Dagur - 24.11.1990, Blaðsíða 10

10 - DAGUR - Laugardagur 24. nóvember 1990
Stærsti núlifandi íslendingurinn spilar körfubolta og er
þennan veturinn staddur á Sauðárkróki, eftir að vera
búinn að flakka um heiminn vegna boltans. Hann er
búinn að vera atvinnumaður í tíu ár, en Ieikur nú með
liði Tindastóls í úrvalsdeildinni íslensku. E.t.v. eru
þetta ellimörk á kappanum, þótt ekki sé það að sjá í
leikjum Stólanna. Maðurinn heitir Pétur Karl Guð-
mundsson, er 32 ára gamall og 2,18 metrar á hæð.
Hann er búinn að vera kvæntur bandarískri snót í tvö ár
og auðvitað kynntust þau á körfuboltaleik. Þegar Dag
bar að garði var konan ekki enn komin en hún hafði
verið sett í að ganga frá öllum þeirra málum í Banda-
ríkjunum. Ekki var því möguleiki á neinu fjölskyldu-
viðtali, enda meiri ástæða til að ræða um líf kappans í
réttu samhengi, þ.e.a.s. um körfuboltaævina.
Óð grindina í Færeyjum
Pétur er fæddur í Reykjavík
þann 30. október árið 1958. For-
eldrar hans eru þau Guðmundur
Guðmundsson og Petrea Guð-
mundsson. Móðir hans er fær-
eysk, en faðir hans úr Dölunum
og á sínum yngri árum óð hann
grindina í Færeyjum annað
sumarið en hjálpaði til við hey-
skapinn í Dölunum hitt sumarið.
Pétur er uppalinn í „Framara-
hverfi“, Háaleitishverfinu, en
þegar hann var átta ára gamall
byrjaði hann að stunda íþróttir
og þá var það handboltinn sem
varð fyrir valinu og Pétur lék
með Val, því að bekkjarfélagarn-
ir voru í Val.
- Þar sem þú ert Færeyingur
að hálfu og dvaldir þar sumar-
langt í æsku, talarðu þá reiprenn-
andi færeysku?
„Ég hafði gott vald á henni
meðan ég fékk að beita henni og
var í Færeyjum á sumrin, en nú
eru mörg ár síðan ég kom þangað
síðast og búinn að missa allt nið-
ur nema það litla sem ég nota
þegar ég tala við mömmu í
gamni.“
Á öllum bekkjarmyndum allan
grunnskólaferilinn var Pétur
höfðinu hærri en aðrir. Pað kom
sér vel í handboltanum og þar
sem hann var ekki renglulegur og
hafði smáþyngd þá var hann stór-
skytta liðsins. Tólf ára gamall
varð Pétur fyrir því slysi að detta
af hestbaki í Dölunum og hand-
leggsbrotna. Brotið greri ekki
rétt saman og hann segist aldrei
hafa orðið jafnskotharður í hand-
boltanum eftir það. Körfuboltinn
varð nú fyrir valinu, þar sem ekki
þurfti eins sterkan kasthandlegg í
hann. Þrettán ára gamall var
hann orðinn 1,95 metrar á hæð
og gekk því auðveldlega inn í
yngri flokka ValS og lék ætíð eins
mikið upp fyrir sig í flokkum og
mátti. Pétur tók ástfóstri við
körfuboltann og hefur stundað
hann.síðan. Hann segist ekki síst
þakka Sigurði Má Helgasyni,
sem þjálfaði alla yngri flokka
Vals í körfu og er 2,09 metrar,
fyrir að draga sig á æfingar.
Stór og stilltur
- Hvað með æsku þína að öðru
leyti, varstu stór og stilltur?
„Ég held ég hafi alltaf verið
stilltur og góður strákur. Ósköp
venjulegur krakki fyrir utan það
að vera mikið stærri en hinir. Ég
á þrjár yngri systur og var mjög
stríðinn við þær þegar ég þurfti
ekki að vera að passa þær.“
- Varðstu ekki strax yfirburða-
maður í körfunni, maður með
þína hæð?
„Pað má segja það og skoraði
mikið út á hæðina. Ég lærði samt
góð undirstöðuatriði af Sigurði
sem þjálfaði okkur og var þar að
auki hávaxinn. Hann kunni mik-
ið fyrir sér sem sóknarleikmaður,
- Pétur (
e.t.v. meira en margir aðrir, og
það hjálpaði mér mikið. Ég spil-
aði tvö ár í fjórða flokki og svo
fór ég í þriðja og var þá farinn að
æfa með öllum eldri aldursflokk-
um, þar sem þeir höfðu lítið af
hávöxnum mönnum til að spila á
móti.“
Pétur var yngsti maðurinn í
unglingalandsliðinu árið 1975
þegar það var sett á laggirnar að
nýju fyrir Norðurlandamótið það
árið. Á því var Pétur stærstur
leikmanna, 16 ára gamall og 2,12
metrar á hæð. Þar öðlaðist hann
sína fyrstu alþjóðlegu reynslu.
Endanlega út úr
handboltanum
„Þetta hefði getað orðið mjög
gott lið, það voru bara allir á síð-
asta ári í unglingalandsliði, en í
þessu Norðurlandamóti lentum
við á móti mjög sterkum þjóðum.
Við urðum alltaf betri óg betri
með hverjum leik og áhuginn hjá
mér óx mikið. Sumarið ’74 var ég
enn aðeins að dútla með Val í
handboltanum, en var dreginn út
úr því endanlega til að .æfa og
vera með Valsliðinu í köffu í
Partileikup í Svíþjóð. Þegar við
komum til baka úr því voru þjálf-
arabúðir hér, þar sem þjálfararn-
ir notuðu bæði unglinga- og karla-
landsliðið. Amerískur þjálfari
var að kenna á þessu náinskeiði
og hann bauðst til að hjálpa: mér
við að komast til Bandaríkjanna í
skóla. Á þeim tíma hélt hann mig
nógu gamlan til að fara í háskóla,
en síðar kom í ljós að ég hefði
miklu meira upp úr því að fara
fyrst í „high school" í tvö ár.“
„Enn einn risinn í Iiðiö“
Haustið ’75 hófst ævintýrið hjá
Pétri. Hann hélt út til Bandaríkj-
anna og settist í næstelsta bekk í
„high school“ í Seattle. En voru
þetta ekki mikil viðbrigði fyrir
Islendinginn?
„Það voru það óneitanlega.
Mér var komið fyrir hjá fjöl-
skyldu og það skemmtilega við
það, var að á því heimili var
knattspyrna aðaláhugamálið og
það var mjög gaman fyrir mig,
þar sem ég hefði t.d. ekki getað
tekið þátt í áhugamáli þeirra ef
það hefði verið amerískur fót-
bolti. Ég féll því ágætlega inn í
fjölskylduna, en annars var ég
feiminn og oft einn og ekki vanur
því að neitt veður væri gert út af
því þótt maður væri í körfubolta.
Þarna úti var ég svo allt í einu
kominn í sviðsljósið. í blöðunum
komu fyrirsagnir eins og: „Enn
einn risinn í liðið“.
Mér gekk vel að falla inn í hóp-
inn í skólanum og ég lifði á að
vera í körfu, því eftir að körfu-
boltatímabilið byrjaði, þá snerist
allt í kringum hana og okkur
gekk vel. Þetta var eiginlega
alveg nýtt fyrir mig, þar sem hér
heima var enginn á opinber áhugi