Dagur - 24.11.1990, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - Laugardagur 24. nóvember 1990
cormína
Júlíus Gestsson, bæklunarskurðlæknir:
„Á skólaárunum togaðist á í mér hvað
ég væri að gera og hvað ég ætti að verða“
Eftirtektarvert er, þegar blaðað er í Carmínu frá
árinu 1966, hversu teikningarnar af nemendunum
eru góðar. Þar var að verki Finnur Birgisson, sem í
dag starfar sem arkitekt á Akureyri. Meðal þeirra
nemenda sem útskrifuðust frá Menntaskólanum á
Akureyri á fyrstu dögum sumars árið 1966 var Júlíus
Gestsson, sérfræðingur í bæklunarskurðlækningum
við Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri. Teikning
Finns af Júlíusi er stórgóð, en Finnur teiknar Júlíus
sitjandi á „Beininu“, sem margur nemandi MA hef-
ur kynnst. „I þá daga voru nemendur, sem eitthvað
brutu af sér, kallaðir fyrir skólameistara og sátu á
„Beininu“ meðan lesið var yfir þeim. Trúlega hef ég
setið nokkuð oft á þessum stað og þannig er teikn-
ingin ti!komin,“ sagði Júlíus og glotti.
Oft um nætur út hann sótti,
Evudætur margar fann.
Allri vætu unna þótti,
alla kæti metur hann.
Þannig orti Ragnar Ingi Aðal-
steinsson frá Vaðbrekku um
Júlíus í Carmínu, sem gefur til
kynna að Júlíus hafi verið nokk-
uð fjörugur á skólaárunum og
jafnframt skrifar Ragnar í Carm-
ínutextanum. „Hér norður frá
var Júlíus stilltur hálfan vetur, en
síðan hristi hann af sér slenið og
hefur síðan lent í þvílíkum ævin-
týrum, að elstu frásagnarglaðar
konur muna ekki slíkt.
Júlíus er maður glaðvær og
fjörugur, all ballsækinn. Hann er
manna traustastur vinum sínum.
Allræðinn, ef talað er um fisk-
veiðar og sjómennsku, en af öðr-
um hliðum tilverunnar er hann
afskiptalítill. Námsmaður er
hann ágætur, en hefur sjaldan átt
fyrir öllum skólabókunum og því
ekki notið sín sem skyldi. í fram-
tíðinni mun Júlíus leggja stund á
fiskifræði." Gefum nú Júlíusi
orðið.
Sjórinn og skólinn
toguðust á sitt á hvað
„Ég er fæddur í Garðinum að
Nýlendu. Foreldrar mínir eru
Pálína Þorleifsdóttir og Gestur
Einarsson, skipstjóri, en hann er
nú látinn. Ég ólst upp í Garðin-
um og gekk þar í urtglingaskóla.
Þegar honum lauk vildi ég leita
frekari menntunar og fór til
Akureyrar í landspróf og tók
próf frá Gagnfræðaskólanum.
Einhvern veginn hafði ég hrifist
af Akureyri. Bróðir minn hafði
útskrifast frá MA og þangað
stefndi hugurinn. Að afloknu
landsprófi fór ég í MA þá 16 ára.
Trúlega hefði ég þurft að hafa
sterkari bein til að fara svo
snemma að heiman. Margt
glapti, sem oft vill verða. Fljót-
lega lenti ég upp á kant við Þór-
arin Björnsson, skólameistara.
Eitt leiddi af öðru. Eini heili
bekkurinn sem ég var reglulegur
nemandi í var þriðji bekkur, ann-
ars var ég að mestu utanskóla. í
þriðja bekk bjó ég á Heimavist-
inni, eftir það úti í bæ. Það hent-
aði betur. Að vera utanskóla var
ýmist að mínum ráðum eða Þór-
arins, skólameistara. Ég var ekki
alltaf sammála aðferðum Þórar-
ins, þó svo að ég bæri í aðra
röndina mikla virðingu fyrir hon-
um sem skólamanni og læriföður.
Þórarinn tók sig og tilveruna
heldur hátíðlega. Þau brot sem
ég fékk að kenna á þættu ekki
stórvægileg í dag. Á skólaárun-
um togaðist á í mér, hvað ég væri
að gera og hvað ég ætti að verða.
Ég kom úr plássi þar sem ekki
var sérlega algengt að fólk færi í
langskólanám. Sennilega eru það
bein áhrif frá ömmu gömlu að ég
fór til náms. Af átta barnabörn-
um hennar, sem voru búsett í
Garðinum, urðu sex stúdentar.
Það er nokkuð há tala miðað við
það sem þá var suður með sjó.
Amma var mjög hrifin af langa-
langafa sínum, Jóni eldpresti, og
Júlíus Gestsson.
lagði mikla áherslu á menntun.
Ég átti tiltölulega gott með að
læra og því lá menntabrautin
beint við. Hins vegar var pabbi
sjómaður og sjórinn hafði sitt
aðdráttarafl, sem ég fann fyrir í
ríkum mæli. Sjórinn og skólinn
toguðust á sitt á hvað.
Því fór ég í læknisfræði
„Ég var fimmtán ára þegar ég fór
fyrst til sjós, þá á síld. Oll sumur
eftir það er ég á sjó milli þess sem
ég er í skólanum á Akureyri.
Stúdent varð ég 1966 úr stærð-
fræðideild. Það var stór dagur,
þegar hvíti kollurinn var settur
upp. Að stúdentsprófinu loknu
fór ég beint á síld. Fékk pláss á
einu besta síldarskipinu og við
vorum í toppbaráttunni þetta
sumarið. Útgerðarmaðurinn átti
síldarplan og við þurftum aldrei
að bíða löndunar og hluturinn
varð óhemju góður.
Á þessum árum var ég ákveð-
inn í að læra fiskifræði. Ég
munstraði mig af í desember og
hélt suður. Mitt fyrsta verk var að
fara á bresku ræðismannsskrif-
stofuna til að sækja um skólavist í
Bretlandi í fiskifræði. Ég var
nokkrum dögum of seinn með
umsóknina, þannig að ekkert
varð af för til Bretlands. Jakob
Jakobsson, fiskifræðingur, hafði
hlotið menntun í þessum sama
skóla sem ég horfði á. Ég fór til
hans að leita ráða. Hann treysti
sér ekki til að koma mér fram hjá
kerfinu. Því fór ég aftur á sjóinn
og var sjómaður um veturinn og
sumarið eftir, fram á haust. Þá
höfðu mál skipast á þann veg að
ég var ákveðinn í að fara í
Háskóla íslands. Ég var ekki
alveg ákveðinn hvaða fag ég
skyldi taka fyrir. Tvennt kom til
greina, verkfræði eða læknis-
fræði. Mér fannst sem ég þyrfti
að fara í erfitt nám, annars myndi
ég slá slöku við námið eins og í
MA forðum. Til að fá inngöngu í
verkfræðideildina hefði ég þurft
að taka upp nokkrar stærðfræði-
greinar, þó svo að stúdentsprófið
hafi verið þokkalegt. Því fór ég í
læknisfræði og námið gekk vel í
alla staði. Læknisfræðináminu
lauk ég 1974. Næsta ár vann ég á
íslandi, sem kandidat, og hélt
síðan til Svíþjóðar til sérnáms.
Árið 1982 kom ég heim til ís-
lands. Ég fór beint til Akureyrar,
þar sem ég var ráðinn til Fjórð-
ungssjúkrahússins, sem sérfræð-
ingur í bæklunarskurðlækning-
um.
Já, þessi ár frá því að ég kom
til Akureyrar 16 ára gamall og
kynntist hvalbeininu í MA og þar
til nú sem læknir við FSA hafa
verið lærdómsrík. í dag bý ég
ásamt fjölskyldu minni hér í
gamla skólabænum. Við hjónin
eigum þrjú börn og tvö eru í MA
og örugglega eru þau betri og
rólegri nemendur en ég var í
gamla daga. Fjórða barnið,
sonur, sem ég eignaðist áður en
ég gekk í hjónaband verður stúd-
ent í vor í Reykjavík.
Já, menntun er nauðsyn. Sem
betur fer getum við íslendingar
veitt börnum okkar góða mennt-
un sem er það besta vegarnesti
sem hægt er að gefa ungu fólki.“
ój