Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 10

10
JÓLABLAÐ D AGS
ÓSKAR STEFÁNSSON:
Dmumurinn,
sem aldrei rættist
ÞÚ MÆLIST til þess Dagur minn
góður, að við lesendurnir þínir skif-
uni eitthvað í jólablaðið þitt. Mig
langar til þess að verða við bón
þinni. Þú kemur liingað út á lijar-
ann, færandi hendi, um hvcrja lielgi
þú ættir sannarlega skilið að fá línu
fyrir ómakið. — Til þess lágu dálitið
sérstakar ástæður að núna eigi alls
fyrir löngu, rifjuðust upp fyrir mér
nokkrar minningar frá löngu liðn-
um dögum. Eg hafði mcira að segja
fest þær á blað. Þar á meðal var
draumurinn sem aldrei rættist. —
JVlér dettur í hug, að ef til vill hefðir
þú gaman af því, Dagur minn, að ég
taki hann út úr þessu minningasafni
mínu og segði þér hann. — Það get-
ur nú skeð, að einhver lesandinn
brosi, áður en hann er allur sagður
þessi draumur minn. — Að minnsta
kosti kynni Iesandanuin að þykja
hann næsta ótrúlegur. Enda er það
nokkuð sem víst er, að nú á dögum
dreymir engan æskumann svona
draum. Iiann er nefnilcga rúinlega
hálfrar aldar gamall draumurinn
minn. Aldarandinn, sem þá ríkti
gerði það að verkum, að þá voru
draumar æskumannsins yfirleitt
með allt öðrum liætti cn nú. — Hef
ég svo ckki þennan formála lengri,
en sný mér að aðalefninu. Og vil ég
þó fyrst lýsa með nokkrum orðum
staðháttum, þar sem ég ólst upp. —
BÆRINN, sem ég átti heima á lieit
ir Kaldbakur. Hann stendur sunn
an undir hól einum miklum, og
eru þeir alnafnar bærinn og hóll-
inn. Hóllinn er grasi og lyngi vax-
inn á öllum hliðum nema þeirri,
sem að norðrinu snýr. J'ar hefur
íshafsáttin öllu ráðið. Þar er hóll-
inn grýtur, bakber og blásinn
Frá Kaldbak er útsýni bæði mik-
ið og fagurt. Fjörðurinn, Skjálfandi
blasir við augum, bláklæddur og
breiður. Yst við sjóndeildarhring-
inn ber eyna sögufrægu við hafs-
brún. Enn er lnin ógefin og engum
háð. —
Ströndin að austanverðu við fjörð
inn er fremur lág. Oðru máli gegn
ir með vesturströndina. Þar gnæfa
Kinnarfjöllin yfir ,,sæ og sand“ him
inhá, fögur og tignarleg. „Þau
standa sam hreystinnar heilaga
mynd, sein hreinskilnin klöppuð úr
bergi“.
Flulda lýsir þeim á þessa leið:
„Kinnarfjöllin bylgjublá und
mjöll.
Þau skjálfa öll í öldúgljá sem
álfahöll".
Þarna eru Náttfaravíkur. Þar
voru iengi vel þrjár jarðir í byggð.
Um 1910 fór ein þeirra í eyði og
litlu síðar önnur. Hún komst nú
samt í byggð aftur í nokkur ár.
Þar átti móðir mín heima í æsku. —
Eg horfði oft hugfanginn vestur
yfir fjörðinn. Það greip mig löng-
un til þess að byggja þar, — eiga þar
heima. Eg hafði snemma strengt
þess heit að verða góður bóndi. Þá
var sú lífstaða höfð í miklu meiri
liávegáim en nú. Eg man, að þegar
ég var í skóla, litlu eftir ferming-
una, þá gat ég þessarar heitstreng-
ingar minnar í einum stílnum mín
um. Þegar kennarinn hafði farið yf-
ir stílinn, óskaði hann mér til ham-
ingju með þetta áform mitt og gat
ég ekki betur heyrt en að klökkva
kenndi í rómnum.
Eg sat oft tímunum saman á berg
snös einni lítilli niður við sjóinn
og horfði vestur yfir fjörðinn.
Þá kom það stundum fyrir, að
mér heyrðist vera kallað; Það var
áreiðanlega einhver að kalla ýfir-
um fjörðinn. Var einhver að kalla
lil mín? Já, ég heyrði meira að segja
orðaskil: „Komdu" var sa^t,
„komdu ungi maður, komdu í
faðm þessara bylgju bláu fjalla. iÞú
nýtur þín hvergi betur, þú verður
lrvergi eins frjáls".
Hver var að kalla til mín?
Þarna í þessum bláfjallsfaðmi,
hafði móðir mín átt heima, þarna
hafði bæði afi minn og langafi bú-
ið. Þarna höfðu þeir háð sína hörðu
lífsbaráttu. Ströng mun hún hafa
verið með köflum og mörg svaðil-