, nreð fötun-
unr á, svo þetta líktist senr nrest
manni. Tófan gaf hverri lireyfingu
gætur, og því nreir, senr ég nálgaðist
grenið.
En á nreðán þessu fór franr, lædd
ist Eyjólfur upp Illagrafning, upp
á nróts við dýrið. En þá þurfti hann
upp úr gilinu og yfir skriðu en
halði ekkert afdrep á svo sam 20
nretra kafla. Skreið lrann þar yfir
og sá ég alltaf lrvað lronum leið. En
dýrið leit aldrei í þá átt og varð
lrans því ekki vart, hélt auðsjáan-
lega, að við værum báðir við gren
ið.
Þegar Eyjólfur var kominn yfir
skriðuna, konrst lrann á hvarr við
refinn á ný og gat nú konrist í all
gott skotfæri.
Eyjólfur settist nú á hækjur sín-
ar og miðaði andartak byssu sinni,
senr var Renrington nr. 16. Skotið
reið af og refúrinn stökk hátt upp,
en féll dauður niður. Stuttu síðar
kom Eyjólfur nreð i'eng sinn, nró-
rauðan ref, sem Eyjólfur taldi
stærstan þeirra, er hann hefði fellt.
Ekki sáust þess nrerki, að þar væri
dýrbítur á ferð.
Um kl. 9 að kveldi sama dags,
sáum við læðuna senr snöggvast á
hnjúk einum langt suður í fjalli og
bar lrana við loft. Við biðunr í
þeirri von að lrún kænri nær, en svo
varð ekki. Þegar okkur tók að leið-
ast biðin, héldunr við á móts við
lrana. Læða þessi var svo undarlega
sanrlit jörðinni, að illt var að sjá
lrana. Enda fór það svo, að er við
loks festunr auga á henni, var hún
svo að segja við fæturnar á okkur
og á flugferð.
Við lyftum báðir byssum okkar,
svo von til undankomu virtist ekki
nrikil. En við misstum báðir nrarks.
Tæfa lrvarf sjónum okkar og stefndi
til fjalls, er við síðast sáunr til lrenn
ar.
Ekki þótti okkur þetta gott og
bjuggumst ekki við að sjá hana að
sinni. Fórum við nú sneyptir heim
á grenið.
Þarna vorum við svo unr nótt-
ina. Veðrið var milt. Daginn eftir
urðunr við ekki heldur neins var-
ir, þar til að aflíðandi hádegi, að
við sáunr lrenni bregða fyrir lrátt
uppi í fjalli og heyrðum þá einnig
til lrennar, en síðan ekki meira,
þann daginn. Leið nú dagurinn og
allt til klukkan nnr 11 um kvöldið.
Þá var konrin sótsvört þoka.
Við áttunr von á sendimanni,
Hernranni Jónssyni bónda á Stóra-