Dagblaðið Vísir - DV - 25.02.1995, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 1995
Sérstæð sakamál
„Dóttir sólarinnar"
Hún fæddist í Istanbúl í Tyrk-
landi en uppeldið var ekki í sam-
ræmi við þarlendar fjölskylduhefð-
ir og þegar Sirvat Biacakcioglu
varð tuttugu og sex ára var hún
orðin kunn magadansmær. Stað-
bundin frægð nægöi henni þó ekki
því hún vildi út í heim en þar taldi
hún að fé og frami biði hennar. Og
tækifærið til þess að yfirgefa
heimalandið kom þegar hún kynnt-
ist Englendingnum Albert Camp-
bell sem kom eitt kvöld í klúbbinn
þar sem hún dansaði og hreifst af
henni.
Hin fagurvaxna magadansmær
var gerólík þeim konum sem
Campbell var vanur að umgangast
heima fyrir. Hann reyndi að kom-
ast í samband við hana og honum
til undrunar lét hún það ekki á sig
fá þótt hann væri fimmtán árum
eldri en hún. Reyndar hefði hana
líklega htlu skipt þótt hann hefði
verið fimmtíu árum eldri því að
hún var á höttunum eftir breskum
ríkisborgararétti. Og hann fengi
hún með því að giftast Campbell.
Stuttog laggott
Viku áður en dvöl Campells í Ist-
anbúl lauk voru þau Sirvat gefin
saman. Hann hélt síðar stoltur með
hana heim til Englands en gleði
hans varð skammvinn. Skömmu
eftir heimkomuna tilkynnti Sirvat
honum að hún væri búin að fá nóg
af honum og hélt sína leið. Eftir það
heyrði hann ekki neitt af henni
mjög lengi. Það átti sér hins vegar
eðlilega ástæðu. Hún breytti nafni
sínu í Sylvía en tók jafnframt upp
nafnið „Dóttir sólarinnar". Undir
því dansaði hún magadans víða um
Bretland og hafði af því góðar tekj-
ur.
En „Dóttir sólarinnar" var fjár-
frek og hafði mikla þörf fyrir náin
kynni af karlmönnum. Ein vin-
kvenna hennar, Anna Ling, sem
var af kínversku bergi brotin, lýsti
henni þannig: „Sylvía þoldi ekki
aö fara ein í rúmið. Hún naut karla
eins og sumir áfengis. Hún vildi þá
„óútþynnta“.“
Þessi siður Sylvíu varð til þess
að á skömmum tíma gekkst hún
undir frnim fóstureyðingar.
Happdrættis-
vinningurinn
Um þesar mundir bjó í Carlisle
Bryan Muckley. Hann var einka-
barn og hafði móðir hans dekrað
við hann á alla hugsanlega vegu
þegar hann var drengur. Bryan
haföi kvænst alllöngu áður en þeir
atburðir sem hér segir frá gerðust
og um árabil bjó hann með konu
sinni, Lydíu Ann, í húsi móður
sinnar. En eftir átján ára hjóna-
band fannst eiginkonunni afskipti
tengdamóðurinnar af nær öllu, þar
á meðal uppeldi bamanna tveggja,
Amelíu og Kennets, gersamlega.
óþolandi. Lydía Ann tók því dag
einn föggur sínar og hvarf á braut.
Meðan Bryan var að jafna sig
vann hann jafnvirði tíu milljóna
króna í knattspymugetraunum.
Hann gaf móður sinni tíunda hlut-
ann og hvom baminu um fimmta
hluta þess sem móöir hans fékk.
Síðan greiddi hann áhvOandi veð-
skuldir af húsi móður sinnar. Að
því loknu hélt hann út í heim þar
sem hann lék auðmann.
Hjúskapar-
miðlarinn
Fimm mánuðum síðan sneri Bry-
an heim, félaus. En hann sagði eng-
um frá því að hann hefði eytt hveij-
um eyri. Þess í stað hugðist hann
nýta sér það orð sem af honum fór
sem efhamanni til að finna sér ríka
konu sem hann gæti látið sjá fyrir
„Dóttir sólarinnar", Sylvía Campbell, áður Sirvat Bryan Muckley.
Biacakcloglu.
Anna Ling.
sér í þeim stíl sem hann hafði nú
vanist. í þeim tilgangi sneri hann
sér til hjúskaparmiðlara og ekki
leið á löngu þar til Bryan barst
bréf frá þrjátíu og fimm ára gam-
alli „ekkju, vel stæðri en ein-
mana“. Hún kvaðst vera að leita
að góðum og kærleiksríkum
manni. Konan var Sylvia Campbell
en hún notaði enn eftirnafn manns-
ins sem hún hafði yfirgefið.
Þau Bryan og Sylvía hittust og
hófst nú mikill blekkingaleikur.
Hvorugt átti neina peninga sem orð
var á gerandi en bæði létust vera
efnuð. Kynni þeirra urðu náin og
fannst Bryan mikið til þess koma
hve góö ástkona Sylvía var.
Bankalánið
Nektardansmærinni tókst jafn-
vel að leyna féleysi sínu og Bryan.
Honum fannst hún því góður kost-
m- og dag einn ákvað hann að láta
til skarar skríða og taka af allan
vafa um að hann vildi hafa hana
sér við hlið um aldur og ævi. Hann
fór í bankann og bað um lán upp á
jafnviröi um þrjú hundruð þúsund
króna en fyrir það fé hugðist hann
kaupa trúlofunarhring. Hann gaf
bankanum þá skýringu á fjárþörf-
inni að hann hefðu fest helming
fjár síns í verðbréfum sem ekki
væri auðvelt að selja nær fyrir-
varalaust. Hann fékk lánið og taldi
sig á grænni grein. Ekki liði á löngu
þar til hann kæmist í sjóði Sylvíu
og allur fjárhagsvandi hans væri
úr sögunni.
Þau Bryan og Sylvía voru saman
í hálft annað ár og hafa þeir sem
til þeirra þekktu lýst samskiptum
þeirra sem „gagnkvæmum leik
kattarins að músinni".
Húsgögntil sölu
Skyndilega hvarf Sylvía. Vin-
kona hennar og móðir hennar, Iona
Shimmins og Charlotte Hethering-
ton, komust aö þvi að hún var ekki
lengur heima hjá sér. Þær mæðgur
spurðu Bryan hvert hún hefði far-
ið. Hann svaraði því til að hún
væri í London í einkaerindum og
hann vissi ekki hvenær hún kæmi
til baka.
Það var græðgi Bryans sem varð
honum að falli. Ekki leið nema
skammur tími frá því að Sylvía „fór
til London“ þar til hann var farinn
að selja eigur hennar, þar á meðal
húsgögnin. Hann kallaði til flutn-
ingsmenn en þeir tóku eftir því að
blóðblettir voru á teppi og húsgögn-
um og gerðu lögreglunni viðvart.
Rannsóknarlögreglumennimir,
sem fengu málið til meðferðar,
komust brátt að því að bæði hin
horfna Sylvía og Bryan áttu sér
nokkuð sérstæða fortíð. Þannig
reyndist „Dóttir sólarinnar“ hafa
stundað fjárkúgun. Hafði hún haft
fé af ýmsum elskhuga sinna, þar á
meöal kvæntum manni, Joseph
Crawford, sem hafði kosið að
fremja sjálfsvíg vegna stöðugra
hótana hennar um að koma upp
um samband hennar sæi hann
henni ekki fyrir fé.
Talin myrt
Rannsókn á fortíð Bryans leiddi
í ljós hvemig farið hafði um get-
raunavinninginn. Þá haíði tekið
við skjalafals en síðan komu svik
til sögunnar og loks þjófnaður á
skartgripum og öðrum verðmæt-
um úr íbúð Sylvíu. Þegar þetta lá
fyrir voru lögreglumennimir ekki
lengur í neinum vafa um að Bryan
hefði ráðið Sylvíu af dögum, enda
heföi honum verið orðið ljóst að
hún var næstum orðin jafnfélaus
og hann og því hefði hann haft þörf
fyrir að koma því sem hún átti í fé
hið skjótasta.
Er það var borið á Bryan að hann
hefði myrt Sylvíu neitaði hann.
Síðar kom fram af því sem stóð í
lögregluskýrslum að rannsóknar-
lögreglumennirnir höfðu gert hon-
um grein fyrir því að ef um mann-
dráp, ekki morð, hefði verið að
ræða ætti hann möguleika á að fá
tiltölulega mildan dóm.
„Við vitum að konan er dáin,“
sagði einn þeirra við Bryan. „En
var það ekki slys? Eöa hljóp skapið
með þig í gönur? Reyndi hún að
kúga af þér fé?“
„Hún var bara dáin"
Bryan svaraði að lokum rann-
sóknarlögreglumönnunum á þenn-
an hátt:
„Ég kom inn í svefnherbergið
hennar og fann hana látna. Þá varð
ég skelkaður."
„Hvernig dó hún?“ var næsta
spumingin.
„Það veit ég ekki. Hún var bara
dáin.“
„Hvað gerðirðu við líkið? Segðu
okkur það. Þá getur hún að
minnsta kosti fengið viðeigandi út-
for.“
Bryan skýrði þá svo frá að hann
hefði grafið líkið um fimmtán kíló-
metra utan við Carlisle. Og hann
fór með rannsóknarlögreglumönn-
unum á staðinn. Þar fannst lík
Sylvíu á hálfs metra dýpi. Við hlið-
ina á þvi fannst hnífur og leiddi
rannsókn tæknimanna í Ijós að
henni hafði verið banaö með hon-
um og að á honum voru fingrafor
Bryans.
Fyrirrétt
Málið var tekið fyrir í sakadómi
Carlisle. Þá lýsti Bryan því yfir að
hann vildi játa á sig manndráp en
saksóknari mótmælti því að það
yrði leyft og var dómarinn honum
sammála.
Saksóknari dró ekki af í lýsingum
sínum á Sylvíu og því lífi sem hún
hafði lifað og sagði meöal annars:
„Þessi kona var siðlaus en það
veitti engum rétt til þess að stytta
henni aldur og hér er um aö ræða
morð í ábataskyni. Kemur það
fram í því aö nokkrum klukku-
stundum eftir morðið byijaði
ákærði að reyna að selja eigur
hennar."
Verjandi þótti hafa fátt það fram
að færa sem orðið gæti til að rétta
hag skjólstæðings hans en ákæran
hljóðaði upp á morð að yfirlögðu
ráði, þrettán tilvik af skjalafalsi,
svik og þjófnað.
Bryan Muckley var sekur fund-
inn og fékk lífstíðardóm fyrir
morðið en að auki sex ára dóm fyr-
ir önnur afbrot.
Strax eftir dómsuppkvaðningu
baö Bryan um að mega fá að sjá
börn sín tvö en þau létu færa hon-
um þau skilaboð að þau óskuðu
ekki eftir að hitta hann. Þau höfðu
verið við réttarhöldin en þegar þau
gengu úr salnum í síðasta sinn
gerðu þau blaðamönnum grein fyr-
ir því aö þau myndu ekki tjá sig
um máliö framar.
Anna Ling, vinkona Sylvíu, lét
hins vegar ýmislegt eftir sér hafa
og sagði meðal annars: „Ég varaði
Sylvíu við og sagði henni að hún
léki hættulegan leik sem kynni síð-
ar að kosta hana lífið. En hún hló
bara og svaraöi: „Það er enginn
karlmaður til sem vill stytta mér
aldur. Þeir vilja bara komast í rúm-
ið með mér.“
„Hún hitti loks rangan mann þar
sem Bryan Muckley var,“ varð
nærstöddum að orði þegar hann
heyrði þessi orð.