Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ D AGS
15
ÍHKBKHKBKBKBKBKBKHKHKHKHKHKHKBKBKBKBKBKHKHKHKHKBKHKHKBKHKBKKKHKHKHKHKHKHKBKHKHKHKHKHKHKí
KRISTJÁN E. VIGFÚSSON:
Gamli, mindi
smalinn
Það kveldar og kyrrist ysinn,
kvaddur er dagsins glaumur.
— Þeim, sem í myrkri þreyja,
þögnin er líf og draumur.
Sjá, þar við liækjur hokinn
í húsagarðinum situr
öldungur, sjónum sviptur.
Síðkveldsins fölvast glitur.
Heimur er horfinn sýnum,
— liulið er ljósið bjarta.
Hversu margs er að minnast,
minningin yljar lijarta.
Sú gata er löngu gróin,
er gekkstu svo tíðum ungur.
Fimlega léttum fótum
fetaðir urðar-klungur.
Brött þó að gerðist gangan
grýtt — og í iljar sviði,
þitt skyldi þolið unga
þreyta að settu miði.
Áfram — og upp á tindinn
árdags í sólarbaði.
Vorið um allífsundur
yrkir á hverju blaði.
Hve máttug sú ntynd og fögur!
Hann mænir til blárra hlíða.
Það hlikaði á bæjarþilin,
blátær sást reykur líða.
Þar fossinn í gljúfrum fellur,
freyðir um hjörgin svörtu,
smalastúlkan hans styttir
stundirnar æsku björtu.
Kofinn hans, lítill, lágur,
er ljómandi liöll og fögur.
Um kóngsríki’ og kotungssyni
þau kunna svo margar sögur.
Ævintýrin þeim inna
frá óskanna töfraklæði,
sem ber þau til blárra stranda
um brimfextan, víðan græði.
Sjá bröttu hamrana háu!
huldukonan þar dvelur.
Bænir og þrár hún blessar,
sem bernskan og vorið elur.
Yfirgefinn — í eyði —
æskudalurinn kæri.
Að ein þeirra yndisstunda
aftur að komin væri!
Og sjá, þar er allt sem áður,
ekki sém fjarrænn draumur.
Notið skal kærra kynna,
kannske er tíminn naumur.
í hlíðinni ærnar una,
ilmstráin lömbin tína.
Tállausa tryggð hann Tryggur
trúlega býður sína.
Allt hefir verk að vinna,
vorið til starfa kveður.
Fuglanna frjálsi kliður
fólkið í dalnum gleður.
Aldrei þau ætla að skilja
— örlagaklæðin renna.
Hve sælt er gömlum að gleyma
við glæður, sem ennþá brenna.
Máttvana höfuð hnígur
hinzta að beði værum.
Síðkvöldsins gullnu geislar
glitra á öldungs hærum.
ftÚiKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKBKHKBKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKíiÚKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKBS