Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 12

12
riTí
JÓLABLAÐ D A G S
KJARTAN JULIUSSON:
Svartklœdda konan
ÞAÐ var dag einn snemma í nóv-
embermánuði árið 1953. Logn var
á, loft alskýjað, þurrt og gott veður.
Jörð var snjólaus í byggð en ofur-
lítil mjöll í fjöllum og hafði grán
að í rót nóttina áður. Utan í hæð-
um og norða!nundir húsveggjum
var enn vel sporrækt, en annarsstað
ar hafði fölið horfið um daginn.
Birtu var tekið að hregða.
Við Páll Guðmundsson frá Selja
hlíð í Eyjafirði vorum staddir í
fjárhúsum heima á Skáldsstöðum í
Eyjafirði, en hann var hjá mér, þá
65 ára. Við vorum aðeins þrjú á
vetrum.
Fjárhúsin eru 70 faðma frá hæn-
um. Þar áttum við báðir nokkrar
kindur. Finnhjörg hafði gengið til
Ártúns sem er næsti bær fyrir sunn
an Skáldstaði og var hún ókomin.
Þegar ég hafði lokið gegningum að
mestu gekk ég út, en nam staðar fyr
ir framan syðri dyrnar og skygnd-
ist um. Sá ég þá hvar maður kom
gangandi frá bílstöðinni hér niður
undan sem er austan við svokallað
Gamla tún, en það nær allt austur
að Eyjafjarðarhraut, er um 125
faðma vegalengd frá húsunum til
brautarinnar. Eigi gat ég greint
hvort þetta var karl eða kona. Iíann
var svartklæddúr; utan yfir sýndist
mér hann vera í frakka eða kápu.
Hann klofaðist yfir girðingu sem
liggur meðfram veginum og gekk
upp á túnið, har allhratt yfir,
stefndi á Skáldstaði. Eftir örstutta
stund var hann kominn upp á svo
nefnt Hall sem er neðarlega á tún-
inu. Eg gekk þá norður fjárhús-
hlaðið, í sama hili kom Páll gamli
út úr kofanum. Þá sagði ég. „Það
kemur einhver hérna neðan tún-
ið, gangandi, sérðu hann ekki?“
Karlinn fór að horfa og rýna, en sá
ekkert, enda eih'tið farinn að missa
sjón. Hinn svartklæddi var nú kom
inn upp á miðju túnsins. Sá ég þá
að þetta var kona. Hún gekk hratt,
eins og eitthvað mikið lægi á væri
mjög að flýta sér, hallaði sér fram á
göngunni, gekk álút líkt og storm-
ur stæði í fangið, horfði til jarðar.
Við og við leit hún þó upp, sá ég
þá að andlit hennar var snjóhvítt
og að einhver óeðlileg birta hvíldi
yfir því. „Þetta er stúlka" sagði ég
við Pál þar sem við stóðum hlið við
hlið á kofahlaðinu. „Nú, er það
stúlka“ ansaði karlinn og fór altur
að rýna. „Ja á, ég sé hana, ég sé
hana vel“. Það þótti mér kynlegt
við konu þessa, að þegar hún leit
upp virtist mér hún aldrei horfa til
okkar Páls heldur mændi stöðugt
heim í Skáldastaði. Konan var nú
komin upp að girðingu er liggur út
og suður vestan Gamlatúns en aust
an fjárhúsa, var súidd á skriðuhrygg
einum grónum sem er á milli fjár-
húsanna og húsatóftar er Skriðu-
hústóftarhrot heitir, 12 faðma frá
okkur Páli, leit hvorki til hægri né
vinstri, virtist ekki sjá okkur þarna
á húsahlaðinu, eins og við værum
ekki til. Hún var í meðallagi há en
frentur grannvaxin klædd svartri
kápu með kolsvart hár úfið, her-
höfðuð, stakk hárið mjög í stúf við
hið náhvíta og óhugnanlega andlit
hennar. Svo studdi hún hægri
hendi á efsta streng girðingarinn-
ar og sté yfir hana; tók ég þá eftir
því að konan var í buxum, svörtum
síðum buxum. Síðan tók hún stjór
ann út og upp að tóftarbrotinu og
hvarf okkur sjónum bak við norður
stafn á hlöðu sem stóð þar einu
sinni, en sá veggur hékk þá enn
uppi. Við Páll gengum inn í fjár-
húsin og sópaði ég að, mun ein
mínúta hafa farið í það verk; að
því húnu lór ég út og heim, hrað-
aði för sem mest ég mátti, því mig
fýsti að vita hver hin skuggalega
kona væri og hitta hana að máli.
Taldi sem sé víst að hún hefði farið
heirn á Skáldstaði að finna konu
mína en eins og áður segir var hún
fjarverandi og bærinn því mann-
laus. Myndu högg á dyr því gagns
laus verða.
Þegar ég kom hcim á miðja fjár-
húsgötuna og leit til bæjarins var
þar enga lifandi veru að sjá. Eg
gekk að bæjardyrunum til þess að
fá vitneskju um hvort hurðin hefði
verið opnuð og gengið inn, því ég
hafði hespað hana áður en ég fór
til gegninganna, en þar var allt
með kyrrum kjiirum, enda ótrúlegt
að nokkur gestur hefði verið svo
ókurteis að opna lokað hús og
og ganga inn óboðinn. Eg hljóp í