Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 20

20
JÓLABLAÐ DAGS
Ég kalla þá, sagði Finna.
Þú kallar ekkert; það þýðir ekk-
ert að kalla; hann heyrir ekki stakt
orð, hann pabbi þinn, fyrir hávað-
anum í ánni.
Hvað geri ég þá? sagði Finna.
Þú gerir ekkert, en ég geri dálít-
ið. . . . ég ber þig bara yfir árspræn-
una.
Það gerurðu ekki, þú drepur
þig. . . . og svo veiztu ekki hvað ég
er ægilega þung. . . .
Veit það ekki enn. . . . hvað, sem
síðar verður, sagði Tommi og
glotti til bílsins.
Þetta er ægilegt, sagði Finna og
potaði tánni í ána, kolmórauða og
óhemjulega.
Nokkuð svo; komdu, sagði
Tommi ákveðinn; komdu hérna á
bakið á mér.
Ertu alveg galinn, drengur? Svo-
leiðis færðu ekki að bera mig.
Þá hinsegin, komdu.
Og Tommi þreif Finnu í fangið
og klöngraðist með hana niður af
bakkanum og út í ána. Áin var
ekki eins djúp og maður gat hald-
ið, aðeins í mið lær, en straumþung
og grýtt. Enda sóttist ferðin hægt
yfrum. Kannski var það Tomma að
kenna.
Það var yndislegt að sjá til þeirra.
Manni gat dottið í hug, að Tommi
fyndi sér til hnullungssteina í
hverju spori, bara til að geta verið
sem lengst að skjögra þennan spöl
— geta verið scm lengst með Finnu
í fanginu. Það var ckki undarlegt.
Hvers konar strákur væri það eig-
inlega, sem ekki hefði glaður vilj-
að hætta lífi sínu vegna jafnfallegr-
ar stelpu og Finnu? Það væri skrít-
inn fugl. Ekki hefðu strákarnir í
bílnum hikað, hugsa ég. Ekki ég.
Hún átti erindið inn í bílinn, þessi
Finna.
Þar sem ég sat vinstra megin í
bílnum, hafði ég rakið tekifæri til
að fylgjast með öllu, sem fram fór,
og ég vatt riiðuna niður til að sjá
ennþá betur. Öðru hverju heyrði
ég Finnu reka upp angistaróp, og
ég sá, hvernig hún hjúfraði sig bet-
ur og betur inn í fangið á Tomma,
þegar hann virtist alveg að því
kominn að fljóta uppi og berast
burtu með straumnum. Kannski
var það ímyndun mín, en mér
fannst eins og Tommi væri stund-
um að gera sér leik að því að hræða
Finnu. Stundum skjögraði hann
hálfboginn niður við úfna vatns-
skorpuna, svo að Finna varð að
kreppa fæturna og lyfta hnjákoll-
unum upp á bringu hans, svo að
hún vöknaði ekki. Það var sannar-
lega ekki langt frá því, að varir
Tornma snertu þessa ávölu og
fallegu hnjákolla. Ég veit ekki
nema þær hafi gert það; ég sá ekki
betur.
Og regnið niðaði og söng á þaki
bílsins meðan við biðum, og ég sá,
hvernig regndroparnir, stórir eins
og krækiber, skullu á hnjákollum
Finnu og á ánni, sem beljaði og
svall í kringum þau. En yfir kom-
ust þau heilu og höldnu.
Nú hefði maður getað búizt við,
að Tommi léti þessa hjálp nægja,
léti Finnu síga varlega niður á
bakkann, rétti henni hendina og
kveddi.
En, neiónei, það gerði hann ekki.
Drykklanga stund stóð hann á
bakkanum með Finnu í fanginu,
og þau voru eitthvað að ráðslaga,
sem enginn heyrði. En það var aug-
ljóst mál, að þarna í regndembunni
var tekin ný og þýðingarmikil
ákvörðun, því að allt í einu tók
Tomrni á rás með Finnu í fanginu,
og óð með hana yfir ferginskílinn
ofan við bakkann og hvarf með
hana fyrir bæjarhólinn.
Hann er ekki almennilegur,
strákfjandinn, sagði konan með ref-
inn.
Hvert í sjóðandi þó! sagði ein-
hver.
Hvert í veinandi, hugsaði ég, en
sagði ekki orð.
Við verðum að kæra svonalagað,
sagði konan með refinn og leitaði
með augunum eftir samþykki far-
þeganna. En svo undarlega brá við,
að þetta síðasta uppátæki Tomma
virtist aðeins hneyksla suma með-
limi Norðurleiðarfjölskyldunnar,
en vekja aðdáun og ljúfar kenndir
í brjóstum annarrá, eins og til
dæmis stelpunnar í ryðbrúnu káp-
unni.
Mikið á hún gott, sagði hún.
Mikið á hann gott, sagði strákur-
inn handan við ganginn.
Þetta er viðbjóðslegt, sagði kon-
an með refinn.
Hví skyldi það vera viðbjóðslegt,
þótt hann hjálpi stúlkunni yfir
ófæra ána, sagði roskinn maður og
ráðsettur aftur í bílnum. Þetta er
drengskaparbragð, og flestar stúlk-
ur hefðu tekið því með þökkum.
Sá gamli virtist allur vera á bandi
Tomma og Finnu, og manna lík-
legastur.til að hafa leikið sama leik-
inn, hefði liann verið yngri að ár-
um.
Það er sama, þetta er viðbjóður,
sagði konan.
Þau voru eyðitíma í hvarfi —
fannst mér.
Þetta var ekki einleikið. Skyldi
Tommi hafa borið Finnu alla leið
inn í bæ, háttað hana niður í rúm,
svæft hana? Hvern fjárann var
drengurinn að doska?
Á ég að bera þig yfir? sagði strák-
urinn handan við ganginn við
Stelpuna á ryðbrúnu kápunni. »
Þú?.... Þú ert nú ekki kven-
sterkur, hugsa ég, svaraði hún og
hafði ekki augun af laungunarfull-
um hólnum handan við ána, sem
skýldi Tomma og Finnu.
Loksins kom Tommi úr hvarfi,
og eins og eldibrandur var hann
yfir ferginskílínn og ána, virtist
ekki framar steyta fót sinn við
nokkrum steini.