Þjóðviljinn - 24.12.1954, Blaðsíða 3

3
<§>-
■f *
(}fJ)tnuHc{uri TÍoÖuanssofu
fimm vets
út gamnlda^s
trúnrljóði
— og ég skal gjaman játa enn að sinni
að ég var myrkhrætt bam í æsku minni,
og jafnvel miklu meira að slíku kvað
en mamma og pabbi fengju að vita það.
— Og sál mín var sem lítill fugl á flótta
er finnur hvergi skjól í sínum ótta
og næturvindar hrekja stað úr stað.
En börnum þeim sem drottinn bauð að dreyma
í dul og þjáning milli tveggja heima,
þeim gaf þó stundum fagursýn að sjá
í svip, er skýjum Iétti snöggvast frá:
þú, friðarland, að baki hvítra hranna,
ós hulduland í vonsýn þúsundanna,
þín strönd er græn og frjó og fjöll þín blá.
- Hví skyldi ei sá, er heyrði heiminn stynja
í hatursbáli, leita þar til vinja
sem aldrei streymir bróðurblóð í sand,
og barn sitt fræða um sjálfs sín draumaland.
— Hve gott að vona að framtíð friði vafin
sé föðurlausum vís og ljósöld hafin
er okkar eigin báta ber í strand.
— Því meir sem dimman dregur tjald sitt yfir
þess dýrri verður geisli sá er lifir,
því vil ég, fyrr en felí ég eins og strá
í fimsku og þögn af sláttumannsins Ijá,
þinn andblæ finna ofar hyl og straumi
þú óskaland, er fyrr ég leit í draumi
og vita til þín nokkru nær en þá.
Ó, gef mér svar við barnabænum mínum
og birt mér landsýn heim að ströndum þínum,
og lát mig undrast hversu hátt þig ber
úr húmsins myrka sæ við fætur þér,
gleð augu mín með öllum þínum litum,
lát angan þína berast mér að vitum,
seg fram þitt Ijúfa Ijóð í eyra mér.
w—-—