Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 16
16
iT N
JÓLABLAÐ DAGS
GUÐMUNDUR FRIMANN:
Buráarl
ariaunm
Ii
ans
rpi
1 omma
ÞAÐ VAKTI ekki svo litla furðu
með hvaða hætti Tommi lrá
Rugludal náði sér í konu. Ekki
svo að skilja, að hann væri ekki
alls góðs maklegur eins og hver
annar, líká þe'ss að eignast konu.
Tommi var bezti piltur, og stór
var hann og kraftalega vaxinn.
En lýtalaus var hann ekki; hann
var eineygður. Trefjar af vinstra
auganu höfðu orðið eftir á hnúum
Kúgils-Láfa, annálaðs pörupilts og
áflogaseppa. Vitaskuld höfðu þeir
slegizt út af stelpu. Tomma varð
dýrt spaug slagurinn sá. Ef hann
hefði haft fulla sjón og ekki þetta
óhreyfanlega gler í annarri augna-
tóftinni, var ekkert líklegra en
liann væri giftur fyrir löngu og
sennilega orðinn margra barna fað
ir. Hann hafði alla burðina til
þess, og vafalaust skorti hann ekki
viljann.
En eineygður!
Hvernig i dauðanum gat nokk-
ur stúlka tekið honum, meðan al-
sjáandi piltar voru á hverju
strái?
Tommi var bílstjóri hjá Norð-
urleiðum, en ekki búinn að fara
nema nokkrar ferðir, þegar konu-
efnið varð á vegi hans. Og hann
þekkti naumast leiðina, kom jafn-
vel fyrir, að hann álpaðist inn á
heimreið einhvers sveitabæjarins,
ef hún var þá ekki öll í svaði. Qg
enn sem komið var, þekkti hann
varla nokkra hræðu, sem á vegi
hans varð, ekki karla né kerlingar,
ekki blíðmálgar og síkvabbandi
heimasætur. En öll sólarmerki
bentu til þess, að hann mundi
fljótt kynnast og kynnast vel;
Tommi var þannig.
Þetta var síðvors, og manni gat
ekki dottið annað í hug en árnar
hefði fengið sig fullsaddar af að
óskapast í giljum og gljúfrum; en
það var nú eitthvað annað. Að vísu
hafði verið úrkomulaust um skeið
og svo virzt sem snjólaust væri orð-
ið tii heiða, engir jöklar til að næra
nokkra sprænu, svo yfirbragðsljós-
ar voru þær orðnar. En viti menn.
Aðfaranótt þessa minnisstæða dags,
happadags Rugludals-Tomma, tók
að rigna með þeim ókjörum, að
allar lækjasitrur á heíði og í dal,
hvað þá straumvötn, sem máttu sín
nokkurs, idtu fram í íoráttuvexti,
komust ekki nándarnærri fyrir í
farvegum sínum, en ullu og sullu
út um alla bakka. Og vaðallinn var
óskaplegur. Hann hlaut að vita á
eitthvað, svo hressilegUr gróðrar-
skúr. Raunar var hann óþarfur öll-
um gróðri héðan af. Túriin voru
orðin græn fyrir löngu, jatnvel eng
in og mýrarhagárnir virtust hafa
komið græn undan vetrargaddin-
um.
Þrátt fyrir úrhellið, var hlýtt í