Dagur - 06.11.1993, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - Laugardagur 6. nóvember 1993
Elísabet Sigurgeirsdóttir á Blönduósi er ejlaust
mörgum kunn, enda hefurhún starfað að
mörgum málejhum ígegnum tíðina. Hún kom
kornung til Blönduóss ogfór ekki þaðan aflur,
enda kynntist hún ungum manni sem varð
lífsförunautur hennar. Elísabet hefur verið
umsjónarmaður Heimilisiðnaðarsajhsins til
Jjölda ára, hún hejurstarfað í Kvenfélaginu
Vöku og Sambandi a-húnvetnskra kvenna og
hún hefur unnið á Sjúkrahúsinu og Dvalar-
heimilinu. Síðustu árin hejurhún séð umfé-
lagsstarf aldraðra. Auk þessa hejur steinasöjh-
un verið mikið áhugamál hennar tilJjölda ára.
Þau hjónin, Elísabet og Sverrir Kristójersson
maðurhennar, gáju Blönduósbœ steinasajhið
núí sumar. En Elísabet á sérfleiri
áhugamál, eins og við kynnumst hér á eftir.
Elísabet ásamt Sverri Kristóferssyni manni sínum. I>au búa nú tvö ein, en börn þeirra fimm biía bæði á Blönduósi og í
Reykjavík.
FélagsstarJ aldraðra,
gefandi starf
Eg hitti Elísabetu í l'yrrum fjósi Kvennaskólans,
sem hýst hefur Heimilisiönaðarsafnið til margra
ára. Það er vel við hæfi, þar sem Elísabet hefur
haft untsjón með safninu í 15 ár og þekkir vel
hvem einasta ntun seni þar er geymdur. Við byrj-
um á því að skoða safnið og dást að handverki
fyrri ára. Síðan tyllum við okkur í hornió hennar
Halldóm Bjamadóttur og hcfjum spjallið. Eg byrja
auðvitaó á að forvitnast um ættir og uppruna
Elísabetar, en hún hefur ntikinn áhuga á ættfræói.
Frá ísaflrði til Blönduóss
„Eg heiti fullu nafni Elísabet I>órunn og vil helst
ekki sleppa Þórunnamafninu. Eg hef uppgötvað
þaó aftur á sérstakan máUi. Elísabet var afasystir
ntín og dóttir hennar hét Þótnnn. Móóir nún hét
Ingibjörg I>ómnn, cn þelta vom ömmur hennar,
Ingibjörg og Þómnn.
Eg er fædd og uppalin á Isafirði, en get þó ekki
kallað núg Vestfiröing. Móóir mín var Ingibjörg
IVirunn Jóhannsdóttir, hún var fædd á Isafiröi, en
faóir hennar, Jóhann, var fæddur í Húnavatns-
sýslu. Móóir hans var húnvetnsk, en faóir hans
sunnan af Alftanesi. Faðir minn var Sigurgeir Sig-
urðsson, hann var fæddur í Lögmannshlíó í Eyja-
firói, faðir hans var Sigurður Sumarlióason leið-
sögumaður, sonur Sumarliða pósts á Arskógs-
strönd. Móðir hans var Krislín Pálsdóttir á Kotá.
Eg á þó ekki ættir að rekja til Eyjafjarðar, því
þetta fólk var allt á faraldsfæti. Sumarliðafólkió
var allt úr Dölunum, Kristín amma nún var ættuó
úr Þingeyjarsýslu og Mosfellssveit og fólk Jó-
hanns afa núns var héðan og af Alftanesi. Eg veit
mjög lítið um ætt móóurömmu minnar.
Faðir rninn var sjómaóur, og skipstjóri síöustu
árin. Móðir nún var heimavinnandi. Vió systkinin
vorum sjö, fjögur nú á lífi. Eg er næstyngst. Þcgar
ég var 17 ára var ég einn vetur í Reykjavík hjá
tengdafólki bróóur núns og var nokkurs konar
húshjálp hjá þeim. Síóan kom ég hingaó á Blöndu-
ós. Mágur núnn og systir stofnuðu Hótel Blönduós
og ég var hjá þeint urn sumarið. Þá kynntist ég
núnum manni.
Sumarió sem ég kont héma var afskaplega
skemmtilegt. Mér fannst skrýtió þegar eldri konur,
vinkonur tengdaforeldra ntinna, voru aó bjóða mér
heirn í kaffi eflir að ég trúlofaði núg, tóku á móti
mér með kaffi og pönnukökum. Eg var alveg tekin
inn í samfélagið, hér var yndislegt fólk. Þá bjuggu
hér innan við 500 manns og hér voru enn kýr og
kindur og hestar.
Við gifturn okkur 7. október 1945 og við nöf-
um alla tíð búið hér á Blönduósi. I>egar við kynnt-
umst starfaði Sverrir hjá Kaupfélagi Húnvetninga,
var meö akslur suður í þó nokkuó mörg ár. Síóan
var hann hreppstjóri og flugvallarvörður. Við
eignuóumst fimm böm og ég vann á heinúlinu al-
veg framundir 1972.“
Starflð með kvenfélögunum
var gæfuspor
Þótt Elísabet hafi verió heimavinnandi, þýóir það
hreint ekki aó hún hafi lokað sig inni á heinúlinu.
„Eg gekk í kvenfélagið Vöku 1956 og er ennþá
í því. Eg tel það með því gæfulegasta sem ég hef
gert, aó vera í því. Eg var formaður félagsins í ein
16 ár, tók vió af tengdamóður núnni. Hún var for-
maóur í 26 ár og þær héldu að þaö hlyti aö vera
gott að kjósa núg, ég gæti leitað ráða hjá henni,
sem ég auóvitaó gerði. Síðan var ég í mörg ár for-
maður Sambands austur-húnvetnskra kvenna.
Slaða kvenfélagsins hér á Blönduósi er sterk og
góð, en það er verra í sumum sveitarfélögunum,
þar hefur fækkaö svo óskaplega. Þaó eru raddir
uppi, sérstaklega innan sambandsins, aó reyna að
sameina félögin, en það er alltaf eitthvað sent hef-
ur stoppaö það. Kvenlélögin eru fyrst og fremst
stofnuó fyrir sitt sveitarfélag og ef á að vera eitt
félag þá þurfa að vera hreinar línur að þaó sé eitt-
hvaó deildaskipt, að þær hafi aöstöðu til að styrkja
ýnúslegt í sínu sveitarfélagi.
Það er mikið Ieitaó til kvenfélaganna um að
styrkja hitt og þetta. Þaó hefur þó orðið nokkur
breyting á slarfsenúnni. Það var nú dálítill áróður
um aó við gerðum ekkert annað en að baka, en viö
gerurn nú ýnúslegt annað. Aður höfðum við mikið
upp úr því að hafa basara og vera með kaffisölu
viö öll tækifæri, cn el'tir að allir fóru að vinna
svona núkið úti og hafa svona núkið aó gera þá
breyttist þetta. Kvenfélagið hérna er yfirleitt ekki
nteð nema I>orrablótið til beinnar fjáröflunar.
Strax daginn eftir er haldið Þorrablót fyrir garnla
fólkið."
Heimilisiðnaðarsafnið,
eitt aðalstarflð
„Unc'irbúningur að Heimilisiónaóarsafninu hófst
um 1960. Þá var kosún nefnd og fyrsti formaður
hennar var Þórhildur Isberg. Nefndin vann að und-
irbúningi safnsins og dreif fljótlega í að fá þctta
húsnæði. Það var Hulda Á. Stefánsdóttir sent gaf
okkur þessa hugmynd, að safna heinúlisiðnaði. Þá
var safnið á Reykjum konúð.
A 100 ára afmæli sínu 1973 ákvað Halldóra
Bjamadóttir að hún ætlaói aó biója okkur fyrir eig-
ur sínar og þá rnuni sem hún átti eftir. Hún var áð-
ur búin að gefa Búnaðarfélagi Islands núkið af fal-
legum búningum. Safnið átti í fyrstu fáa muni, en
svo jókst þetta og það kemur núkið af munurn á
hverju ári. Safnið var fullbúió 1976, núnnir núg.
Eg hef haft umsjón með safninu síðan 1978. Hér
er fastur opnunartínú á sumrin og síóan opnaó eft-
ir óskum. Safnið var í eign Sambands a-hún-
vetnskra kvenna. Nú er konún sú breyting á aö
þetta er orðin sjálfseignarstofnun, það gerðist nú í
sumar. Það þýóir að safnió á sig sjállt, en sex
hreppar ásamt Blönduósbæ standa aö því. Eg var
hér alltaf í launalausu starfi, en ég hef fengiö smá-
vegis laun núna eftir að þetta breyttist. Eg er enn-
þá meó untsjón meó þessu.
Hingaó koma margir útlendingar og hér eru
skólasýningar þar sent konur koma og sýna gömul
vinnubrögð. Konumar koma lengst ofan úr sveit-
um og allsstaðar að til aó sýna, fá ekkert kaup eða
neilt. Þaó er svo gott aó enn skuli vera fólk sem
ekki er alltaf að hugsa um peninga, þykir sjálfsagt
aó hafa gaman að hlutunum líka.“
„Ég fór aó starfa úti 1973, á næturvakt á Sjúkra-
húsinu. Þaó var indælt að vinna þama, maóur upp-
lifði svo margt. Ég man ekki hve mörg ár ég var á
næturvöktum, en seinna fór ég að vinna á Elli-
heinúlinu. Ég var þar þangaó til haustið 1986, en
þá tók ég vió lélagsstarfi aldraðra. Ég er í 80%
starfi, ég vil ekki hafa þaö meira. Þaó hefur farið
svo núkill tími, öll sumarfrí og allt, í safnið.
Félagsstarfið er rekið af bænum og felst í að sjá
um lómstundastörf og skipuleggja ferðir. Við hér
og á Skagaströnd förum alltaf eina stóra feró sam-
an. Svo fömm við ótal núnni feróir héðan og bjóð-
um þeinr sent vilja að vera meö. Þaó hefur þrisvar
verið farió erlendis, fyrst til Færeyja með Nor-
rænu, svo til Noregs í heimsókn til Moss, vinabæj-
ar Blönduóss, og síóast fómm við í Skotlandsferö
nú í sumar. Auk þessa heintsækjum vió oft ná-
grannana á Skagaslrönd og þeir okkur og svo för-
um vió í leikhúsferðir og messuferðir. Það skiptir
tú'skaplega núklu rnáli aó fara í smáferðir. I>eir
Hér sýnir Elísabct okkur eina af myndum sínum og tvo af fallegu silkiklútunum, sem hún hefur
máiað með sérstakri aðfcrð.