Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 13

JÓLABLAÐ DAGS
13
GUÐRUN AÐALSTEINSDOTTIR:
Bernskujól
kringum bæinn, en það fór á sömu
leið, þar var enginn maður, ekkert
sem anda dró, og eigi heldur neins
staðar í námunda við hann. Þetta
var í meira lagi kynlegt. Það var
eins og konan hefði orðið uppnum
in. Eg gekk til fjárhúsa og s'kýrði
gamla manninum frá þessu, fannst
honurn þetta vera dálítið undarlegt
ferðalag og ekki einleikið. Ilver
var þessi svartklædda kona? Hvað-
an kom hún og hvert fór hún? Varla
var það mögulegt að nokkur mensk
ur maður hefði getað farið lrá vegg
num við Skriðuhústóftarbrotið og
norður fyrir svokallaðan Hrygg og
í hvarf, sem er 80 faðma vegalengd
á einni mínútu, en það leið nákvæm
lega sá tími frá því að konan hvarf
mér bak við vegginn og þar til ég
kom út og upp á götuna, nema því
aðeins að hún hefði tekið að renna
— og það allgeist, þótt slíkt virðist
ótrúlegt. Konur lilaupa yfirleitt
ekki, sízt af öllu langa leið (utan
íþróttameyjar), nema þá ef rnikið
liggur á. Af næstu bæjum var kon
an ekki og eigi heldur fjær úr sveit
inni, um það fekk ég fullar sannan
ir síðar. Eg hefi þá sterku trú að
svartklædda konan hafi ekki verið
af okkar heimi, heldur yfirnáttúr-
leg vera. Huldukona? Eða var þetta
andi úr myrkraheiminum, friðlaus
sál sein í é)tta og angist var að reyna
að flýja sjálfa sig, ellegar eitthvað
annað? Næsta morgun gckk ég suð
ur og niður að Skriðuhústóftar-
broti til þess að grenslast um hvort
snjógráðið fyrir norðan vegginn
væri þar ekki enn, því frost hafði
verið á um nóttina. Jú, þar var
sama fölið og daginn áður. Aðgætti
ég vel hvort þar væri ekki einfiverja
slóð að finna en ég sá engin spor,
hvorki eftir menn né dýr, þótti
mér það ærið kynlegt. Þetta er í
eina skiptið á ævinni sem ég hefi
séð dularveru, frá heimunum ósýni
legu.
ÉG MUN hafa verið sex ára þegar
ég man fyrst eftir jólaundirbiiningi
og jólahaldi.
J’að var nokkrum dögum fyrir
jól að amma kallaði á okkur systur
og bað okkur að fara'á brydda ské)
sem hún ætlaði að gefa álfabörnum.
Við urðum auðvitað við bón henn-
ar, og man ég ekki meira eftir því
fyrr en seinna um daginn, það var
snjór á jörðu og við sáum pabba
koma heim með kindur sem höfðu
vantað og hlupum tit að fjárhéisi
til hans. Heyrði ég þá kallað frem-
ur höstuglega á okkur og var það
mamma og sagði að amrna vildi
finna okkur. Við fórum strax inn í
baðstofu til ömmu, og þegar hún
sagði „sjáið þið fæturnar á ykkur“
þá fyrst mundum við’eftir nýju
skónum, sem auðvitað áttu að vera
okkar eigin jé)laskór. Eg sem var
elst, skammaðist mín óskaplega fyr
ir að bregðast svona þessu trúnað-
arstarfi, að laga og móta álfabarna-
skóna, en ekki held ég að skórnir
liafi beðið neitt alvarlegt tjón af
þessum mistökum.
Síðustu dagana fyrir jólin var
forvitni og spenningur rnikill í okk
ur krökkunum og þó var það tak-
markað sem hægt var að kornast að,
þó vissum við alltaf um kökubakst
urinn og þær kökur sem mamma
bakaði fyrir jól eru þær langbragð
beztu kökur sem ég hafi á æfinni
bragðað. Ég hefi oft reynt að baka
gyðingakökur hálfmána og sóda-
köku, sem væri eins bragðgóð og
jólabaksturinn var að mínurn dómi
þegar ég var lítil, en ég hefi aldrei
fundið það sama góða bragð.
Á aðfangadag þegar byrjaði að
rökkva fór mamma að baða okkur
systkynin, við vorum böðuð I sté>r
um bala í eldhúsinu og látin fara
upp í rúm í nærklæðunum og átt-
um að liggja róleg þangað til
mamma mætti vera að því að klæða
okkur í jólafötin. Þegar það síðasta
var komið í rúmið kom mamma
upp með disk með rjéikandi rjúpna
lærum og gaf okkur öllum og borð
uðum við þetta með góðri lyst, og
ekki minnkaði tilhlökkunin til jóla
kvöldsins við að finna rjúpnabragð
ið.
Dauft ljós logaði á litlum lampa
við rúm ömmu og sat hún með
minsta barnið og raulaði sálma
eins og henni var svo tamt. En þetta
allt hafði svo róandi áhrif á mig að
ég steinsofnaði og vaknaði ekki
fyrr en búið var að kveikja á sté>ra
hengilampanum og mamma
var fariri að klæða systkini mín.
Við systurnar fengum allar eins
kjóla, fagurbláa prjónakjóla og
bróðir okkar sem var tveggja ára
fékk prjónaföt úr svokölluðu kemb
ingarbandi, 'þá var blandað saman
fleiri litum af ull og kembd saman
og þá varð þetta yrjótt. (Eg sá í
móðblaði í fyrra smádrengjaföt
nauðalík þessu). Litli bróðir, sem
var tæplega ársgamall fékk ljósrauð
föt, þetta bjó mamma allt til sjálf.
Svo fengurn við systurnar rósóttar
svuntur með vasa og þar að auki
myndavasaklút. Þegar við vorum