Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 28

28
JÓLABLAÐ DAGS

SIGURÐUR SVEINBJÖRNSSON:
T..
vo
Bráðum kemur sólin
Lægðu harms þíns öldur
litli vinur minn.
Bráðum kemur sólin
með bjarta geislann sinn.
Bráðum kemur sólin
með birtu sína og yl.
Logar hennar verma
og lýsa Svartagil.
Logar hennar verma
land við nyrzta ál.
Vekur hún og þroskar
von í hverri sál.
Vekur hún og þroskar
vökumannsins þor.
Góð er hún við alla
og göfug hennar spor.
Góð er hún við alla
og græðir ótal mein,
og getur látið vikna
gráan harðan stein.
Hún getur látið vikna
þá veröld, sem er hörð.
Dásamlega faðmar hún
dóttur sína jörð.
Dásamlega faðmar hún
þitt fagra ættarland
og kyssir svalar bárur
er brotna þær við sand.
hún kyssir svalar bárur
og brjóst sem finna til
og nærir blómin prúðu
sem prýða Svartagil.
Ilún nærir blómin prúðu
og purpurafagra rós.
Allar stundir skaltu
elska hennar ljós.
Allar stundir skaltu
elska Guð og menn.
Bráðum hverfur sorgin
því birta tekur senn.
Bráðum hverfur sorgin
er sólin blessuð skín.
Geislar hennar mýkja
og græða sárin þín.
VETURINN
Nú sé ég lífsins helstríð á hausti.
Húmskýin svífa yfir jörð.
Og bylgjan rís og brotnar í nausti.
Báran er þung og ólögin hörð,
er geta valdið geigvænum sárum,
gróa þó flest á möi'gum árum. \
Nú syrtir að. Það rökkvar í ranni,
rósin er hnigin og blómin öll.
En andi himins, eilífi, sanni,
upp þau reisir í sinni höll.
Og dýpstu undir alfaðir græðir.
Öllum sem vilja, hann lyftir í hæðir.
KEMUR
Veturinn kemur. Kall hans berst víða.
Kólgan hin gráa byrgir sól.
En efalaust þarf enginn að kvíða,
sem elskar hin sönnu heilögu jól.
Og geislar skína gegnum það hjarta,
sem gefin er þrá til himinsins bjarta.
Hinn mikli guð, er stýrir vel stjörnum,
stormana lægir og hafsins gný.
Hann lýsir öllum leitandi börnum
til ljósheima, bak við myrkurský.
Og stjarnan í austri, undrið hið mesta
eflir á jörð það sannasta, bézta.