Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 18

18
JÓLABLAÐ DAGS
og hafði alltaf séð vel, mætavel,
þegar stelpur voru í nándinni.
Ojá, honum var sannarlega illa
brugðið, honum Rugludals-
Tomma; hann var eins og tungu-
skorinn fyrsta klukkutímann eftir
að heimasætan á Djúpá kom
irtn í bílinn; var hann þó ekki mál-
stjrður á kvennaþingum, að talið
var. En svona var hann þennan
daginn. Og það var ekki fyrr en
k'omið var undir heiðina, að spá-
dómur stráksins afur í tók að ræt-
ast: Eyjólfur að liressast. Hvað af
hverju tóku þau að spjalla. saman
og virtist fara vel á með þeim. Ég,
sém sat aftan við miðjan bíl,
heyrði ekki svipað ]oví allt, sem
þáU sögðu. F.n eg sat vinstra meg-
in og gat virt stelpuna vel fyrir:
mér. Þetta var allra geðugasta
hnjáka, eitthvað prútt og blæfall-
egt við hnakkann á henni, þar sém
liánn hvíldi á sætisbakinu, Hárið
Var kolsvart og gljáandi, og milli
Jiárlokkanna voru hvítir og grann-
ir fingur hennar í feluleik öðru
hverju. Þessi feluleikur virtist
ekki fara.fram lijá Tomma. Af bíl-
stjóra, sem hafði á valdi sínu líf
þrjátíu farþega, var það næstum ó-
véVjandi, hve oft hann renndi
þessu eina auga sínu til Djúpár-
stéipunnar. Eg er handviss um, að
hann hefur verið að dreyma, hve
lj'úft og undursamlegt það væri,
eí þessir grönnu fingur fengjust til
að leika sér á sama hátt í kollinum
hans. Raunar dreymdi mig sama
drauminn, og trúlega hefur hina
sírákana dreymt hann líka. F.g
lieyrði hana aidrei hlæja. Það er
eins og fallegar stelpur hlæi sjaldn-
ar en ófríðar; en ég vissi upp á
mína tíu fingur, að augú hennar
ljlógu við Tomma, þótt eg sæi þau
ekki.
Eg held, að eg hafi ekki verið
sá eini, Isem öfundaði Tomma.
Ætli hinum strákunum hafi ekki
verið líkt innanbrjósts og m^r?
Ekki minnsti vafi. En langferða-
bílstjórar hafa oft verið öfundaðir
eins og alþjóð veit.
Enda þótt hún væri hreinasta
augnayndi, þessi Djúpárstelpa, og
vel færi á með henni og bílstjóran-
um, mun engum enn sem komið
var hafa dottið í hug, að þarna sæti
konuefnið hans Rugludais-
Tomma.
Og áfram var morrað upp heið-
arveginn; sama úrhellið og áður;
skvakandi lækir til beggja handa,
eðjuþykkir og leirmórauðir.
Metri fjandans rumban, heyrði
ég Tomm’a segja.
Hjá, það má nú segja, heyrði eg
stelpuna svara.
Löngu seinna, en þá hafði eg
misst af langri samræðu, heyrði eg
að Tommi spurði:
Hvað lieitirðu annars?
Langar þig ósköp til að vita það?
Ósköpin öll.
Til hvers er að segja þér það?
Þú verður búinn að gleyma hvað
eg lieiti, þegar þú kemur suður.
Onei, svo gleyminn er eg ekki;
segðu mér.
Og ég heiti nú bara Finna ....
Kolfinna.
Það er fallegt nafn; og hvar
heima?
Á Djúpá.
Hvar í dauðanum er sá bær?
Veiztu það ekki? Annar bær til
vinstri, þegar komið er af heið-
inni.
Aá. .. . áttu heima þar? Eg fer
þar framhjá?
Ef þú villist ekki, eða verður bú
inn að velta bílnum út í mó.
O, anzakornið.
Enn vissi eg, að augu hennar
hlógu við Tomma. Fyrir aftan mig
heyrði eg einhvern nöldra, held, að
það hafi verið konan með refinn:
Það væri ekki mikið, þótt þessi
strákbjáni keyrði út í mó; hann
hefur aldrei augun á tveginum,
alltaf á þessari telpu.
Meinarðu augað? spurði ein-
hver.
Það verður eitthvað úr þessu,
tautaði strákur handan við gang-
inn. l.Jr hverju, átti hann við?
Kannski var þetta fyrsta forspá
þess, sem síðar kom fram. Strákar
eru furðunaskir að finna á sér, ef
ástin er á næsta leiti.
Já, það verður eitthvað úr þessu,
og þætti engum mikið, sagði ann-
ar; þetta er fjárans fallegur og
spengilegur kroppur og sjáðu bara
hálsinn, maður, drifahvítur eins og
svanadúnn.
Eg ræð mig eins og skot hjá
Norðurleiðum, þegar eg er búinn
að taka prófið, sagði hinn. Þeir
geta valið úr stelpum þessir and-
skotans langferðabílstjórar.
Og þó þeir séu eineygðir?
Jafnvel það.
Kannski er það bara betra.
Mætti ljúga því að mér.
Ne-ei, nú trúi eg ekki.
Líttu framí....
Eg lagði ekki orð í belg, en
reyndi eftir mætti að tapa ekki
nokkru orði, sem milli þeirra fór,
Tomma og Djúpárhcimasætunnar.
Það var hægara sagt en gert; gnýr-
inn í bílhreyflinum gerði mér ljót-
an grikk, eyðilagði að mestu hlust-
unarskilyrðin. Einhvern veginn
fannst mér líka, að rómur 1)eggja
væri orðinn innilegri, kunnug-
legri og iægri en í uppltafi samræð
unnar.
Hvað kom mér líka við, um
livað þau ræddu? Ekki grand.
Þó gat eg ekki látið vera að
hlusta. Það mætti segja mér, að
aldrei hafi verið eins mikið hlust-
að í Norðurleiðaliíl og þennan dag
uppi á regngrárri heiðinni. Venjan
er sú, að í þessum bílum er eins og
hver farþegi loki sig inni í sinni ■
skel, sínum einkaheimi; hann hugs
ar ekki um aðra, hlustar ekki á
aðra. Að þessu sinni var því ekki
þannig farið, en iíkara því, að inn-